Loading...
Από κείνη τη μέρα, κάθε μέρα η ίδια ερώτηση και κάθε μέρα να της ανοίγεται όλο και πιο πολύ. Έμαθε λοιπόν ότι οι γονείς της τής επιβάλανε να μην βγαίνει έξω. Ούτε σχολείο πήγαινε αν και η μαμά της ήταν καθηγήτρια, σε σύνταξη βέβαια. Της έκανε μαθήματα στο σπίτι, σε αυτό το σπίτι που φυλάκισαν την 14χρονη Μαργαρίτα από τη μέρα που ένα αυτοκίνητο πήρε τη ζωή της μεγάλης της αδερφής. «Δεν θέλουν να βιώσουν τον ίδιο πόνο. Προστατεύουν το κορίτσι τους, με περίεργο τρόπο όμως…» είπε η μαμά της όταν η Γιώτα άρχισε να της διηγείται τη σχέση που άρχισε να αναπτύσσει με το κορίτσι στο διπλανό μπαλκόνι, τη μικρή Μαργαρίτα που είχε πάρει ακόμα και το όνομα της χαμένης της αδερφής.
«Τον κόσμο μαθαίνει μέσα από σένα. Εσύ είσαι ο κόσμος για αυτήν», της έλεγε η μαμά της. Άκουγε τη Μαργαρίτα να πηγαίνει κρυφά από το μπαλκόνι και να ψιθυρίζει στη Γιώτα να της πει όσα η ίδια δεν μπορούσε να ξέρει. «τι χρώμα έχουν οι τάξεις; Πώς είναι μια τάξη; Πόσα παιδιά ; Πώς ακούγεται το κουδούνι; Τι κάνετε στα διαλείμματα; Πώς είναι να πηγαίνεις εκδρομή; Το λεωφορείο; Είναι μεγάλο; Κοιμόσαστε και σε ξενοδοχείο; Ποτέ δεν έχω δει από κοντά. Πώς είναι;» Από την άλλη και η Γιώτα περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει τη φίλη της να την φωνάζει. Μόνη της κι αυτή εκεί στον έξω κόσμο από τον οποίο ήταν αποκλεισμένη η Μαργαρίτα. Καινούρια πόλη, καινούριο σχολείο, καινούρια ζωή και η Μαργαρίτα ήταν η μοναδική της συντροφιά, η μοναδική που την ρώταγε καθημερινά «πώς νιώθεις σήμερα? Ήταν καλύτερα;»
Loading...
Από κείνη τη μέρα, κάθε μέρα η ίδια ερώτηση και κάθε μέρα να της ανοίγεται όλο και πιο πολύ. Έμαθε λοιπόν ότι οι γονείς της τής επιβάλανε να μην βγαίνει έξω. Ούτε σχολείο πήγαινε αν και η μαμά της ήταν καθηγήτρια, σε σύνταξη βέβαια. Της έκανε μαθήματα στο σπίτι, σε αυτό το σπίτι που φυλάκισαν την 14χρονη Μαργαρίτα από τη μέρα που ένα αυτοκίνητο πήρε τη ζωή της μεγάλης της αδερφής. «Δεν θέλουν να βιώσουν τον ίδιο πόνο. Προστατεύουν το κορίτσι τους, με περίεργο τρόπο όμως…» είπε η μαμά της όταν η Γιώτα άρχισε να της διηγείται τη σχέση που άρχισε να αναπτύσσει με το κορίτσι στο διπλανό μπαλκόνι, τη μικρή Μαργαρίτα που είχε πάρει ακόμα και το όνομα της χαμένης της αδερφής.
«Τον κόσμο μαθαίνει μέσα από σένα. Εσύ είσαι ο κόσμος για αυτήν», της έλεγε η μαμά της. Άκουγε τη Μαργαρίτα να πηγαίνει κρυφά από το μπαλκόνι και να ψιθυρίζει στη Γιώτα να της πει όσα η ίδια δεν μπορούσε να ξέρει. «τι χρώμα έχουν οι τάξεις; Πώς είναι μια τάξη; Πόσα παιδιά ; Πώς ακούγεται το κουδούνι; Τι κάνετε στα διαλείμματα; Πώς είναι να πηγαίνεις εκδρομή; Το λεωφορείο; Είναι μεγάλο; Κοιμόσαστε και σε ξενοδοχείο; Ποτέ δεν έχω δει από κοντά. Πώς είναι;» Από την άλλη και η Γιώτα περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει τη φίλη της να την φωνάζει. Μόνη της κι αυτή εκεί στον έξω κόσμο από τον οποίο ήταν αποκλεισμένη η Μαργαρίτα. Καινούρια πόλη, καινούριο σχολείο, καινούρια ζωή και η Μαργαρίτα ήταν η μοναδική της συντροφιά, η μοναδική που την ρώταγε καθημερινά «πώς νιώθεις σήμερα? Ήταν καλύτερα;»
