Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη. 
Α΄ μέρος: ιστορίες δημιουργικής γραφής
Β'  μέρος: προσφυγικές μαρτυρίες.

Γράφουμε τις δικές μας ιστορίες

Pencils border

Δ. Σωτηρίου, "Ταξίδι χωρίς επιστροφή"

Το ταξίδι χωρίς επιστροφή αναφέρεται στη φυγή από τη Σμύρνη. Το Α2 το φαντάστηκε ως ένα ταξίδι μακριά από έναν μεγάλο κίνδυνο...

Η ρομαντική ιστορία του Α2

Paper stack border

Και τότε τον ερωτεύτηκα γιατί δεν είχε μάνα!“ Νο πεθερά, no problem!”&nbsp; Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πως άνοιξαν δύο πελώρια παράθυρα και μπήκε φως, αέρας και ήλιος μέσα στην μικρή ψυχή μου, που πνιγόταν!&nbsp;

Τελικά τα βρήκαμε και αφού το έμαθε αυτό ο μαμάκιας ο άντρας μου, αυτοκτόνησε…

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εγώ καλύτερα, χωρίς  πεθερά!!!

Β΄ ΜΕΡΟΣ Μια αληθινή ιστορία προσφυγιάς

Μπορεί οι προηγούμενες φανταστικές ιστορίες που σας αφηγηθήκαμε, να έχουν μεγάλη αξία για τους ποικίλους δρόμους που μπορεί να ακολουθήσει η δημιουργική φαντασία, όμως εδώ να θυμίσουμε ότι οι τελευταίες δύο ιστορίες δημιουργήθηκαν με αφετηρία το απόσπασμα της Διδώς Σωτηρίου, στο οποίο η ίδια αφηγείται τις σκέψεις και τα συναισθήματα των κατοίκων της Σμύρνης, όταν τα νέφη της Μικρασιατικής καταστροφής πλησίαζαν απειλητικά. 	Αναζητήσαμε, λοιπόν, οικογενειακές μαρτυρίες που σχετίζονταν με μνήμες της πικρής προσφυγιάς. Παρακάτω παραθέτουμε την αληθινή ιστορία της οικογένειας της μαθήτριας του Α1, Παναγιώτας Βελλή, και του μαθητή του Α2, Βασίλη Σεϊταρίδη, οι οποίοι είναι πρώτα εξαδέλφια. Αυτή η ποντιακή οικογένεια κυνηγήθηκε πρώτα από τους Τούρκους και ύστερα από τους Μπολσεβίκους. Για να μην ξεχνάμε την ιστορία μας... Η φιλόλογος του τμήματος Δήμητρα Τόλη

Στη&nbsp; συνέχεια&nbsp; εγκαταστάθηκαν&nbsp; στον χώρο,&nbsp;όπου σήμερα&nbsp; είναι&nbsp; το&nbsp; χωριό της&nbsp; Νέας&nbsp; Τραπεζούντας,&nbsp;Πιερίας: επέλεξαν&nbsp; το σημείο αυτό,&nbsp; γιατί&nbsp; το τοπίο ήταν&nbsp; ανάγλυφο&nbsp; με&nbsp;υψώματα &nbsp;, όπως&nbsp; η πόλη της&nbsp;Τραπεζούντας&nbsp; του Πόντου, από όπου&nbsp; εκδιώχθηκαν . Το χωριό&nbsp; δημιουργήθηκε&nbsp;από&nbsp; κατοίκους&nbsp; που είχαν&nbsp;κοινή ποντιακή&nbsp; καταγωγή. Αναγκάστηκαν&nbsp;να&nbsp;δουλέψουν σκληρά&nbsp; ως εργάτες,&nbsp;για&nbsp; να&nbsp; αγοράσουν&nbsp; χωράφια,&nbsp; στα οποία&nbsp; βοηθώντας&nbsp;ο ένας &nbsp;τον άλλο&nbsp; έχτισαν&nbsp;μικρά&nbsp; αγροτόσπιτα. Πολλοί &nbsp;περιγράφουν&nbsp;ότι&nbsp; οι&nbsp; συνθήκες&nbsp;ήταν&nbsp; τραγικές, υπήρχε πείνα&nbsp; και, &nbsp;όπως&nbsp; έλεγαν,&nbsp;ήταν τόσο&nbsp; φτωχοί,&nbsp; που έσκαβαν&nbsp;με τα χέρια&nbsp;&nbsp; για&nbsp; να&nbsp;σπείρουν, καθώς&nbsp; δεν είχαν&nbsp; ούτε&nbsp;τα&nbsp; βασικά&nbsp; εργαλεία. Στον Πόντο&nbsp; δέχονταν διώξεις,&nbsp; γιατί ήταν&nbsp;Έλληνες,&nbsp; στη Σεβαστούπολη&nbsp; επίσης&nbsp;διώκονταν,&nbsp; γιατί ήταν&nbsp; χριστιανοί,&nbsp;και στην Ελλάδα &nbsp;αρχικά τους&nbsp; φέρονταν&nbsp;ως&nbsp; ξένους.&nbsp;

Δημοσθένης&nbsp;Σειταρίδης: πέθανε&nbsp;το 1992

Έχουν περάσει κιόλας δύο χρόνια από τότε που πήρε το κύπελλο ο ΠΑΟΚ.&nbsp;

Σήμερα η Λεώνη είχε και έναν ακόμα λόγο να είναι χαρούμενη:&nbsp; ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Παναθηναϊκό και πήγε στον τελικό.&nbsp;

Ζήτω!&nbsp; Και η Λεώνη υψώνει τα δυο της χέρια σαν την Πατουλίδου που τερμάτισε πρώτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες.&nbsp;

Η Λεώνη τσουλάει το αναπηρικό καροτσάκι της και πηγαίνει κοντά στον πάγκο.&nbsp; Τι ωραία να το πάρουν το κύπελλο και φέτος!&nbsp;

Γύρισε πίσω της να δει, αλλά δεν ήταν κανένας.&nbsp; Η θεία μου έμεινε στη θέση της απολιθωμένη,&nbsp; άβουλη, νεκρή.&nbsp;

Ότανσταμάτησαν όλα, θα ήθελα να πέσω στην αγκαλιά της θείας της Ερμιόνης,&nbsp;

Ξαφνικά τα φώτα άρχισαν να τρεμοπαίζουν και μία σκιά εμφανίστηκε στον διάδρομο.&nbsp; Τούτη τη συμφορά ποιοι άνθρωποι να τη φτιάχνουν και γιατί;&nbsp; Να ‘ταν από Θεού δοσμένο;&nbsp; Αισθανόμουν ανατριχίλες, σαστιμάρα και διάθεση να κλάψω.&nbsp;

αλλά ένιωθα ότι κάποιος μου κρατάει τα πόδια.&nbsp; Τι βαριές εκπλήξεις μας επιφύλασσε το μέλλον;&nbsp; Το σπίτι ήταν στοιχειωμένο, για αυτό, αν και πολύ ωραίο, ήταν τόσο φτηνό.&nbsp; Έφυγα και δεν ξαναγύρισα.&nbsp;

Δημιουργική γραφή Αφήνουμε την φαντασία μας ελεύθερη. Γράφουμε τις δικές μας ιστορίες

Θα δανειστούμε φράσεις των λογοτεχνικών κειμένων που διδαχτήκαμε. Θα προσθέσουμε ανάμεσα τις δικές μας φράσεις... Και; Θα φτιάξουμε σαλάτα; Όχι φυσικά! Θα γράψουμε τις δικές μας όμορφες και πρωτότυπες ιστορίες! Οι μαθητές των τμημάτων Α1 και του Α2 του 2ου Γυμνασίου Κατερίνης! Για κάθε λογοτεχνικό απόσπασμα, δημιουργήσαμε δύο φανταστικές ιστορίες, εκείνες του Α1 και του Α2. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς, με αφετηρία το ίδιο κείμενο, ο συνειρμός μάς οδηγεί σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια. Τέλος θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι όλες οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήσαμε έχουν άδεια creative commons. Η φιλόλογος των τμημάτων Δήμητρα Τόλη

Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πως άνοιξαν δύο πελώρια παράθυρα και μπήκε φως, αέρας και ήλιος μέσα στη μικρή ψυχή μου, που&nbsp; πνιγόταν.

Μέσα μου πάλευε η συγκίνηση με την αγωνία για το αν θα βρω ένα ωραίο σπίτι. «Υπάρχουν ελπίδες», &nbsp;σκέφτηκα, «ακόμα υπάρχουν. Ο Θεός είναι μεγάλος!» Μετά από μία εβδομάδα βρήκα το φοιτητικό σπίτι των ονείρων μου.&nbsp;

Μόλις πέρασα στη σχολή των ονείρων μου!

Όταν φτάσαμε στην οδό Μοσκώφ είδα όλους τους δικούς μου να&nbsp; κάνουν μετακόμιση.

Την περίμενε στο στέκι με λουλούδια.&nbsp; Μπαίνει και είναι ντυμένος άψογα.&nbsp; Της λέει ότι είναι πανέμορφη.&nbsp; «Εγώ θα ζήσω για να σε θυμάμαι».&nbsp;

Την επόμενη μέρα η Λεώνη ενημερώθηκε ότι το αγόρι σκοτώθηκε με το τρένο στα Τέμπη.&nbsp; 

Η Λεώνη είναι αγχωμένη. &nbsp; Όμως ήθελε να κάνει και άλλα πράγματα.&nbsp; Το επόμενο πρωί της έστειλε μήνυμα και της ζήτησε να ξαναβρεθούν.&nbsp; Η Λεώνη νιώθει να μην περνάει εύκολα η ώρα.&nbsp; Μετά κοιτά συνέχεια το μικρό της ρολόι.&nbsp;

Έκλαιγε όλο το βράδυ.&nbsp; Ήταν πολύ στεναχωρημένη.&nbsp;

Κανείς εδώ δεν φαινόταν ανήσυχος, αλλά εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα.&nbsp; Γιατί πάλι αυτή η συναισθηματική αναταραχή; “

Ευτυχώς ήταν μόνο ένα όνειρο . Την άλλη μέρα έδωσα στη μητέρα ένα σακούλι λίρες, που μου έδωσε η θεία Ερμιόνη, για να τις πουλήσει, αλλά ποτέ δεν γύρισε .

Τι συμβαίνει;”, με ρώτησε ο πατέρας. “Όλα καλά!”, του είπα,&nbsp; γιατί δεν ήθελα να τον αγχώσω. Έμεινα τις πρώτες μέρες με τη μητέρα και τα αδέρφια μου,&nbsp; έχοντας αυτό το περίεργο προαίσθημα.&nbsp; Το βράδυ είδα να καίγονται τα σπίτια,&nbsp; τα σπαρτά και οι ελπίδες μου.

«Άραγε θα ξαναδώ τη μητέρα μου;». Κάλεσα τη θεία Ερμιόνη,&nbsp; της είπα τι έγινε και η θεία μου μού είπε να μείνω ψύχραιμη.&nbsp; Όσο μιλούσαμε,&nbsp; η θεία μου ένιωσε κάτι να την ακουμπάει.&nbsp; Έχασε το χρώμα της.

Του λέω: “ Αργά φεύγεις με το βαπόρι για τον Πειραιά!”.

Ξαφνικά, σε μία ενδιάμεση στάση άντρες με μαύρα ρούχα και όπλα μπαίνουν στο τρένο:&nbsp; τους είχε στείλει ο άντρας μου για να με απαγάγουν.

Τον έστειλα πίσω στη μανούλα του, που είχε το θράσος να μου φωνάξει! “ Δεν θα φύγω δίχως εσένα! Εσύ πήγαινε στην κρεβατοκάμαρα, αν χρειάζεται να πάρεις τίποτα!”, λέει ο πρώην πλέον άντρας μου. “Δεν θα ανεχτώ εγώ αυτό το βασανιστήριο!” είπα. Σηκώθηκα, έφυγα και τον παράτησα. Σε όλη τη διαδρομή καθώς αγκομαχούσε&nbsp; το τρενάκι του Μπουτζά για να φτάσει στη Σμύρνη,&nbsp; αγκομαχούσε και η καρδιά μου με τη γκρίζα εκείνη&nbsp;βαλιτσούλα και τα σταχτιά σύννεφα στην καρδιά.&nbsp;

Κανείς στο τρένο δεν φαινόταν ανήσυχος.&nbsp; Μα όλοι τους συνεργάτες του ήταν; Έπρεπε να είχα πάει στο εργοστάσιο.&nbsp; Τότε άκουσα να λέει ο ένας μαφιόζος στον άλλον: “ Πώς είναι η μάνα σου στο νοσοκομείο;” “ Πέθανε”,&nbsp; απάντησε.

Μ. Πυλιώτου, Λεώνη

Η ποδοσφαιρική ιστορία του Α1

Η αγάπη&nbsp; τους&nbsp;&nbsp; για την&nbsp; Ελλάδα&nbsp; ήταν&nbsp;&nbsp; τόσο&nbsp;μεγάλη,&nbsp; που έδωσαν στα &nbsp;παιδιά&nbsp;τους&nbsp; αρχαία&nbsp; ελληνικά&nbsp;ονόματα, όπως&nbsp; Δημοσθένης και Αριστοτέλης. Όλα&nbsp; τα&nbsp;παιδιά&nbsp; πήγαιναν&nbsp; σχολείο&nbsp;και τα κορίτσια&nbsp; μάθαιναν επιπλέον πιάνο&nbsp; και γαλλικά. Το 1928,&nbsp; λόγω των&nbsp;διωγμών των χριστιανών&nbsp; από τους&nbsp; μπολσεβίκους,&nbsp;&nbsp; δέχονταν&nbsp;πιέσεις&nbsp; να&nbsp; φύγουν. Οι&nbsp;πρόγονοί&nbsp; μου&nbsp; επέλεξαν&nbsp; να&nbsp; μιλάνε&nbsp; μόνο την ελληνική&nbsp; γλώσσα,&nbsp;αν και&nbsp; καταλάβαιναν&nbsp; τούρκικα&nbsp;και ρωσικά. Λόγω της υπερηφάνειάς&nbsp;τους&nbsp; δεν&nbsp; δέχθηκαν&nbsp;να&nbsp;&nbsp; γίνουν&nbsp; τουρκόφωνοι, ούτε&nbsp; να&nbsp;αλλάξουν&nbsp; θρησκεία. 

&nbsp;Ιορδάνης&nbsp;Σειταρίδης: 1890-1970

Δ. Σωτηρίου, "Ταξίδι χωρίς επιστροφή"

Το ταξίδι χωρίς επιστροφή αναφέρεται στη φυγή από τη Σμύρνη. Το Α1 το φαντάστηκε ως ένα ταξίδι προς μια νέα ζωή μακριά από ό,τι καταπιέζει την πρωταγωνίστρια...

Πετάει &nbsp;η Λεώνη από τη χαρά της, πετάει και η ομάδα.&nbsp; Δικοί της και φίλοι δεν μπόρεσαν να κρύψουν τη χαρά τους.&nbsp; Γι’ αυτό ετοίμασαν παστίτσιο για μεσημεριανό.&nbsp;

Ο θείος της όμως λέει ότι ο ΠΑΟΚ θα χάσει.&nbsp; Η Λεώνη είναι σίγουρη πια πως ο θείος της είναι ένας αθεράπευτα φαντασιόπληκτος.&nbsp;

Πλένει τα χέρια στο νεροχύτη και τα σκουπίζει με μία μαλακή πετσέτα.&nbsp;

Βασίλειος Σειταρίδης: πέθανε το 1925

Ο προπροπάππος&nbsp; μου από τη μεριά&nbsp; της&nbsp; μητέρας&nbsp; μου&nbsp;&nbsp; ήταν ο Ιορδάνης&nbsp; Σειταρίδης &nbsp;που&nbsp; έζησε από το 1890 έως&nbsp; το 1970. Ήταν Έλληνας&nbsp;του Πόντου που ζούσε&nbsp;&nbsp; με&nbsp; τα&nbsp;άλλα&nbsp;&nbsp; τρία αδέλφια&nbsp; του&nbsp; στην&nbsp; Τραπεζούντα&nbsp; του&nbsp;Πόντου. 	Το 1910 ξέσπασε&nbsp; ο&nbsp; ρωσοτουρκικός&nbsp;πόλεμος&nbsp; και, λόγω&nbsp; διωγμών, αναγκάστηκαν&nbsp; να&nbsp;&nbsp;εγκαταλείψουν&nbsp; την&nbsp; πόλη τους&nbsp;και&nbsp;&nbsp; να&nbsp; μετακινηθούν στην Κριμαία&nbsp; της&nbsp;Ρωσίας.&nbsp; Εκεί&nbsp; εγκαταστάθηκαν&nbsp; με άλλους&nbsp;Έλληνες&nbsp; στην Σεβαστούπολη. Ο πρόγονός&nbsp; μου&nbsp; είχε&nbsp;φούρνο&nbsp; -ζαχαροπλαστείο&nbsp; μέσα&nbsp;στην πόλη&nbsp; και&nbsp; ήταν παντρεμένος&nbsp; με ελληνίδα, με την οποία&nbsp; απέκτησαν&nbsp;πέντε&nbsp; παιδιά. Εκτός&nbsp; από τον&nbsp;φούρνο είχαν στην ιδιοκτησία τους&nbsp;διώροφο σπίτι και&nbsp; ήταν σε&nbsp; πολύ καλή οικονομική κατάσταση.

Γράφουμε τις δικές μας ιστορίες...

Τμήματα Α1 και Α2 2ο Γυμνάσιο Κατερίνης Σχολικό έτος: 2022-2023 Υπεύθυνη καθηγήτρια: Δήμητρα Τόλη, ΠΕ02

Ο Ιορδάνης&nbsp; Σεϊταρίδης&nbsp; βλέποντας&nbsp;ότι οι συνθήκες&nbsp;&nbsp; ήταν&nbsp; άσχημες&nbsp;&nbsp;πλέον, αποφάσισε&nbsp; να&nbsp; έρθει&nbsp;μόνος&nbsp;&nbsp; του&nbsp; κρυφά&nbsp;στην Ελλάδα,&nbsp; για&nbsp; να&nbsp;δει&nbsp; εάν στη συνέχεια&nbsp; θα μπορούσε&nbsp;&nbsp;όλη η οικογένεια&nbsp; να γυρίσειστην&nbsp; πατρίδα. Οι μπολσεβίκοι όμως&nbsp; δεν επέτρεπαν σε &nbsp;κανέναν&nbsp;να&nbsp;&nbsp; βγει από&nbsp; τα&nbsp;σύνορα. Έτσι αποφάσισε&nbsp; να&nbsp; φορέσει&nbsp;παλιά&nbsp; ρούχα,&nbsp; να&nbsp;πάρει&nbsp; κουλούρια&nbsp; και,&nbsp; παριστάνοντας&nbsp; τον κουλουρτζή, ανέβηκε σε&nbsp; ελληνικό πλοίο,&nbsp; στο οποίο&nbsp;κρύφτηκε&nbsp; και&nbsp; μόνο&nbsp;&nbsp;όταν&nbsp; πλησίασαν&nbsp; στην Ελλάδα,&nbsp;ομολόγησε&nbsp; στον καπετάνιο&nbsp; ότι ήταν λαθρεπιβάτης:&nbsp; αυτός&nbsp; τον λυπήθηκε&nbsp; και&nbsp; τον&nbsp;βοήθησε. Μετά&nbsp; από&nbsp; λίγο&nbsp;καιρό&nbsp; και&nbsp; όταν οι διώξεις&nbsp; εντάθηκαν,&nbsp;γύρισε&nbsp; και&nbsp;βοήθησε&nbsp;όλη την οικογένεια&nbsp; να έρθει&nbsp; στην Ελλάδα.

Αναγκάστηκαν&nbsp; να&nbsp; εγκαταλείψουν&nbsp;όλη την περιουσία,&nbsp; το σπίτι και&nbsp; τα&nbsp;υπάρχοντά&nbsp; τους&nbsp; και, υπό τον φόβο του&nbsp; θανάτου,&nbsp;ήρθαν με πλοίο&nbsp; στον Βόλο. Εκεί&nbsp; με εντολή της&nbsp;κυβέρνησης&nbsp; έμειναν σε&nbsp; απομόνωση (καραντίνα)&nbsp; για έναν μήνα&nbsp;σε&nbsp; άθλιες&nbsp; συνθήκες&nbsp;και από εκεί&nbsp;τους&nbsp;μετέφεραν στη Θεσσαλονίκη&nbsp; για άλλο έναν μήνα,&nbsp; προσφέροντάς&nbsp;τους&nbsp; μόνο&nbsp; τα αναγκαία. Στην&nbsp; Ελλάδα&nbsp;ήρθαν&nbsp; μόνο με τα&nbsp; ρούχα τους, καθώς&nbsp; οι&nbsp;&nbsp; μπολσεβίκοι δεν τους&nbsp;επέτρεπαν&nbsp; να&nbsp; φέρουν&nbsp;&nbsp;χρήματα&nbsp; ή&nbsp; κοσμήματα&nbsp;και&nbsp; γι' αυτό&nbsp; τους&nbsp;έκαναν&nbsp; και&nbsp; σωματική έρευνα. Με&nbsp; πολύ κόπο&nbsp;έκρυψαν&nbsp; μια&nbsp; μικρή&nbsp;ξύλινη&nbsp; εικόνα της&nbsp; Παναγίας&nbsp; του προηγούμενου αιώνα,&nbsp; που υπάρχει μέχρι σήμερα&nbsp; στην&nbsp;οικογένεια&nbsp; μας.

Μια αληθινή ιστορία από τον Πόντο

Όλη η οικογένεια&nbsp;του Ιορδάνη&nbsp;Σειταρίδη,που ήρθε&nbsp;στην Ελλάδα από τη Ρωσία, διωκόμενη από τους μπολσεβίκους.

Η αγάπη&nbsp; τους&nbsp;για&nbsp; τα γράμματα&nbsp; ήταν τέτοια,&nbsp;που&nbsp; με&nbsp; πολλές&nbsp; στερήσεις προσπάθησαν&nbsp;να&nbsp;σπουδάσουν τα παιδιά τους&nbsp; και έτσι τόσο&nbsp; ο παππούς&nbsp; μου,&nbsp;όσο και&nbsp; πολλοί συγγενείς του&nbsp; σπούδασαν σε πανεπιστήμια&nbsp; της&nbsp;Ελλάδας. Επίσης ήταν μέλη του πολιτιστικού συλλόγου "Αλέξανδρος Υψηλάντης"&nbsp; της&nbsp; Νέας Τραπεζούντας,&nbsp; που ίδρυσαν κάτοικοι του&nbsp; χωριού&nbsp;και&nbsp; αναβίωναν&nbsp; έθιμα&nbsp;και&nbsp; παραδόσεις του Πόντου.Μάλιστα&nbsp; ο προπάππος &nbsp;&nbsp;μου, Δημοσθένης&nbsp; σε νεαρή&nbsp;ηλικία&nbsp; συμμετείχε&nbsp; σε&nbsp;θεατρικές&nbsp; και χορευτικές&nbsp; παραστάσεις. Ο πολιτιστικός&nbsp; σύλλογος,&nbsp;που υπάρχει&nbsp; μέχρι σήμερα&nbsp; στο&nbsp;χωριό, χάρη στη&nbsp;δραστηριότητα&nbsp; των μελών βραβεύτηκε&nbsp; από την Ακαδημία&nbsp; Αθηνών για το&nbsp;πολιτιστικό &nbsp;του&nbsp; έργο.

Είναι ευτυχής όποιος μελέτησε την ιστορία, γιατί αυτός ούτε τους πολίτες παρακινεί στην καταστροφή, ούτε ο ίδιος γίνεται άδικος. <a href="https://www.sansimera.gr/quotes/authors/17">Ευριπίδης</a>

Πηγή:&nbsp;<a href="https://www.sansimera.gr/quotes/categories/89">https://www.sansimera.gr/quotes/categories/89</a>

[…] Έχουν περάσει κιόλας δύο χρόνια.&nbsp; Ετοιμάζεται να γεννήσει.&nbsp; Είναι έγκυος από το καινούργιο της αγόρι, αλλά ο πρώην της είναι ακόμα στο μυαλό της.&nbsp;

Ναι, το πάρτι που της έχουν υποσχεθεί θα το κάνουν στο στέκι όπου τον είχε γνωρίσει τον πρώτο της αληθινό έρωτα.&nbsp; Τσουλάει το αναπηρικό καροτσάκι της και πηγαίνει κοντά στον πάγκο…

ΜΕΡΟΣ Α΄Εισαγωγή											σελ. 4-5 Λεώνη: Η ρομαντική ιστορία του Α2				σελ. 6-13 Λεώνη: Η ποδοσφαιρική ιστορία του Α1	 	σελ. 14-19 Ταξίδι χωρίς επιστροφή από το τμήμα Α1		σελ. 20-27 Ταξίδι χωρίς επιστροφή από το τμήμα Α2		σελ. 28-35 ΜΕΡΟΣ Β΄ ΕΙΣΑΓΩΓΗ											σελ.. 36-37 Μια αληθινή προσφυγική ιστορία					σελ. 38-49

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς, στους οποίους αρέσουν οι ιστορίες.

Και ένας φωτεινός ορίζοντας ξανανοίγει μπροστά της.

Η Λεώνη είχε αρχίσει δουλειά από την πρώτη μέρα.&nbsp; Της άρεσε αρκετά. Όταν ζωγραφίζει ξεχνιέται.&nbsp; Και έτσι περνάει η ώρα.

Άρχισε να ετοιμάζεται.&nbsp; Το βράδυ θα πάει για πρώτη φορά από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο στο μουσικό τους στέκι.&nbsp;

Σήμερα η Λεώνη έχει έναν ακόμα λόγο να είναι χαρούμενη:&nbsp;θα βγει ραντεβού με ένα αγόρι.&nbsp;

Για λίγη ώρα πάλευα αναποφάσιστη. Να ψάξω το κινητό του ή όχι;

Η πεθερά μου θα μας επισκεφτεί το τριήμερο.

Αγκομαχούσε η καρδιά μου από την αγωνία.

Τελικά, αποφάσισα να το ανοίξω. Τι νέες βαριές εκπλήξεις μας φύλαγε το μέλλον! Πριν προλάβω του ήρθε ένα σοκαριστικό μήνυμα!

Έσκυψα το κεφάλι μου να κρύψω την αγωνία μου.&nbsp; Ο Θεός είναι μεγάλος! Μπορεί να πάθει τίποτα στο δρόμο! Όμως υπάρχουν και ελπίδες. Ακόμα υπάρχουν. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με βλέπει με το κινητό του. Γιατί πάλι αυτή η αναταραχή και η τρικυμία; Αρχίζει να ουρλιάζει!

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.