Φρόσω Χατόγλου
Loading...
Loading...
Loading...
Ένα φθινοπωρινό πρωινό οι σπόροι του σιταριού έπεσαν στο οργωμένο χωράφι. Ανάμεσά τους ήταν και ο Σίτος.Ένα μικρό, ήσυχο σποράκι που το μόνο που ήθελε στη ζωή του ήταν να γίνει ένα αφράτο καρβελάκι.
Όμως η ζωή του δεν θα ήταν καθόλου εύκολη. Κι αυτό γιατί δίπλα του φύτρωσε ένα μεγάλο, άγριο, αγκαθωτό χορτάρι, ο Ζοχάς.
Μόλις ο Σίτος έκανε να σηκώσει το κεφαλάκι του στον ήλιο για να ψηλώσει, ο Ζοχάς τον χτυπούσε με τα πλατιά του φύλλα και τον σκέπαζε ολόκληρο!
Ούτε ήλιο, ούτε βροχή μπορούσε να χαρεί.
Μόλις ο Σίτος έκανε να σηκώσει το κεφαλάκι του στον ήλιο για να ψηλώσει, ο Ζοχάς τον χτυπούσε με τα πλατιά του φύλλα και τον σκέπαζε ολόκληρο!
Ούτε ήλιο, ούτε βροχή μπορούσε να χαρεί.
Τα υπόλοιπα σιτάρια ωρίμαζαν, μεγάλωναν και κανένα δεν καταλάβαινε πως κάτω από τα πλατιά φύλλα του Ζοχά υπήρχε μια δυστυχισμένη ψυχή.
Ο Σίτος υπέμενε σιωπηλός το δράμα του.
Ο Σίτος υπέμενε σιωπηλός το δράμα του.
