Δίνω φωνή...

Η ΔΑΝΑΗ Π. ΣΕ ΕΝΑ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΚΥΛΙ
Κατέληξα στους δρόμους. Πριν από δύο μήνες ήμουν σε ένα σπίτι. Αλλά τελικά ήμουν μεγάλο βάρος. Τόση αγάπη στην αρχή, αλλά όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή, όπως λένε οι άνθρωποι. Ακόμη θυμάμαι τις αγκαλιές που μου έδιναν όταν καθόμασταν στον μαλακό μπεζ καναπέ του πρώην σαλονιού. Τώρα πεινάω. Δεν έχω πια το μπολ που έγραφε το όνομά μου πάνω. Ένα σκούρο μπλε μπολ που με χοντρά άσπρα γράμματα έγραφε ‘’MAX’’. Μέσα είχε τροφή που κάποιες μέρες είχε γεύση κοτόπουλο και άλλες είχε μοσχάρι. Διψάω, ούτε νερό έχω. Αυτό μου το έβαζαν σε ένα πράσινο βαθύ μπολ, το οποίο γέμιζαν και ξαναγέμιζαν κάθε τέσσερις ώρες, γιατί έπινα πολύ. Μου λείπουν πάρα πολύ. Μα γιατί να με αφήσουν εδώ έξω; Μες στο κρύο και τη λάσπη.

Τρέμω. Τρέμω από το κρύο, αλλά και μη με πατήσει κάποιο από αυτά τα χρωματιστά πράγματα με τις ρόδες. Πάντα μου άρεσε να τις δαγκώνω, γεγονός το οποίο δεν άρεσε καθόλου στα αφεντικά μου. Πώς τα λέγανε... εεεε... Α, ΝΑΙ! ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ! Τρέχουν πολύ και πολλές φορές φοβάμαι ότι αν πάω να περάσω τον δρόμο, θα με πατήσουν.

Κάποιοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σταματήσουν, ίσα-ίσα να προλάβω να περάσω απέναντι. Και μετά ξανά απέναντι, απέναντι, απέναντι... μήπως τύχει και βρω κάπου ζεστά να μείνω για ένα βράδυ. Χθες πέρασα από μια πλατεία, ψάχνοντας κάτι πεταμένο κάτω που να τρώγεται. Από όπου και να περνούσα, οι γονείς φώναζαν στα παιδιά τους να μην με ακουμπήσουν και να απομακρυνθούν από εμένα. Μάλιστα, ένας με κλώτσησε και φώναξε: ‘’ΦΥΓΕ ΑΠΟ ’ΔΩ, ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΟ’’.

Εγώ απλώς αναρωτήθηκα γιατί μου τα λένε όλα αυτά. Τι τους έκανα; Γιατί σε εμένα; Γιατί με χτυπούν και με βρίζουν απλώς επειδή πάω κοντά τους; Κάνουν σαν να μην έχω κι εγώ ψυχή. Μακάρι να μπορούσε να ακουστεί και η δική μου φωνή. Να είμαι κάπου που να μην φοβάμαι να περάσω απέναντι... Το απέναντι να είναι κάτι καλύτερο. Σε έναν τέτοιο κόσμο θέλω να ζω.

Η Μελίνα Π. στον Βουκεφάλα

Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΧΑΛΙΚΙ
«Ωχ, έρχονται οι άνθρωποι…»
Αυτή φράση ήταν αρκετή για να φέρει φόβο σε εμένα το ίδιο και σε όλα τα υπόλοιπα χαλίκια που ήταν μαζί μου. Τους ανθρώπους τους βλέπουμε σαν τέρατα, σαν τεράστιους γίγαντες που όποτε περνούν από το μονοπάτι μας μας πατάνε, λες και είμαστε κάτι άψυχο. Μα πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν πως είμαστε ζωντανά εμείς τα χαλίκια; Πώς μπορεί να είναι τόσο αναίσθητος κάποιος; Ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις, έβλεπα δυο από αυτούς τους γίγαντες να έρχονται στο μονοπάτι μας. Σιγά σιγά γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο: έρχονταν καταπάνω μου… Θα πατούσαν εμένα και όλους τους φίλους που ήταν γύρω μου. Διόλου ευχάριστο να σε πατά ένας γίγαντας! Καθώς έβλεπα το τεράστιο μαύρο παπούτσι του να πλησιάζει εναντίον μας, έβγαλα αυθόρμητη κραυγή τρόμου και έκλεισα τα μάτια μου. Μα όταν τα άνοιξα είδα ότι οι άνθρωποι είχαν πατήσει τους φίλους στα αριστερά μου. Ένιωσα βαθιά λύπη αντικρίζοντάς τους να σφαδάζουν από τον πόνο στο έδαφος, αλλά και θυμό και οργή για αυτά τα τέρατα που δεν υπολογίζουν κανέναν παρά μόνο τον εαυτό τους.

Ο Στάμος στους Έλληνες γιατρούς και νοσηλευτές

Αγαπητέ Σωτήρη,
Πώς είναι η ζωή σου στην Γαλλία; Ακούω καθημερινά στις ειδήσεις ότι πιέζεστε εσείς, οι γιατροί, λόγω της πανδημίας. Εμείς εδώ είναι γεγονός πως δεν αντιμετωπίζουμε τις ίδιες εισαγωγές σε απόλυτες τιμές, όμως η αισθητή ανεπάρκεια σε ιατρικό προσωπικό και εξοπλισμό μετατρέπει τόσο την ζωή των ασθενών όσο και των ίδιων των συναδέλφων μου σε κόλαση. Η κατάσταση είναι φρικτή.

Τα προβλήματα μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, δίχως να παρουσιάζεται η όποια λύση. Αρχικά, είμαστε αναγκασμένοι εμείς, οι γιατροί, λόγω του φόρτου εργασίας να βρισκόμαστε συνεχώς στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της πανδημίας μακριά από τους οικείους μας, συχνά έως και 20 ώρες την ημέρα. Επίσης, οφείλω να κάνω αναφορά στο απροσδόκητο και ψυχολογικά ανυπέρβλητο δίλημμα στο οποίο καλούμαστε καθημερινά να δώσουμε απάντηση, όσον αφορά ποιος ασθενής θα έχει κλίνη και κατ’ επέκταση ποιος θα ζήσει. Τέλος, θλιβερή πραγματικότητα αποτελεί πως παρά τον μόχθο της εργασίας όλων των υγειονομικών αυτά τα δύο χρόνια που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα, η πολιτεία δεν έκρινε τα επαγγέλματα που ασκούμε ως βαρέα και ανθυγιεινά. Συμπερασματικά, η κατάσταση στην χώρα μας είναι από πολλές απόψεις δυσμενής.
Με το γράμμα μου ήθελα απλώς να σε ευαισθητοποιήσω ενημερώνοντάς σε σχετικά με τα ελληνικά νοσοκομεία την εποχή του COVID-19. Θα μπορούσες να μου περιγράψεις τις εργασιακές σου συνθήκες εν μέσω της όλης κατάστασης;
Ο καλός σου φίλος,
Στάμος

Διήγημα της Κατερίνας Μ.: Η Εστία

Ο κύριος Πάρης είχε μείνει άναυδος. Ούτε λέξη δεν έβγαινε από το στόμα του.
«Αλήθεια, απορώ: δεν κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό που έγινε», τον ρώτησε, ο τόνος της σχεδόν ειρωνικός.
«Τι;»
«Δεν πιστεύεις πως ο θάνατός της ήταν δικό σου λάθος;»
Μα για τι μιλάει, αναρωτήθηκε.
«Δεν σε καταλαβαίνω».
Η κοπέλα γέλασε, ένας ήχος παγερός να βγαίνει από το στόμα της.
«Εστία. Σου θυμίζει κάτι το όνομα;»
Είκοσι λεπτά νωρίτερα

Ο κύριος Πάρης είχε μόλις τελειώσει τη βάρδια του στο γραφείο της εταιρίας. Εκτελούσε χρέη γραμματέα για το αφεντικό της εταιρίας, την κυρία Αντωνοπούλου, από τότε που ήρθε στην Αθήνα, όμως η δουλειά αυτή του φαινόταν ανάξιά του. Μα είναι δυνατόν, 50 χρονών άντρας να κλείνω τα ραντεβού αυτής της καρακάξας, πάντα συλλογιζόταν αλλά ποτέ δεν το εκμυστηρευόταν σε κανέναν, παρά μόνο στη γυναίκα του, που πάντα του έλεγε πόσο πολύ χρειάζονται αυτή τη δουλειά. Χάρη σε εκείνη δεν είχε παρατήσει το μικρό γραφειάκι τόσα χρόνια.
Ήταν λοιπόν μια ημέρα σχεδόν σαν όλες τις άλλες. Ο κύριος Πάρης έφυγε από το γραφείο στις 10 και κίνησε προς το περίπτερο του κυρ Νίκου, για να αγοράσει τσιγάρα. Αφού συζήτησαν λίγο για τον αγώνα ποδοσφαίρου της προηγουμένης, ο Πάρης τον αποχαιρετάει εύθυμα και κατευθύνεται προς το μανάβικο του Βασιλάκη. Μόλις μπήκε μέσα όμως, βρήκε τη μητέρα του να κάθεται πίσω από το ταμείο. Η κυρία Καλλιόπη, που μερικές φορές βοηθούσε τον γιο της με την επιχείρηση για να αφοσιωθεί αυτός στις σπουδές, τον καλωσόρισε. Εκείνος της ζήτησε κοφτά ένα ματσάκι μαϊντανό και πέντε κρεμμύδια. Ήταν έξω από το μαγαζί τη στιγμή που πήρε την απόδειξη από τα χέρια της. Δεν συμπαθούσε καθόλου την φορτική κυρία Καλλιόπη, η οποία έκρυβε την κόρη της κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο μαγαζί. Τι ενοχλητική γυναίκα. Απορώ πώς την αντέχει ο άντρας της, αναρωτιόταν κάθε φορά που την έβλεπε.