Δραστηριότητες δημιουργικής γραφής και θεατρικού παιχνιδιού των μαθητών του Εκπαιδευτικού Ομίλου του 6ου Γυμνασίου Πετρούπολης το σχολικό έτος 2022-2023.

ΟΜΙΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Κεφάλαιο 5 - Ρόναλντ Μόρρισον, είπε ο Ρίτσαρντς, έχουμε στοιχεία που σε ενοχοποιούν για φόνο. - Δε θα προσπαθήσω να το αρνηθώ. Απείλησα τον Μέλβις ώστε να σαμποτάρει τον Κάρλστον και τον σκότωσα. - Πώς τον σκότωσες; - Τον έριξα κάτω αναίσθητο και του έκοψα το κεφάλι με μπαλτά. Μετά το στερέωσα ώστε να φαίνεται κάπως αφύσικο. - Και τα μάτια του; - Τα έβγαλα με έναν μικρό σουγιά. - Μάλιστα… Και το χαρτάκι που βρήκαμε πάνω του; Τί εννοούσες; - Εννοούσα ότι ο Κάρλσον δεν έδινε δεκάρα γι’ αυτή την πόλη. Ήθελε να γίνει δήμαρχος μόνο και μόνο για τη δημοσιότητα.

- Γι’ αυτό τον σκότωσες; - Όχι. Δυο χρόνια μετά τον γάμο μας, η γυναίκα μου έπρεπε να παραβρεθεί σε ένα εταιρικό πάρτι. Εκεί ήταν και ο Κάρλστον. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες. Τίποτα παραπάνω. Δεν είχε αναπτύξει οικειότητα ή αισθήματα για εκείνον. Στον Κάρλστον όμως άρεσε η Άιρις. Πολύ. Γι’ αυτό την κέρασε ένα ποτό και τη νάρκωσε. Η Άιρις, όπως μου είπαν οι συνάδελφοί της, ένιωσε τάση για . Τότε εκείνος προσφέρθηκε να την συνοδεύσει στο μπάνιο. Νομίζω μπορείτε να καταλάβετε τι έγινε. Όταν συνήλθε μετά από ώρες κατάλαβε τι είχε γίνει. Είπε στην αστυνομία ότι τη βίασαν αλλά δεν την πίστεψαν. Παραιτήθηκε από τη δουλειά της και ανέπτυξε φοβίες. Δεν μπορείτε να καταλάβετε τι περάσαμε η Άιρις κι εγώ εξαιτίας αυτού του ανθρώπου. Περίμενα χρόνια ολόκληρα μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να τον καταστρέψω. Ο θάνατος της Άιρις όπλισε το χέρι μου. Και τα κατάφερα. Μπορείτε να με συλλάβετε γι’ αυτό. Τουλάχιστον θα περάσω τα τελευταία μου χρόνια στη φυλακή περήφανος.

-Εντάξει. Και αυτό καλό ακούγεται…Πάμε! (Ανεβαίνοντας στο λόφο) -Τζέι περίμενέ με. Αχ γιατί έπρεπε να διαλέξεις τον ΨΗΛΟΤΕΡΟ λόφο; -Έλα Μάρτιν κοντεύεις! Μην αργείς. Σε πληροφορώ πως αν μου έρθει έμπνευση θα τρέξω σπίτι να τελειώσω την ιστορία μου… Επιτέλους Μάρτιν που είσαι; -Έφτασα, κοντεύω…Εδώ είμαστε. -Κάτσε Μάρτιν, κοίτα τη μαύρη πόλη από μακριά και πες μου, δεν είναι εμπνευσμένο τοπίο; Κοίτα και πες μου. Βλέποντας το σκοτάδι, δεν σου έρχονται ιδέες για αιματηρές καταλήξεις ιστοριών ; Το μόνο που μένει είναι να βρεις τις λέξεις και να τις απλώσεις στο χαρτί.

-Αλήθεια τώρα φίλε μου; Ψάχνεις πάλι κακό τέλος; Λοιπόν το μόνο που μου έρχεται όταν βλέπω αυτό το τοπίο είναι η τραγική ασχήμια της πόλης μας, που έχει γεμίσει τσιμέντο και καυσαέριο! -Αυτό είναι! Αυτό! Η λέξη που έψαχνα για να τελειοποιήσω την ιστορία μου. Τραγικότητα, ναι! Φίλε μου το ήξερα πως θα μου χρησίμευες κάπου. Τρέχω σπίτι, πρέπει να γράψω! -Τζέι μην τρέχεις φίλε, ο λόφος είναι απότομος, μπορεί να σκοντάψεις και να- -Μάρτιννν! Βοήθειααα! -Τζέι, έρχομαι φίλε! Είσαι καλά; μίλα μου! Χτύπησες το κεφάλι σου. Θα σε πάω στο νοσοκομείο. Θα γίνεις καλά, ακούς;,

Όμως ό,τι έγινε, έγινε, δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, εκείνος δεν γυρνάει πίσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να το αποδεχτώ. Αλλά η Μαίρη όχι, πρέπει να της μιλήσω, να της πω την αλήθεια δεν αντέχω άλλο τα ψέματα. -Γιάννη τι έχεις πάθει; Γιατί παραμιλάς, τι σου συμβαίνει; -Όχι, τίποτα, μια χαρά είμαι, απλά είμαι αγχωμένος με την δουλειά. -Μην αγχώνεσαι.&nbsp; Σίγουρα όμως δεν έχεις κάτι άλλο; -Ναι, είμαι μια χαρά. Κοιμήσου τώρα. -Καλάαα…θα τα πούμε το πρωί. -Πως της το λένε τώρα, σιχαίνεται τα δράματα, είναι και νύχτα... Καλύτερα να περιμένω&nbsp; το πρωί. Ναι, αύριο. Ή ίσως καλύτερα μεθαύριο ή το Σαββατοκύριακο ή...

One way ticket...

CAPTION The frame below contains a full page image. Click it and use the icons to replace or adjust it as required.

Έχει υιοθετήσει έναν πιο επιφανειακό τρόπο ζωής και κάθε βράδυ γυρνάει όλα τα καζίνο και τα μπαρ του Νιούσβιλ, γνωρίζει διάφορες γυναίκες, μπλέκει σε καυγάδες και φυσικά καταναλώνει τεράστιες ποσότητες αλκοόλ. Υπάρχουν και φήμες ότι συναντάει έναν έμπορο ναρκωτικών, αλλά δεν νομίζω να ισχύουν. Το ελπίζω δηλαδή. Ευτυχώς δεν είναι παντρεμένος, αλλά έχει μια εικοσάχρονη κόρη από μια παλιότερη σχέση του. Νομίζω είναι περιττό να 'πω τί σχέση έχει με την κόρη του. Είμαι ο μόνος στον οποίο έχει εκμυστηρευτεί ότι έχει κόρη και τι κάνει τα βράδια όταν βγαίνει. Πάντως, και να τα έλεγε στους άλλους δε νομίζω ότι θα τον έδιωχναν από την παρέα. Γιατί παρόλα τα ελαττώματά του είναι η ψυχή της συντροφιάς. &nbsp;Ήμουν βυθισμένος στα χαρτιά και στις σκέψεις μου, όταν η φωνή της γυναίκας μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. - Τζακ, έλα να μιλήσεις στην κόρη σου.

Η Κάρολ. Η κόρη μου. Εξωτερικά είναι ένα αντίγραφο της μητέρας της, αλλά έχει τον χαρακτήρα μου. Η Κάρολ από μικρή, όπως κι εγώ, δεν αντέχει την αδικία. Θέλει πάντοτε να απονέμεται η δικαιοσύνη και πολλές φορές φροντίζει η ίδια γι’ αυτό. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές έρχεται σπίτι μετά τα μεσάνυχτα ή με μαυρισμένο μάτι. Αυτό συμβαίνει τόσο συχνά που είχαν καλέσει στο σχολείο τη Σάρα και την είχαν ρωτήσει αν την κακοποιώ εγώ. Έλεος! - Πάλι βρομοκοπάς αλκοόλ, μου είπε με δυσαρέσκεια η Σάρα. - Αγάπη μου αυτή τη φορά ήπια μόνο τρεις μπύρες της απάντησα εγώ, που ήταν και αλήθεια. - Καλά, ό,τι πεις. Πήγαινε τώρα να μιλήσεις με την κόρη σου, είπε εκείνη καθώς μου άνοιγε την πόρτα της κουζίνας για να πάω να κάνω «μια μικρή κουβεντούλα» με την Κάρολ.

Είπα στα κορίτσια να τρέξουν να φέρουν γρήγορα βοήθεια, ενώ εγώ θα έκανα ό,τι μπορούσα… Κατάφερα να τακτοποιήσω τον έναν, αλλά ο άλλος μου έκανε αυτά που βλέπεις. Τα κορίτσια έφεραν δυο αστυνομικούς, οι οποίοι μου έδωσαν συγχαρητήρια για το θάρρος μου, αλλά μου είπαν καλύτερα να μην μπλέκομαι σε τέτοια ζητήματα γιατί μπορεί να βάλω τη ζωή μου σε κίνδυνο. Οι δυο αλήτες τώρα βρίσκονται στα δικαστήρια και το παιδί μού είναι ευγνώμον. Χαμογέλασα. - Δεν έχει τιμωρία αυτή τη φορά, της είπα, καθώς σκεφτόμουν πόσο υπέροχο είναι το παιδί μου.

Κεφάλαιο 3 - Ξέρουμε αν ποτέ είχε κάποιο θερμό επεισόδιο με κάποιον πολιτικό αντίπαλο; με ρώτησε ο Ρίτσαρντς την επόμενη μέρα στο τμήμα. - Όχι ακριβώς θερμό επεισόδιο, αλλά ο Νίκολας Μέλβις, ένας άλλος υποψήφιος δήμαρχος, είχε προσπαθήσει να τον σαμποτάρει, απάντησα εγώ. - Πιστεύεις ότι πρέπει να τον καλέσουμε στο τμήμα για ανάκριση; - Πιθανότατα. Δυο ώρες αργότερα ένας περίεργος τύπος βρέθηκε μπροστά μου. - Είσαι ο Νίκολας Μέλβις; - Εσύ τι λες; - Πρόσεχε τι λες. Εδώ κάνουμε ανάκριση, όχι κουβεντούλα, του απάντηση οργισμένος.

Είχα, τότε, γυρίσει στη κανονική μου διάσταση και ζούσα ξανά με τους δικούς μου. Είχα μπορέσει να βρω την έξοδο που θα με πήγαινε στη διάστασή μου, και αυτή η έξοδος ήταν ένα φρεάτιο. Ήταν μια πολύ αηδιαστική περιπέτεια που δεν θέλω να μιλήσω για αυτήν. Έψαξα στην τσέπη μου. Είχα έναν αναπτήρα… Ήταν ο μόνος τρόπος… Έπρεπε να τον ανάψω και να ρισκάρω τη ζωή μου. Άναψα τον αναπτήρα και όλο το πετρέλαιο έγινε μια τεράστια πυρκαγιά. Το κορμί μου καιγόταν μαζί με μια φτερωτή μορφή… Αυτή η μορφή ήταν το τέρας, το οποίο φέτος είχε βάλει στόχο να με αποτελειώσει. Το βοήθησα, όμως, λίγο. Την επόμενη στιγμή εμφανίστηκα σε έναν άσπρο κενό χώρο. Μόνος. Τι μου είχε συμβεί; Ήμουν σε άλλη διάσταση; Ποιος ξέρει!

Αύριο, μια άλλη μέρα

Το στοιχειωμένο μενταγιόν Αναστασία Κοντοπούλου - Πέταξέ το! μου είπε ο ντετέκτιβ, αλλά εγώ δεν τον άκουσα και το πλήρωσα ακριβά. Όμως τώρα θα αναρωτιέστε πώς έφτασα σ΄ αυτό το σημείο. Η απάντηση είναι μία: Το μενταγιόν. Χθες το πρωί ήταν μια υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα. Εγώ ήμουν απασχολημένη με το βιβλίο μου. Τότε χτύπησε το κουδούνι. Όταν άνοιξα την πόρτα δεν ήταν κανείς. Μόνο ένα περίεργο μενταγιόν.&nbsp; Αυτό το μενταγιόν ήταν από χρυσό με λίγους πολύτιμους λίθους. Γιατί κάποιος να το εγκαταλείψει; Τότε δε με ένοιαξε τόσο. Χαρούμενη, πήρα το μενταγιόν στο σπίτι μου. Η μέρα μου συνεχίστηκε φυσιολογικά. Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα, πήγα κατευθείαν στο σαλόνι. Μόνο που πάνω στον καναπέ ήταν ένας άγνωστος ο οποίος ήταν νεκρός. Πανικοβλήθηκα. Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Να το έλεγα στην αστυνομία; Όχι, θα έμπαινα φυλακή. Έτσι, τον έκρυψα προσωρινά στη ντουλάπα μου.

Προσέλαβα έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να εξιχνιάσει τι συμβαίνει. Το βράδι βυθίστηκα σχεδόν σε λήθαργο. Ξαφνικά άνοιξα τα μάτια και βρέθηκα πάνω από ένα ηφαίστειο. Πέταξέ το, μου είπε από κάπου μακριά ο ντετέκτιβ, μόνο που δεν μπορούσα. - Δεν μπορώ, του είπα. - Δεν υπάρχει δεν μπορώ, μου απάντησε. Δεν θέλεις. Τότε γλίστρησα και έπεσα στο ηφαίστειο. Χάθηκα για πάντα.

Στο Μπρούκλιν γύρω στο 1970 ζει ο Τζέισον Μπράουν, ένας 45ρης μονόχνοτος και καταθλιπτικός συγγραφέας, ή τουλάχιστον κάποιος που προσπαθεί να γίνει συγγραφέας, για να ανταποκριθεί στο όνειρο που είχαν πάντα οι γονείς του γι’ αυτόν. Ο μόνος που συναναστρέφεται ο Τζέισον, είναι ο παιδικός του φίλος Μάρτιν που προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη για τη ζωή. (Σπίτι του Τζέισον Μπράουν) -Και ναι! Μια ακόμα σκοτεινή μέρα, και μου τελείωσε ο καφές πάλι! Ξανά για ψώνια στην πόλη! Λοιπόν συνεχίζουμε την ιστορία μας. "Και&nbsp; όταν άρχισε η καταιγίδα, πίστευε πως δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά όπως και έγινε!". Όχι, ήταν χάλια!&nbsp; Ακούστηκε πολύ, πολύ…όχι μίζερο! Έλα Τζέισον μπορείς να προσθέσεις περισσότερη θλίψη στο λόγο σου. -Καλημέρα Τζέι φίλε μου. Αχ όχι πάλι! Με αυτό το στενάχωρο βιβλίο ασχολείσαι; Άσε το και κάτσε να ξεκουραστείς λιγάκι.

-Μάρτιν! Πόσες φορές να σου το πω πια; Μη μπαίνεις έτσι μέσα! Να χτυπάς άλλη φορά. Και μη-με-λες-Τζέι!!! -Με συγχωρείς, άλλη φορά θα χτυπάω. Έλα όμως πάμε μια βόλτα να βγεις λίγο στο φως. Εδώ και δυο βδομάδες δεν έχεις βγει καθόλου από εδώ! -Είχα πολύ δουλειά, πώς νομίζεις ότι θα εκδοθεί αυτή τη φορά το νέο μου βιβλίο πριν λήξει η προθεσμία; Τέλος πάντων , μάλλον για πρώτη φορά έχεις δίκαιο, πρέπει να ξεκουραστώ για λίγο. Επίσης πρέπει να ψωνίσω και κάποια πράγματα που μου τελείωσαν. -Τέλεια Τζέι, ξέρω ένα μέρος που- -Θα πάμε για ψώνια πρώτα! Μετά θα ανεβούμε τον ψηλότερο λόφο του Μπρούκλιν. Παίρνω έμπνευση από το μέρος αυτό, για να τελειώνω με δραματικό τέλος τα βιβλία μου.

-Ε Τζέι πήγα τον καναπέ, θέλεις άλλη βοήθεια; - Όχι φίλε μου ευχαρ-…Α! -Τζέι, όχι πάλι …πώς έπεσαν τα βιβλία πάνω σου;!!! -Μάρτιν;… -Τζέι, είσαι καλά; -Μάρτιν τι έγινε, το σπίτι μου τι έπαθε και που είναι το βιβλίο που γράφω; -Τζέι, γύρισες! Εσύ είσαι πάλι! -Μα τι λες ανόητε; Που είχα πάει ; -Τζέι δεν θυμάσαι; -Τι πρέπει να θυμάμαι ανεγκέφαλε! ; Και μη-με-λες-Τζέι!

-Ναι! Γύρισες…Αλλά πως; Μα ναι, φυσικά οι γιατροί είχαν πει πως θα επανερχόσουν μόνο με ένα δεύτερο χτύπημα ή ένα σοκ! -Να επανερχόμουν από τι; Εξήγησέ μου τι έγινε και κυρίως πες μου τι έγινε στο σπίτι και το βιβλίο μου! -Θα σου πω τα πάντα. (...) -Μάρτιν πως μπόρεσες να με αφήσεις να κάνω τόσες αλλαγές; Το βιβλίο μου πήγε χαμένο! Θα πάω να το πάρω πίσω! -Μα είναι αργά τώρα, το απόγευμα θα σου πουν τα αποτελέσματα. Αν θα το εκδώσουν ή όχι. -Όχι! Μα όλα έγιναν λάθος! Θέλω ένα αντίγραφο της ιστορίας να δω τι έγραψα! -Υπάρχει ένα στο ντουλαπάκι του γραφείου σου.

Λυδία: Εντάξει θα σου πω… Λυδία: Δεν μπορώ να κάνω παιδιά... Προχθές που πήγα στον γυναικολόγο δεν ήταν για μια απλή εξέταση αλλά για αυτό. Γιάννης: Συγγνώμη, δεν το ήξερα. Έπρεπε να μου το πεις και όχι να το κρύβεις. Λυδία: Συμφωνώ, δεν έπρεπε να στο κρύψω, αλλά φοβόμουν. Για εμάς... Γιάννης: Μπορούμε να δοκιμάσουμε άλλους τρόπους. Λυδία: Όπως; Γιάννης: Την υιοθεσία&nbsp;ή την παρένθετη μητέρα. Λυδία: Νόμιζα ότι ήθελες ένα δικό σου παιδί Γιάννης: Θέλω ένα δικό μας...

Αν θα θελήσω να κάνω κάτι για πάντα είναι να κάθομαι μαζί σου σε έναν βράχο&nbsp; στη θάλασσα κάτω από κυματιστά σύννεφα να βλέπω τα συννεφιασμένα κύματα μέσα στα μάτια σου.

Το μυστικό

Το παλιο… Ξέρω τι προσπαθεί να κάνει. Προσπαθεί να με προκαλέσει. Θέλει να τον χτυπήσω για να πει στον αρχηγό ότι χρησιμοποιώ βία κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Όμως δεν θα του κάνω τη χάρη. - Προφανώς μου είπε ότι αν πω οπουδήποτε ότι με απείλησαν θα υπάρξουν συνέπειες. Συν ότι δεν είδα καν το πρόσωπό του, αφού φορούσε κουκούλα όταν με πλησίασε έτσι όπως γυρνούσα από το μπαρ αργά το βράδυ. Πάντως έχω την εντύπωση πως ήταν ψηλός και γυμνασμένος. - Μπορείς να μας πεις πόσο πιστεύεις ότι ήταν ηλικιακά; - Γύρω στα 40, αν κρίνω απ’ τη φωνή του. - Και με το μάτι, πόσο πιστεύεις ότι ήταν στο ύψος; - Γύρω στις 71 ίντσες.

- Σε ευχαριστώ πολύ για την ψυχραιμία σου Τζακ, μου είπε φανερά συγχυσμένος ο Ρίτσαρντς όταν βρήκαμε από το ανακριτικό γραφείο. - Τι να κάνω που δεν είχε καταλάβει ότι βρισκόταν σε ανάκριση; του απάντησα εξίσου συγχυσμένος. - Τέλος πάντων. Ας επικεντρωθούμε στην υπόθεσή μας τώρα. Λες αυτός που απείλησε τον Μέλβις&nbsp; να είναι ο δολοφόνος του Κάρλστον; - Αν λέει την αλήθεια ο Μέλβις. - Έλα τώρα, Τζακ, είμαι σίγουρος ότι λέει την αλήθεια. - Δεν ξέρω, δεν με πείθει. - Μην είσαι πεισματάρης Τζακ. Το είδα στα μάτια του, έλεγε την αλήθεια. - Για να το λες εσύ… απάντησα.

Το σάπιο μήλο Μαργιάννα Γιαννούλα Αν ήξερα τι με περίμενε δεν θα πίστευα εκείνο το πρωί ότι ήταν μια συνηθισμένη επίσκεψη στο σπίτι της κυρίας Μίτσιν. Ήταν μια μέρα βροχερή, νόμιζες ότι άνοιξαν οι ουρανοί. Ξύπνησα νωρίς και πήρα ένα ταξί για το σπίτι της, καθώς το φρόντιζα σε καθημερινή βάση. Όταν είπα στον οδηγό που πηγαίνω με ρώτησε προβληματισμένος εάν σίγουρα θέλω να πάω εκεί…. Απόρησα. Την ίδια ερώτηση την επανέλαβε τρεις φορές μέχρι που κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη εάν τελικά θέλω να πάω εκεί.&nbsp;&nbsp;&nbsp; Όταν έφτασα στο σπίτι της , συνειδητοποίησα ότι η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή. Παραξενευμένη και φοβισμένη αποφάσισα να μπω δειλά μέσα. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν σκούρο κόκκινο αίμα σαν το σάπιο μήλο πάνω στο μουσταρδί χαλί. Έμεινα καρφωμένη να κοιτάω το χρώμα του αίματος. Όταν όμως κοίταξα πιο προσεκτικά συνειδητοποίησα ότι τα ίχνη οδηγούσαν στο κελάρι. Άκουσα φωνές, τρομοκρατήθηκα...

Ήταν οι αστυνομικοί. Τους ρώτησα όλο περιέργεια τι είχε συμβεί. Μου εξήγησαν ότι χθες λίγο πριν τα μεσάνυχτα κάποιος είχε δολοφονήσει την κυρία Μιτσιν. Σοκαρισμένη αντιλήφθηκα ότι την ίδια ώρα μιλούσαμε μαζί στο τηλέφωνο, μέχρι που μου τα έκλεισε ξαφνικά. Άρα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που την άκουσε όσο ήταν ζωντανή. Εκτός από το δολοφόνο της, βέβαια... Μάζεψα τα πράγματά μου και το έβαλα σχεδόν στα πόδια.

Γύρω στις δύο το μεσημέρι πρότεινα να πάμε να πάρουμε ένα χοτ ντογκ από μια καντίνα που βρίσκεται δύο τετράγωνα μακριά από το αστυνομικό τμήμα αντί για το μπιστρό της γωνίας. Δεν είχα ξαναπάει με τον Ρίτσαρντς σε αυτή την καντίνα και παραξενεύτηκε λιγάκι, επειδή δεν βρισκόταν σε πολύ καλή περιοχή. Όσο περιμέναμε να ετοιμαστεί το χοτ ντογκ μας ρίχναμε μια ματιά τριγύρω. Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί μπροστά σε ένα πολυκατάστημα. Άνοιξα δρόμο με τους αγκώνες και τότε το είδα: στη βιτρίνα του πολυκαταστήματος, ένα πτώμα ήταν στερεωμένο. Φαινόταν σαν κάποιος να του είχε κόψει το κεφάλι, αλλά μετά να το ξαναστερέωσε. Σχημάτιζε μια αφύσικη γωνία σε σχέση με το σώμα. Στην θέση των βγαλμένων ματιών είχε βάλει μπαλάκια του πινγκ- πονγκ. Ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος θα έκανε κάτι τέτοιο; Όσο ο Ρίτσαρντς έπαιρνε τηλέφωνο στο τμήμα, εγώ έμεινα να κοιτάζω το πτώμα. Πάνω στα ρούχα του είχε στερεωμένο ένα μικρό χαρτάκι: «Όλοι μας ζούμε για να μπούμε σε μία βιτρίνα». Έχουμε να κάνουμε με δολοφόνο - φιλόσοφο μου φαίνεται…

(Γραμματεία μιας μεγάλης εταιρείας. Η Ρέα, η γραμματέας του διευθυντή κάνει μια συζήτηση με τον εργοδότη της).&nbsp; -Λοιπόν Ρέα, πρέπει να αναλάβεις μερικά ακόμη καθήκοντα. - Εντάξει κύριε, κανένα πρόβλημα. - Θέλω να έχεις τηλεφωνήσει μέχρι αύριο στις γραμματείες και των 80 εταιρειών που σου έχω στείλει σε mail και να μου κλείσεις ραντεβού με τους διευθυντές όσων εταιρειών θα ενδιαφερόντουσαν να συνεργαστούμε. - Μήπως θα μπορούσατε να μου δώσετε άλλη μία μέρα για να κάνω τα τηλεφωνήματα; Απόψε περιμένω επίσκεψη από τη μητέρα μου και σιχαίνεται όταν είμαι πολύ απασχολημένη για να της δώσω σημασία.

- Λυπάμαι, αλλά πρέπει να γίνουν άμεσα. Θέλω επίσης μέχρι αύριο να έχεις ετοιμάσει τα θέματα της γενικής συνέλευσης μας και να ... - Με συγχωρείτε κύριε, αλλά μου έχετε αναθέσει άλλα 20 τηλεφωνήματα σε αντιπροσώπους του εξωτερικού. - Α ναι, κανόνισέ τα κι αυτά σιγά-σιγά. Τέλος θα ήθελα κάτι ακόμα. - ( Αναστενάζοντας) Σας ακούω. - Θα ήθελα να μου φτιάξεις έναν καπουτσίνο μέτριο με κανέλα. - Τι; Μα δεν είναι αυτή η ιδιότητά μου. - Εσύ μου είσαι εύκαιρη. Εμπρός , πήγαινε να μου φτιάξεις τον καφέ μου, τον θέλω άμεσα.

1η Νοεμβρίου Αλκίνοος Ράφτης Κάθε 1η Νοεμβρίου όλοι κάνουν λες και τα Χριστούγεννα είναι σε μια μέρα. Βέβαια είμαι και εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος, αλλά, αυτή τη φορά για εμένα ήταν αλλιώς. Ο τρομακτικός εφιάλτης του Χαλοουίν συνεχίστηκε. Λοιπόν, το βράδυ της 1ης Νοεμβρίου, γύρναγα από μια βόλτα. Τα φώτα του δρόμου όλα έλαμπαν. Έβλεπα ανθρώπους, από τα παράθυρα των σπιτιών τους, να αλλάζουν τα φρικιαστικά διακοσμητικά του Χαλοουίν σε χριστουγεννιάτικα. Όπως έφτανα προς το σπίτι μου, είδα ένα υπερβολικά στολισμένο σπίτι, που δεν είχα ξαναδεί στη γειτονιά. Είχε πάρα πολλά λαμπάκια που σου έβγαζαν το μάτι, και οι Άι Βασίληδες κάθονταν όλοι όρθιοι στον κήπο του σπιτιού με παρέα διάφορους ταράνδους και χιονανθρώπους. Αποφάσισα να μπω μέσα. Η πόρτα ήταν, για κάποιο λόγο, ξεκλείδωτη…

Μόλις μπήκα μέσα, η πόρτα έκλεισε από μόνη της, όπως γίνεται και στα θρίλερ. Μετά όμως, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν, τελικά, σε ένα κενό, σκοτεινό, με ούτε καν διακόπτες για φώτα δωμάτιο. Το σπίτι απ’ έξω φαινόταν τεράστιο και δεν μπορούσα να καταλάβω πώς υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο. Ξαφνικά, ακούστηκε ένας ήχος που ήταν σαν ένα υγρό που ξεχείλιζε από κάπου. Δεν μπορούσα να δω απολύτως τίποτα και ούτε να κάνω κάτι. Είχα καταλάβει μόνο ότι δεν έπρεπε να είχα μπει εκεί μέσα. Το υγρό είχε φτάσει ως τη μέση μου… τώρα μπορούσα να το ακουμπήσω και να διαπιστώσω τί ήταν. Ήταν πετρέλαιο. Το είχα δει στο&nbsp; όνειρό μου την προηγούμενη βραδιά. Ξαφνικά το μυαλό μου έπαθε "black-out" και μου ήρθε η ανάμνηση από την προηγούμενη 1η Νοεμβρίου. Τότε είχα βρεθεί ξανά εγκλωβισμένος με το τέρας που είχαν καεί τα φτερά του. Μα πώς είχε επιβιώσει; Πώς είχε έρθει στη διάστασή μου;

- Ο Μόρισον, Τζακ! Είναι ακριβώς 71,5 ίντσες, είναι 42 χρονών και δυνατός σαν ταύρος! Και όταν συζητούσαμε για την υποψηφιότητα Κάρλστον η δυσαρέσκειά του ήταν φανερή! - Λες να…; είπα καθώς άνοιγα τον φάκελο. Μέσα είχε τη φωτογραφία ενός ρολογιού που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος. Ο Μόρισον είχε ένα ολόιδιο, μόνο που σήμερα δεν το φορούσε. Αυτός είχε διαπράξει το φόνο… - Πρέπει να κάνουμε μια μικρή κουβεντούλα μαζί του, τι λες Τζακ; - Πήγαινε φώναξέ τον, είπα. Αλλά τότε είδα πως με έπαιρνε στο τηλέφωνο η Κάρολ. - Με συγχωρείς Κόλμαν, είπα καθώς το σήκωνα. «Μπαμπά έλα γρήγορα σπίτι» είπε και το έκλεισε. - Κόλμαν, πρέπει να φύγω. Θα ανακρίνουμε τον Μόρισον αύριο. Το υπόσχομαι.

- Αστειεύεστε κύριε; Ξέρετε πόση πίεση μου ασκείτε καθημερινά; Κάθε μέρα πρέπει να έρχομαι εδώ από τις 6 το πρωί, να κάθομαι να ακούω τις φλυαρίες, τα παράπονα και τις προσταγές σας,&nbsp;μου αναθέτετε φόρτο εργασίας για μία μέρα που κανονικά θέλω 5 μέρες για να το ολοκληρώσω και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρέπει να ανέχομαι δύο φορές την εβδομάδα τη μητέρα μου που ασκεί κριτική στο μαγείρεμα μου, στην καθαριότητα μου, στο σπίτι μου και στο ότι δεν παντρεύομαι και τώρα θέλετε να σας φτιάξω καφέ λες και είμαι κανένα παιδί για τα θελήματα; Ξέρετε κάτι; Παραιτούμαι! (Στο σπίτι της Ρέας) - Ναι γεια σας; Ταξιδιωτικό γραφείο Ιωάννου; Ναι εγώ είμαι που είχα τηλεφωνήσει τις προάλλες. Ναι, ένα αεροπορικό εισιτήριο για Παρίσι παρακαλώ. Όχι, χωρίς επιστροφή.

-Μάρτιν αυτό ήταν το όνειρο των γονιών μου για ΄μένα. Δεν το διάλεξα &nbsp;εγώ. Πάντα ήθελα να τους ευχαριστήσω και όταν πέθαναν, ήταν το μόνο που θα τους έκανε περήφανους! Ήμουν τόσο κακός αυτό τον καιρό γιατί αγχωνόμουν και ήθελα να γίνω σπουδαίος! Όμως τώρα που το βιβλίο μου εκδόθηκε νιώθω πραγματικά σπουδαίος. Πλέον όμως δεν θέλω να ασχοληθώ με το γράψιμο. -Ω, Τζέι τώρα όλα βγάζουν νόημα. Ήρθε η ώρα να βρεις μια δουλειά που σου αρέσει. -Ξέρεις Μάρτιν…έχω μια αίσθηση μέσα μου και μου λέει να γίνω κηπουρός! Ναι, σαν να ήταν μια παλιά μου επιθυμία και τώρα- -Κηπουρός! Μάρτιν θυμάσαι την συζήτησή μας στο νοσοκομείο; -Μα τι λες πάλι χαζοβιόλη!

-Τζέι δεν θυμάσαι που- - Μα επιτέλους Μάρτιν! ΜΗ-ΜΕ-ΛΕΣ-ΤΖΕΙ!!! - Λοιπόν Τζέι, κάποια πράγματα μένουν τα ίδια… -Μάρτιννν!!! Δεν καταλαβαίνεις!&nbsp; Δεν με λένε Τζέι ! Θέλεις να κρεμάσω στο κεφάλι μου πινακίδα που να γράφει&nbsp; "ΤΖΕΪΣΟΝ ΜΠΡΑΟΥΝ"; ε; Αυτό θες πια; Δεν ξέρεις πόσο με εκνευρίζεις… -Ο παλιός και καλός Τζέισον ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!

(Ο Τζέισον διαβάζει το αντίγραφο…) -Δεν θα το έλεγα και κακό, μόνο αυτό το σημείο θα έπρεπε να ήταν πιο δραματικό ε; -Είναι πολύ ωραίο βιβλίο, μην ανησυχείς. Τώρα πάμε να πάρουμε τα αποτελέσματα από τον εκδοτικό οίκο. -Σωστά, πέρασε η ώρα. Πάμε να δούμε αν βγήκε και κάτι καλό από όλο αυτό…

(Βγαίνοντας από τον εκδοτικό οίκο) -Μάρτιν πες μου ότι άκουσα καλά! Μα δεν γίνεται! -Ναι Τζέισον, και όμως… -Δεν το πιστεύω, το πρώτο μου βιβλίο εκδόθηκε και ούτε που θυμάμαι να το έγραψα! -Τζέι κάποια πράγματα γίνονται για καλό είδες; Μάλλον αυτό είναι ένα σημάδι να αλλάξεις και να γράφεις ευχάριστες ιστορίες. -Όχι. -Τί; Πάλι θα γράφεις βιβλία με κακό τέλος;! -Όχι, δεν θα γράφω βιβλία πια… -Μα τι λες, αυτό ήταν το όνειρό σου!

Ορίζοντας Πέτρος Παπαπαναγιώτου Γεμίζοντας το μυαλό μου με εικόνες δικές σου – δεν βρίσκω νόημα στην ύπαρξή μου Ο βασιλιάς μέσα μου χάνεται και κλείνει η πόρτα της καρδιάς μου Χάθηκε το κλειδί και χτύπησε βαριά το πόδι Σ’ ένα περιστέρι ελπίζω να έρθει με στεφάνι γιατί πλέον δεν βλέπω διαφορά ανάμεσα σε ζωή και κόλαση κοιτάζοντας το σκοτάδι αντί για τ’ άστρα στον ορίζοντά σου.

Η&nbsp; μοναξιά του νεκρού Αναστασία Κοντοπούλου Μέσα στο δάσος, με τα λουλούδια και τα δέντρα Χωρίς συντροφιά Πάνω σ΄ ένα βράχο Ακούγοντας το νερό να κατρακυλά πάνω στις ασημένιες πέτρες Ακούγοντας τα πουλιά να κελαηδούν πάνω στους θεόρατους γίγαντες Εκείνος κλαίει πάνω από το νεκρό του σώμα.

Όταν τα χέρια μας ακουμπούν Γ΄ Μαρία Δάρα Όταν τα χέρια μας ακουμπούν, όλη μου η ύπαρξη περνάει από μπροστά μου, &nbsp;παρελθόν, μέλλον, παρόν&nbsp;&nbsp; Δύο ψυχές που περιπλανιούνται δίχως σκοπό,&nbsp;&nbsp; ψυχές άδειες, άχρωμες, που τις καταπίνει μια αδηφάγα δίνη. Δίχως έλεος, ζούμε μικρούς θανάτους κάθε μέρα, αντικρίζοντας κάθε λεπτό την ματαιότητα της αγάπης.

Για πάντα (παραλλαγή) Βασιλική Γκιόκα Κι αν μπορούσα να κάνω κάτι για πάντα είναι να κάθομαι μαζί σου σε έναν βράχο στη θάλασσα κάτω από έναν αδιάφορο ουρανό να ακούμε τα κύματα ως την κραυγή της πρώτης αστραπής. Γύρω μας η βροχή, καρπός του έρωτα ουρανού και θάλασσας, αυτό που τους ενώνει, μα τους χωρίζει ταυτόχρονα, 	 το δάκρυ του σύννεφου, του κύματος η ανάσα.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

https://api.bookcreator.com/users/v2/lz6gRhrR8FSdNxLAyi6slAuCiOI3/books/hQ0MfhW1QF6kf_xU1nOLuA/assets/-ywBL3nqQ12evc7ohRaqUw.jpeg?width=508&height=647

Όταν μπήκα στο δωμάτιο και την είδα να κάθεται στο τραπέζι με μελανιές στο μπράτσο, πρησμένο μάτι και μια θριαμβευτική έκφραση στο πρόσωπό της, δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω – χωρίς να με πάρει χαμπάρι η Σάρα. Μου θύμισε τον εαυτό μου σε νεαρότερη ηλικία, όταν γυρνούσα σπίτι σε παρόμοια κατάσταση. - Λοιπόν, νεαρή, ξεκίνησα εγώ, θα μπορούσες να μου πεις τι – - Μπαμπά, με έκοψε εκείνη, όταν γυρνούσες σπίτι μελανιασμένος τις έτρωγες από τη γιαγιά; - Δεν έχεις ιδέα ... της απάντησα. Μερικές φορές τις έτρωγα και απ’ τη θεία σου. Είσαι πολύ τυχερή που γεννήθηκες σε άλλες εποχές και είσαι μοναχοπαίδι. Τώρα θα μου πεις τι έγινε; - Είχα βγει μια βόλτα με την Οφηλία και τη Τζένη, όταν είδα δυο αλήτες να δέρνουν έναν νεαρό που φαινόταν να έχει μια μικρή αναπηρία στο πόδι.

Επίλογος 21 Νοεμβρίου 2032. Σήμερα έχουμε γενέθλια η Κάρολ κι εγώ. Κλείνω τα 55, κλείνει τα 26. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που λύθηκε η υπόθεση Κάρλστον. Η Σάρα και ο Φίλιπ δεν έχω ιδέα τι κάνουν. Ελπίζω να είναι ευτυχισμένοι με τα δυο τους παιδιά. Είμαι ακόμα ντέντεκτιβ, ο Ρίτσαρντς έχει γίνει πλέον το αφεντικό μου αλλά εξακολουθούμε να είμαστε πολύ καλοί φίλοι.&nbsp; Είμαι ακόμα φίλος με τον Χάρβεϊ και τον Πάτρικ. Η κόρη μου είναι εκπαιδευόμενη των Ειδικών Δυνάμεων και σε λίγους μήνες παντρεύεται. Μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένος. Πραγματικά αυτή τη φορά...

Φωτογραφίες: pixabay (ελεύθερες πνευματικών δικαιωμάτων)

(Στο σαλόνι ενός σπιτιού ο Γιάννης και η Λυδία) Λυδία: Γύρισες πως πήγε η δουλειά σήμερα; Γιάννης: Κουράστηκα είχε πολύ πίεση σήμερα φώναζε και ο διευθυντής, άστα, εσένα; Λυδία: Λίγο καλύτερα, θα οργανώσουν και πάρτυ την άλλη εβδομάδα για το Πάσχα και ένα μικρό μπόνους για τους περισσότερους συναδέλφους. Γιάννης: Α ωραία! Εσύ τι έχεις; Μου φαίνεσαι κάπως σήμερα. Λυδία: Σαν τι να έχω; Κουρασμένη από την δουλειά, όπως πάντα. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς Γιάννης: Εντάξει, αλλά ήθελα να κάνουμε εκείνη την κουβέντα που είχαμε αφήσει στην μέση. Λυδία: Τι να πούμε για αυτό πάλι;

Γιάννης: Ξέρω ότι δεν το πολυσυζητάμε, αλλά έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε που παντρευτήκαμε. Δεν είναι καιρός να μεγαλώσει η οικογένεια μας, να κάνουμε παιδιά; Λυδία: Δεν θέλω να το συζητήσω αυτό το θέμα και δεν καταλαβαίνω γιατί να μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε οικογένεια. Μια χαρά είμαστε όπως είμαστε. Γιάννης: Όταν πρωτογνωριστήκαμε δεν ήσουν αντίθετη. Τι άλλαξε τώρα; Λυδία: Τίποτα, απλά άλλαξα γνώμη. Ας λήξει εδώ αυτό. Γιάννης: Όχι δεν θα λήξει εδώ θέλω να μου πεις το λόγο! Λυδία: Δεν υπάρχει κάποιος λόγος. (Ο Γιάννης αγανακτισμένος ανοίγει την πόρτα για να φύγει από το σπίτι)

- Οπότε ψάχνουμε έναν ψηλό σωματώδη άντρα γύρω στα 40. - Δεν νομίζω ότι θα τον βρούμε εύκολα. Φαντάζεσαι πόσοι τέτοιοι άντρες υπάρχουν στην πόλη. - Γι’ αυτό θα περιμένουμε το εγκληματολογικό να μας πει τι δείγματα DNA βρήκε στη σκηνή του εγκλήματος. Και τότε θα αρχίσουμε να ψάχνουμε. - Κόλμαν, τον αποκάλεσα εγώ για πρώτη φορά με το όνομά του, εμένα με απασχολεί κάτι άλλο. Αν ο άντρας που απείλησε τον Μέλβις ήταν ο ίδιος που σκότωσε τον Κάρλστον, γιατί πρώτα έβαλε να τον σαμποτάρουν και μετά τον σκότωσε με τέτοιο τρόπο; Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, γιατί πρώτα ήθελε να τον καταστρέψει πολιτικά και μετά τον σκότωσε με τέτοιο τρόπο; - Μπορεί να είναι προσωπική υπόθεση.

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μισούσε τόσο πολύ τον Κάρλστον, που πριν τον σκοτώσει ήθελε να του καταστρέψει και την καριέρα. - Νομίζω ότι θα μπορούσε να στέκει η θεωρία σου. - Καλησπέρα ντεντέκτιβς Ντάλτον και Ρίτσαρντς, είπε ο Ρόναλντ Μόρισον από το εγκληματολογικό. Έχω δυσάρεστα νέα. Ο δολοφόνος δεν άφησε καθόλου DNA. Ούτε καν πατημασιά. Ο τύπος πρέπει να είναι επαγγελματίας. - Σε ευχαριστώ Μόρισον, του απάντησα. Ξαφνικά βλέπω μια έκφραση θριάμβου να αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Ρίτσαρντς. - Τί έπαθες; του λέω. - Τζακ είχαμε την απάντηση όλον αυτόν τον καιρό μπροστά στα μάτια μας. - Τι εννοείς; τον ρώτησα εγώ αφηρημένος.

Τόσο στριμμένος είμαι πια;! Λοιπόν δεν ξεχνώ την κηπουρική, αλλά θα σου κάνω τη χάρη να συνεχίσω το βιβλίο γιατί σε λυπάμαι! Όμως θα κάνω αλλαγές. Θα το κάνω χαρούμενο! Θα το γράψω από την αρχή. -Φυσικά, δεν νομίζω να σε πείραζαν μερικές αλλαγές όταν συνέλθεις. Και να σε πείραζαν όμως, αν εκδοθεί θα χαρείς πολύ και θα ξεχαστείς. -Τέλεια, πότε ξεκινάω; Φέρε μου πένα, μελάνι και χαρτί. Έχω μια προθεσμία να προλάβω. -Πηγαίνω ! Και αύριο στο σπίτι σου θα γράψεις με ηρεμία.

(Την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο) -Καλημέρα Τζέι, σήμερα βγαίνεις. Έγραψες μερικές σελίδες; - Καλημέρα Μάρτιν είμαι σίγουρος πως θα προλάβω! Το πρωί όταν μου έφερες το χαρτί για να γράψω, δεν είχα ιδέες αλλά το βράδυ είδα ένα όνειρο και άρχισα να γράφω. Πριν πέντε λεπτά τελείωσα την εικοστή σελίδα. -Φανταστικό! Πριν το ατύχημα έκανες βδομάδες να γράψεις λίγες σελίδες και τώρα έγραψες είκοσι σε ένα βράδυ! Φαίνεται πως προλαβαίνεις την προθεσμία, είναι μέχρι το τέλος του μήνα. -Ευχαριστώ Μάρτιν, έχω πολλές&nbsp; ιδέες, μου μένει μόνο να τις γράψω.

Κεφάλαιο 2 -Βγήκα! Το παλιοκάθαρμα ο Φίλιπ νίκησε για τρίτη συνεχόμενη φορά. Έχει κάνει πολλή εξάσκηση παίζοντας πόκερ μαζί μας&nbsp;κάθε Παρασκευή που μαζευόμαστε σπίτι μου ή στου Χάρβεϊ. Ο Χάρβεϊ είναι ο κολλητός μου και τον γνωρίζω δέκα χρόνια. Παρόλο που είναι μεγαλύτερός μου κάμποσα χρονάκια, βρίσκω στο πρόσωπό του απέραντη κατανόηση και παρηγοριά. - Ώστε αυτός που βρήκατε είναι πολιτικός Τζακ; - Ναι, τον λέγανε Μπομπ Κάρλτον και κατέβαινε για δήμαρχος, απάντησα εγώ. Ο μικρότερος της παρέας, ο Πάτρικ, παρόλο που είναι μόνο τριάντα χρονών, είναι ήδη ένας επιτυχημένος χρηματιστής και εξαιρετικά ώριμος, σχεδόν σοφός, σαν απόμαχος της ζωής. - Πω, πω,&nbsp; πάλι με πολιτικούς αντιπάλους έχετε να κάνετε; είπε ο Φίλιπ καθώς μοίραζε τα φύλλα.

- Αυτή τη φορά δεν νομίζω, τον διαβεβαίωσα ανοίγοντας μια μπύρα. Αν κρίνω από το πόσο άγρια τον δολοφόνησαν, ο δολοφόνος είχε προσωπικές υποθέσεις με τον Κάρλτον, είπα καθώς την κατέβασα μονορούφι. Ο Φίλιπ είναι ο παιδικός μου φίλος. Ζούσαμε στην ίδια γειτονιά και κάνουμε καλή παρέα από τα πέντε μας. Η μητέρα του ήταν η μοναδική συντροφιά της δικιάς μου μητέρας όταν μας άφησε ο πατέρας μου. Έχοντας μεγαλώσει και οι δύο χωρίς πατέρα, καθώς ο δικός του πέθανε σε τροχαίο όταν ο ίδιος ήταν ενός έτους, ήμασταν και οι δυο οι άντρες του σπιτιού που έπρεπε να προσέχουμε και να προστατεύουμε τη μητέρα και την αδερφή μας. Ο Φίλιπ ήταν πάντα ένα υπεύθυνο και καλόκαρδο αγόρι, που ποτέ δεν δίσταζε να βοηθάει τους γύρω του. Ήταν επίσης άριστος μαθητής και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων. Δυστυχώς τα πλούτη που εισπράττει ο Φίλιπ από τις επενδυτικές του εταιρείες τον έχουν μετατρέψει σε άλλον άνθρωπο και πλέον θαρρείς ότι είναι ένας εικοσάχρονος παγιδευμένος στο σώμα ενός σαραντάρη.

Κεφάλαιο 4 Μπήκα στο διαμέρισμα τρέχοντας. Η Κάρολ καθόταν σκυθρωπή στον καναπέ. - Κάρολ, τί έπαθες; Καμία απάντηση. Μόνο μου έδειξε ένα χαρτί πάνω στο τραπεζάκι. Κάθισα δίπλα της και άρχισα να διαβάζω. "Αγαπητέ Τζακ, αφού διαβάσεις αυτό το γράμμα μην προσπαθήσεις να με φέρεις πίσω. Δεν θα ξαναγυρίσω. Έφυγα για τη Βοστόνη με τον Φίλιπ. Βγαίνουμε εδώ και έξι μήνες και αποφασίσαμε να το οριστικοποιήσουμε αφού νιώθουμε πιο ερωτευμένοι από ποτέ και είμαι έγκυος σε δίδυμα. Προσπάθησα να πάρω και την Κάρολ μαζί μου, αλλά επέμενε ότι δεν θέλει να με ξαναδεί στη ζωή της και θα μείνει εκεί μαζί σου. Και όχι, δεν έχω αφήσει τίποτα δικό μου". Καλή ζωή Σάρα»

Η Κάρολ ξέσπασε σε λυγμούς. Εγώ καθόμουν ανήμπορος να πω οτιδήποτε ή να αντιδράσω. Γιατί να μου το κάνει αυτό η Σάρα; Της φερόμουν καλά, ήμουν υπεύθυνος πατέρας και ήμουν δίπλα της στις χειρότερες και στις καλύτερες στιγμές της. Αλλά ξέρω τι φταίει. Το αλκοόλ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που καθόμουν κι έπινα τα βράδια και το επόμενο πρωί δεν μπορούσα να συνέλθω. Όμως έχω σταματήσει αυτή τη συνήθεια εδώ και χρόνια γιατί δεν ήθελα να με βλέπει η Κάρολ μεθυσμένο. Όμως αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ο Φίλιπ. Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό το άτομο με το οποίο μεγαλώσαμε μαζί; Και πώς θα καταφέρει να μεγαλώσει δυο παιδιά ένας άντρας που δεν ξέρει ούτε τον εαυτό του να φροντίζει; Πήρα, λοιπόν, μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα: η ζωή προχωράει. Όπως προχώρησε η Σάρα θα τα καταφέρω κι εγώ. Θα στηρίξω το παιδί μου και θα καταφέρω να φτιάξω τη ζωή μου, από την αρχή αν χρειαστεί. Και το σημαντικότερο, έχω ένα δολοφόνο να πιάσω.

Jeison Brown

- Τζακ, ηρέμησε λίγο, μου είπε ο Ρίτσαρντς, ο οποίος παρόλα τα ελαττώματά του είναι πολύ καλός στο να με ηρεμεί. Άσε με να το χειριστώ εγώ, εντάξει; - Λοιπόν Νίκολας ποια ήταν τα κίνητρά σου για να σαμποτάρεις τον Κάρλτον; - Δεν είχαν κανένα κίνητρο, είχα συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι θα κέρδιζε τις εκλογές. - Μας δουλεύεις; φώναξα εγώ έτοιμος να του ορμήσω. Γιατί τον σαμπόταρες τότε; - Τζακ, σταμάτα, μου είπε ο Ρίτσαρντς προσπαθώντας να με συγκρατήσει, όχι με μεγάλη επιτυχία, καθώς κατάφερα να ρίξω μια μπουνιά στον Μέλβις. -ΝΤΑΛΤΟΝ! ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΏ; μου φώναξε. Δεν τον έχω ξαναδεί να χάνει την ψυχραιμία του. - Εντάξει, του είπα εγώ σοκαρισμένος.

- Ωραία, αφού ισχυρίζεσαι ότι δεν είχες κανένα κίνητρο για να τον σαμποτάρεις, τί ξέρεις γι’ αυτό το θέμα; Ο Μέλβις σκούπισε με το μανίκι του λίγο αίμα που έτρεχε από τη μύτη του και μουρμούρισε: - Ωχ, εντάξει. Με ανάγκασαν να το κάνω. - Δηλαδή προσπαθείς να πεις ότι σε δωροδόκησαν ή σε απείλησαν; πετάχτηκα εγώ. - Ναι, με απείλησαν, είπε ο Μέλβις με ένα προκλητικό ύφος. - Τζακ, είπε ο Ρίτσαρντς με ένα προειδοποιητικό βλέμμα. - Και γιατί δεν είπες στην αστυνομία ότι σε απείλησαν; - Ωραίος μπάτσος είσαι…

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Κείμενα δημιουργικής γραφής και δραστηριότητες θεατρικού παιχνιδιού

Επιμέλεια Παναγιώτα Αλεξοπούλου

(Ο Γιάννης και η γυναίκα του είναι ξαπλωμένοι στην κρεβατοκάμαρα. Ακούγεται θόρυβος) -Τι ήταν αυτό; -Ηρέμησε Γιάννη μου , απλά ο αέρας έκλεισε με δύναμη την πόρτα. -Είσαι σίγουρη; -Μα ναι . Τι σε έπιασε ξαφνικά , πέσε να κοιμηθείς. -Έχεις δίκιο ιδέα μου θα ήταν. -Ποιο πράγμα; -Έ…εεε τίποτα, τίποτα, κάτι δικά μου λέω. -Καλά. Πάντως μην φοβάσαι. Δεν ήταν δα και πυροβολισμός, 'Ελεος! -Πυ- πυ-πυροβολισμός; Μα εννοείται πως όχι, πώς σου ήρθε αυτό; Ξέρεις κάτι;

-Τι να ξέρω παιδάκι μου, δεν σε καταλαβαίνω, πέσε και κοιμήσου. Τι είναι αυτά βραδιάτικα, μύγα σε τσίμπησε; Καληνύχτα. -Καληνύχτα. -Και όνειρα γλυκά. (Λίγο αργότερα ο Γιάννης πετάγεται από τον ύπνο του) -Δεν είναι δυνατόν, έχουν περάσει τόσα χρόνια... Προσπάθησα να ξεχάσω, εξάλλου το άξιζε, μας βασάνιζε και μας κακοποιούσε και όχι μόνο εμάς αλλά και την μητέρα μας. Όμως γιατί, γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω; ...Ήμουν πανικοβλημένος δεν ήξερα τι έκανα , και τώρα τι θα γίνει, αν το μάθουν θα περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου στην φυλακή, χώρια οι τύψεις. Δεν το έκανα όμως μόνος, είχα και βοηθό, βασικά συνεργό, τον αδελφό μου. Αυτός ευθύνεται για όλα. Εκείνος μου είπε να πατήσω την σκανδάλη και εκείνος έκρυψε το πτώμα. Εκείνος φταίει για όλα.

(Στο νοσοκομείο) -Τζέι φίλε, ξύπνησες! Πώς νιώθεις; 	Είσαι καλά; -Μα που είμαι; 	Τι έπαθε το κεφάλι μου, και κυρίως ποιος είσαι εσύ; Σε ξέρω από κάπου; -Έλα Τζέι ο Μάρτιν είμαι. Χτύπησες και έπαθες αμνησία. Οι γιατροί λένε πως είσαι καλύτερα αλλά δεν θυμάσαι! -Για περίμενε, εγώ είμαι ο Τζέι; Επίσης που μένω; Που να πάω; -Δεν μπορείς να φύγεις ακόμα, αύριο παίρνεις εξιτήριο. Ονομάζεσαι Τζέισον Μπράουν και μένεις έναν όροφο κάτω από το σπίτι μου. Σε ένα υπόγειο διαμέρισμα, που πάντα σου άρεσε!

-Και τι δουλειά κάνω, ποιο είναι το επάγγελμά μου; -Ω, μα είσαι συγγραφέας. Πρέπει να τελειώσεις το βιβλίο σου πριν λήξει η προθεσμία. Προλαβαίνεις αλλά πάντα αγχωνόσουν! -Μπα, δεν μου αρέσει! Θα γίνω κηπουρός!...καλή ιδέα ε; -Τι; Μα εσύ μισούσες τη φύση και ότι είναι χαρούμενο. Στο βιβλίο σου έγραφες για σκοτάδι, και τώρα θα δουλέψεις με λουλούδια και χρώματα; -Μα ναι! Φυσικά και ναι. Επίσης το βιβλίο ακούγεται άθλιο, δεν το συνεχίζω! -Δεν γίνεται! Πρέπει να το συνεχίσεις και να εκδοθεί. Είναι το όνειρό σου. Όταν συνέλθεις θα με σκοτώσεις αν δεν σου αλλάξω γνώμη!

(Μια εβδομάδα μετά, στο σπίτι του Τζέισον) -Τζέι εδώ είσαι; -Ναι καλημέρα Μάρτιν, χαίρομαι που σε βλέπω! -Ω, μα τι έκανες στο σπίτι σου, που πήγε η μονοχρωμία που είχες παλιά; -Έκανα αλλαγές. Τα χρώματα ήταν σκούρα και δεν μου άρεσαν καθόλου! Μια μικρή ανακαίνιση έκανα μόνο. Α, είμαι στη μέση του βιβλίου μου, τελειώνω Μάρτιν! -Φανταστικά! Θα προλάβεις! Μ’ αρέσουν οι κουρτίνες σου. Θα ξαναέρθω να σε επισκεφτώ σε λίγες μέρες.

(Τρεις μέρες μετά…) -Ναι! Το βιβλίο επιτέλους τελείωσε! Είμαι ελεύθερος! -Καλημέρα Τζέι, άκουσα φωνές. Μη μου πεις ότι τελείωσες από τώρα;! -Ναι! Τρεις μέρες έγραφα συνεχόμενα! Δεν κοιμήθηκα πολύ. Ταχυδρόμησα το βιβλίο στον εκδοτικό οίκο. Πιστεύω θα τους αρέσει! -ΜΠΡΑΒΟ! Το σπίτι σου είναι και αυτό πολύ όμορφο! -Ευχαριστώ, μόνο τη βιβλιοθήκη μου μένει να καθαρίσω. Μπορείς να σύρεις τον παλιό καναπέ στα σκουπίδια; -Φυσικά, πάω αμέσως. -Για να δω… ποια βιβλία να κρατήσω, έχει πολλά εδώ…

Όταν τα χέρια μας ακουμπούν Α΄ (Νεκρές ψυχές) Αναστασία Κοντοπούλου Όταν τα χέρια μας ακουμπούν, δίνουμε μια σάπια υπόσχεση. Ο κόσμος καταρρέει Οι αθώοι τιμωρούνται Όλοι γελούν με την αποτυχία, μέχρι να στοχεύσει εκείνους Όλοι δήθεν θρηνούν για τους νεκρούς, μέχρι να γίνουν οι ίδιοι Όταν ο ήλιος στεγνώνει τα κύματα, χάνουμε το κλειδί της ψυχής μας Για πάντα.

Όταν τα χέρια μας ακουμπούν Β΄ (πεζό-ποίημα) Μαργιάννα Γιαννούλα Όταν τα χέρια μας ακουμπούν, νιώθουμε τα αφροδίσια σπαρτά της μεγάλης μητέρας να περιμένουν τα δίχρωμα ζουζούνια που είναι έτοιμα να ξεζουμίσουν όλα τα μυστικά τους, και αναρωτιέμαι αν το μεγάλο γένος είναι έτοιμο να βγάλει τα δικά του, που στο κενό του χρόνου έχουν πλέον βυθιστεί. Αν το αυτί σου ανοίξεις, θα ακούσεις τα πράσινα, τα τρίφυλλα που προσπαθούν να σου πουν "Μίλα μου μπορώ να σε ακούσω". Νομίζω ότι τα γέρικα απομεινάρια εκείνων των περήφανων σπιτιών έχουν πλέον γίνει ένα με τον τόπο. Καθώς προβάλλουν όλα αυτά&nbsp;σκέφτομαι ότι κάθε ύπαρξη είναι μια μικρή στιγμή μπροστά στην αιωνιότητα. Γιατί σαν πεταλούδες είμαστε που τα ατίθασα φτερά μας, μας πηγαίνουν όπου ορίσει αυτός που αποκαλείται άνεμος.

Κεφάλαιο 1 Νιούσβιλ, Ιλλινόις. Μια τυπική Αμερικάνικη πόλη. Καθημερινά συμβαίνουν δολοφονίες, ληστείες, βιασμοί, 	εγκλήματα που για άλλες πόλεις φαίνονται συνταρακτικά, αλλά για εμάς εδώ είναι καθημερινότητα. Κανείς δεν θα περίμενε να συμβεί κάτι τόσο συγκλονιστικό σε αυτή την πόλη που θα τη σήκωνε στο πόδι. Και προπαντός όχι η αστυνομία… Ήταν ένα συνηθισμένο βροχερό πρωινό. Ως συνήθως έφαγα το πρωινό μου και έβαλα μπρος το αμάξι για να πάω στην δουλεία μου. -Καλημέρα ντετέκτιβ! -Καλημέρα Λούις. Οι καθημερινές τυπικές συζητήσεις. -Καλημέρα Τζακ! Πώς είσαι σήμερα;

Ο συνεργάτης μου. Κόλμαν Ρίτσαρντς. Εκπαιδευόμενος ντετέκτιβ, φιλόδοξος νεαρός και μεγάλο τσιμπούρι. Εκτιμάω όσους έχουν πάθος για την δουλειά τους, αρκεί να μην την πληρώνω εγώ. -Πώς σου φαίνεται ο καιρός σήμερα Τζακ; Σαν πολύ μουντός δεν είναι; -Ρίτσαρντς, ο καιρός είναι πάντα μουντός στο Νιούσβιλ, τον αποπήρα εγώ. Ωραία θα περάσω και σήμερα. Τα πρωινά συνήθως δεν προκύπτει κάτι, απλά πίνω τον καφέ μου, καλημερίζω τους συναδέλφους και απαντάω τις ερωτήσεις του Ρίτσαρντς. -Τζακ, είναι αλήθεια ότι είχες πιάσει μια αίρεση σατανιστών που διέπραττε βίαιες δολοφονίες το 2014; Η κόρη σου πάει Λύκειο; Είναι αλήθεια ότι συνέλαβες τον ψυχοπαθή δολοφόνο Πωλ Λέσλι; Και κάπως έτσι κύλησε το πρωινό μου...

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.