Η Σοφούλα γνωρίζει τον Ισμένιο Δρακολούδο 

-Μαμά, μαμά! Κοίτα! Μια πεταλούδα είπε η Σοφούλα! Κι άρχισε να την κυνηγά ενθουσιασμένη.

Ο Ποντικούλης και η Σοφούλα λοιπόν πήραν το δρόμο προς το ποντικοχωριό. Περπατούσαν μέρες ολάκερες. Τόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση στο ποντικοχωριό, τόσο μεγάλο κακό προξενούσε ο Δρακολούδος σ’ όλη την περιοχή, που δεν υπήρχε καιρός για ξεκούραση. Σ’ όλη τη διαδρομή ο Ποντικούλης της εξήγησε ακριβώς τι είχε συμβεί..&nbsp;

Ο Δρακολούδος σάστισε, έβλεπε τη Σοφούλα να κλαίει μπροστά του με λυγμούς ακριβώς όπως κι εκείνος, όταν οι γονείς του τον έδιωξαν απ’ το σπίτι. Ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του. Τα πελώρια φτερά του, χωρίς να το καταλάβει, άνοιξαν διάπλατα κι αγκάλιασαν τη μικρή Σοφούλα. Κι εκείνη μπορεί να ήταν στην αγκαλιά μιας δρακοπεταλούδας, όμως για ένα παράξενο λόγο σταμάτησε να φοβάται.

Περικύκλωσε το χωριό με φωτιά, ώστε κανένα ποντίκι να μην μπορέσει να φύγει και από τότε κάθε μέρα τρώει κι από ένα ως εκδίκηση, που έμεινε μονάχος του. Ο μόνος που κατάφερε να γλιτώσει ήταν ο Ποντικούλης, που εκείνη την ώρα είχε βγει τσάρκα στο δάσος.

Για τη Σοφούλα ήταν η πρώτη φορά, που έβλεπε πεταλούδα από τόσο κοντά και η έκπληξή της ήταν μεγάλη, τόσο μεγάλη, που δεν πρόσεξε την πέτρα, που βρισκόταν μπρο- στά της και σκόνταψε.

Ξαφνικά, ακούστηκε ένας μικρός ψίθυρος! Η Σοφούλα ξύπνησε φοβισμένη. -Σίγουρα κάποια πεταλούδα θα είναι, ήρθε να μου κάνει κακό, σκέφτηκε και η σκέψη αυτή την έκανε να φοβηθεί ακόμα περισσότερο. Η φωνή ξανακούστηκε αυτή τη φορά πιο καθαρά: -Σοφούλα, με λένε Ποντικούλη. Ήρθα να ζητήσω την βοήθειά σου κι ένα μικρό ποντικάκι, ξεπρόβαλε από μια γωνιά του δωματίου.

Η Σοφούλα γνωρίζει τον Ισμένιο Δρακολούδο

-Αρχικά, δεν έχω δει ποτέ δράκο, είπε η Σοφούλα διακόπτοντάς τον και χωρίς να το σκεφτεί στιγμή, συνέχισε λέγοντας. Όμως, είμαι γενναίο κορίτσι! έτσι τουλάχιστον λένε οι γονείς μου κι αφού το ζητάς τόσο ευγενικά... ΔΕΧΟΜΑΙ, φώναξε με χαρά η Σοφούλα, που μήτε πεταλούδες σκέφτονταν τώρα, μήτε αν φοβάται και τι.

Εργαστήρια Δεξιοτήτων 3ο εργαστήριο: Φόβος: «Η Σοφούλα γνωρίζει τον Ισμένιο Δρακολούδο&nbsp; Εικόνα εξώφυλλου από το εκπαιδευτικό υλικό του προγράμματος Νοέμβριος 2020 1ο Νηπιαγωγείο Προσοτσάνης

Πριν από εφτά ολόκληρες μέρες ένας μικρός ποντικός προκάλεσε τον Ισμένιο σε μονομαχία. Μιας κι όμως τα ποντίκια είναι μικροσκοπικά, το ποντικάκι κατάφερε με άνεση να νικήσει&nbsp;&nbsp;&nbsp;τον δράκο. Ο Ισμένιος Δρακολούδος έφυγε λυπημένος, καθώς είχε ηττηθεί.&nbsp;

«Φταίει η πεταλούδα!» έλεγε θυμωμένα κι όσο περνούσε η ώρα όλο και μεγάλωνε ο θυμός της και θέριευε μέσα της. «Αντιπαθώ τις πεταλούδες!» είπε με δυνατή φωνή κι αυτή η σκέψη ρίζωσε μέσα της.

Είχε έρθει πια το βράδυ, το φεγγάρι ολόγιομο φώτιζε τον σκοτεινό ουρανό κι ο ύπνος είχε ήδη επισκεφτεί το δωμάτιο της Σοφούλας.&nbsp;

Η Σοφούλα έπαψε να είναι γενναία με μιας, όχι γιατί πίστευε πως θα χάσει, μα γιατί ο απίστευτα μεγάλος δράκος, ο Δρακολούδος ήταν ένας δράκος.. πεταλούδα! Η Σοφούλα είχε βιαστεί να τον προκαλέσει σε μάχη και τώρα πια, έπρεπε οπωσδήποτε να τον νικήσει. Στα μάτια της σχηματίστηκαν δάκρυα, τα χέρια της έτρεμαν, η καρδιά της χτυπούσε πιο γρήγορα από ποτέ. Στο μυαλό της τριγύριζε αδιάκοπα μόνο η λέξη «πεταλούδα». Γιατί δεν είχε ρωτήσει με ποιον θα παλέψει; Γιατί πήγε με φόρα εκεί; Γιατί δεν πρόσεξε; Γιατί; Γιατί;

Όμως το χειρότερο δεν ήταν που έχασε εκείνη την μάχη, μα που η οικογένειά του τον έδιωξε απ’ το σπίτι, σαν έμαθε πως ένας ολόκληρος δράκος, θεριό ανήμερο, είχε χάσει από ένα τοσοδούλικο ποντικάκι.

Μετά από λίγες μέρες βρίσκονταν στο ποντικοχωριό. Η Σοφούλα δε φοβήθηκε στιγμή, σαν αντίκρισε την ουρά του πελώριου δράκου, που στέκονταν λίγα βήματα μόλις από εκείνη. Χωρίς να χάνει καιρό με δυνατή φωνή του φώναξε: -Δρακολούδε, ήρθα για μονομαχία. Αν σε νικήσω, αφήνεις ήσυχο το ποντικοχωριό!

-Τη βοήθειά μου; απάντησε η Σοφούλα παραξενεμένη&nbsp;μα&nbsp;και&nbsp; ανακουφισμένη,&nbsp;που&nbsp;ήταν απλά ένα μικρό ποντικάκι κι όχι μια «κακιασμένη» πεταλούδα. -Ναι! Το χωριό μου το έχει κυριεύσει ο Ισμένιος Δρακολούδος, ένας τρομερός και φο- βερός δράκος, που όμοιό του σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί! συνέχισε ο Ποντικούλης, προσπαθώντας να της εξηγήσει την κατάσταση.

Ο Δρακολούδος από κείνη τη μέρα κι έπειτα μισούσε τόσο πολύ τα ποντίκια, που εξαιτίας τους δεν είχε πια οικογένεια. Έτσι ένα βράδυ ήρθε στο χωριό τους.&nbsp;

-Χα! χα! γέλασε δυνατά, ένα μικρό κοριτσάκι εναντίον ενός τερατοτεράστιου δράκου! Δέχομαι την πρόκληση μικρή μου! Αν όμως κερδίσω εγώ, θα φάω με μιας όλα τα ποντίκια κι εσένα μαζί, εντάξει; της είπε.

-Τι φοβάσαι; ρώτησε με σιγανή φωνή τον δράκο. Εγώ φοβάμαι εσένα, εσύ τι φοβάσαι; συνέχισε. -Φοβάμαι πως θα μείνω για πάντα χωρίς οικογένεια απάντησε δειλά -δειλά. Βλέπεις οι γονείς μου μ’ έδιωξαν απ’ το σπίτι κι ο φόβος μου έγινε θυμός. Μεγάλος θυμός, τεράστιος θυμός.

-Άντε! Ώρα για μονομαχία! φώναξε δυνατά ο Δρακολούδος και σείστηκε όλη η γη απ’ τις φωνές του. Η Σοφούλα τρόμαξε ακόμα πιο πολύ σαν ένιωσε το χώμα να κουνιέται κάτω απ’ τα πόδια της κι... έβαλε τα κλάματα. - Φοβάμαι τις πεταλούδες, φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, τις φοβάμαι τόσο πολύ!

Η Σοφούλα τον αγκάλιασε. -Θα έχεις εμένα για οικογένεια, ψέλλισε, κι εγώ θα έχω για φίλο μια δράκοπεταλούδα. Ποτέ δεν πίστευα πως θα μου συνέβαινε αυτό. Όμως ο φόβος φεύγει, όταν δούμε πόσο μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας.

Ο ήχος απ’ το ξυπνητήρι ακούστηκε δυνατά κι η Σοφούλα άνοιξε τα μάτια της. Τι παράξενο όνειρο! συλλογίστηκε. Ίσως τελικά να μην φταίει καμία πεταλούδα, ίσως κι εκείνες να φοβούνται εμένα, όπως κι εγώ φοβόμουν αυτές. Πόσο μοιάζουμε! είπε από μέσα της, όταν άξαφνα το μάτι της έπεσε πάνω σε ένα μικρό χαρτάκι. Το πήρε στα χέρια της και το άνοιξε. Ήταν μια ζωγραφιά...

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.