Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία όμορφη πολύχρωμη ηλιόλουστη πόλη με πολλά ζωηρά παιδιά που γέμιζαν τους δρόμους με φωνές και παιχνίδια. Καθημερινά πήγαιναν στο σχολείο τους και μετά ξεχύνονταν στους δρόμους με μία μπάλα.

Οι μέρες περνούσαν, οι εποχές εναλλάσσονταν και ο καιρός κυλούσε όμορφα… ώσπου ξαφνικά ένα μαύρο σύννεφο κάλυψε την ηλιόλουστη πόλη… το σύννεφο του Κορωνοϊού, ενός ξένου εισβολέα. Τα παιδιά κλείστηκαν μες στο σπίτι και δεν ήθελαν να βγουν πια στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης! Αποφάσισαν ότι πρέπει να δράσουν, για να διώξουν το μαύρο σύννεφο…

Μαζεύτηκαν έτσι μία μέρα όλα στο Skype, για να καταστρώσουν ένα σχέδιο δράσης! Μετά από ώρες συζήτησης και διαφωνίας αποφάσισαν να απελευθερώσουν όλα τους τα συναισθήματα, για να πάνε να πολεμήσουν το μαύρο σύννεφο! Βγήκαν συγχρονισμένα στα μπαλκόνια όλα τα παιδιά, έκλεισαν τα μάτια τους και είπαν όλα μαζί τις μαγικές λέξεις: 

Loading...

Και βγήκαν με μιας τα συναισθήματα από τα παιδιά και έτρεξαν πρόθυμα στη μάχη. Θέλουν να διώξουν τον απρόσκλητο επισκέπτη που ήρθε και τάραξε τη ζωή τους στην όμορφη πόλη τους. Έφυγε μπροστά πρώτος ο Φόβος και στάθηκε μπροστά στο μαύρο σύννεφο και τότε το ρώτησε: 

- Ποιος είσαι; Τι θέλεις από την ήρεμη πόλη μας; Είσαι στα αλήθεια τόσο δυνατός όσο λένε; Αν σου δώσουμε ανταλλάγματα θα μας αφήσεις ήσυχους;

- Δε θέλω αντάλλαγμα και, για να επιβιώσω, πρέπει να θυσιαστούν πολλές ανθρώπινες ζωές. Εσείς οι νέοι δεν είστε τόσο εύκολα θύματα, γι' αυτό τον λόγο επιτίθεμαι στους μεγαλύτερους, μιας και δεν μπορούν να παλέψουν εύκολα μαζί μου. Όσο κυκλοφορείτε στην πόλη τόσο θα επιβιώνω, απάντησε ο Κορωνοϊός και απομακρύνθηκε γελώντας ειρωνικά. 

Loading...

Ακούγοντας τη συζήτηση έτρεξε κοντά στον Φόβο η Λύπη. Ο Κορωνοϊός όμως δε συγκινήθηκε από τα δάκρυα της Λύπης. Μάλιστα για να δείξει πόσο ισχυρός είναι, κατέβηκε από το μαύρο σύννεφο, έφτιαξε την κορώνα στο κεφάλι του, ίσιωσε τη μαύρη κάπα του, χαμογέλασε με τα μυτερά, λευκά του δόντια και κοιτάζοντας αλαζονικά τον Φόβο και τη Λύπη τους είπε:

- Μάταια ήρθατε να με συναντήσετε! Έχω σκοπό να γίνω παντοδύναμος , να αρρωστήσω τους πολίτες όλου του κόσμου. Είμαι αποφασισμένος να μην κάνω καμία διάκριση. Άλλωστε δεν είμαι ρατσιστής! Ήδη έχω γίνει σούπερ σταρ. Όλα τα μέσα μιλούν για μένα, γιατί δεν είμαι μια ίωση, ένα συνάχι, μια γρίπη, μια πνευμονία έστω, αλλά είμαι ο βασιλιάς των ιώσεων . Άλλωστε το φανερώνει το ίδιο το όνομά μου. Ξέρω επίσης πολλά κόλπα και έχω πολλούς άσους στο μανίκι μου!

Ο Φόβος και η Λύπη ακούγοντας τα λόγια του ένιωσαν ανίσχυροι μπροστά του. Για μια στιγμή πίστεψαν πως θα έχαναν τη μάχη. Εκείνη την κρίσιμη ώρα πλησίασε η Χαρά και είπε στον Φόβο και στη Λύπη:

- Μη φοβάστε όλα θα πάνε καλά. Είμαι σίγουρη πως θα δημιουργηθεί ένα φάρμακό θαυματουργό που θα καταπολεμήσει τον Κορωνοϊό και θα τον εξαλείψει. Έτσι, ο Κορωνοϊός θα χάσει τον θρόνο του και την κορώνα του!!!! Εάν όλοι οι επιστήμονες βάλουν τα δυνατά τους ο Κορωνοϊός θα γίνει μια απλή ιωσούλα.

- Μην είστε τόσο σίγουροι πως μόνο με ένα φάρμακο θα χάσω τον θρόνο μου, γιατί έχω και ξαδελφάκια, απάντησε ο Κορωνοϊός στη Χαρά.

- Αν όλοι μείνουν στο σπίτι τους δε θα έχεις ποιον να μολύνεις. Άσε τα αυτά κι έλα να μας γνωρίσεις. Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι, ξέρεις να παίζεις κρυφτό; Γιατί η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…, είπε η Χαρά στον Κορωνοϊό.

- Ναι θέλω και θα φυλάξω πρώτος, απάντησε.

Το παιχνίδι άρχισε. Ο Κορωνοϊός βρήκε τη Χαρά, τη Λύπη, την Αγάπη, τον Θυμό, τον Φόβο, αλλά δε βρήκε την Ελπίδα. Αυτό τον θύμωσε πολύ. Την έψαξε, αλλά δεν την βρήκε πουθενά! Έτσι αποφάσισαν να την ψάξουν όλοι μαζί. Κανείς δεν τη βρήκε και όλοι τρόμαξαν. Τελικά τη βρήκε η Χαρά!

Τότε ο Κορωνοϊός είπε γελώντας ύπουλα και μοχθηρά:
- Χα χα χα! Με βοηθήσατε να βρω την Ελπίδα. Χωρίς αυτήν ανοίξατε την πόρτα για πιο πολλούς αρρώστους και μόνο εσείς μπορούσατε! Ευχαριστώ!

- Ευχαρίστησή μας…, απάντησαν ψυχρά και συγχρονισμένα όλα τα συναισθήματα μην έχοντας καταλάβει ακόμα τι ακριβώς εννοούσε.

Ο Κορωνοϊός απομακρύνθηκε με το σατανικό του χαμόγελο. Όταν πια εκείνος εξαφανίστηκε, τα συναισθήματα άρχισαν να καταστρώνουν το επόμενο σχέδιό τους κατά του. Όπως πάντα η Λύπη και ο Φόβος, οι πιο απαισιόδοξοι απ’ όλους , έβλεπαν σε κάθε πιθανό σχέδιο κυρίως την αποτυχία. Αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, καθώς υποχρέωνε την ομάδα να λάβει υπόψη της κάθε κατάληξη.