OLGA
en de wraak van de liefde
een autobiografische roman over
liefde, verdriet, gedichten, filosofie en kunst
liefde, verdriet, gedichten, filosofie en kunst
work in progress
martin sjardijn
Ik werk nu 4 jaar aan deze roman en ben nog niet zeker van de titel. Het werk heet voorlopig 'OLGA, Work in Progress'. Een paar vrienden lezen mee. Het werk is vrij van auteursrechten en is permanent toegangkelijk via internet en mijn website.
Martin Sjardijn 2023 - www.sjardijn.com - Foto's van schilderijen van Martin Sjardijn
Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
Ik werk nu 4 jaar aan deze roman en ben nog niet zeker van de titel. Het werk heet voorlopig 'OLGA, Work in Progress'. Een paar vrienden lezen mee. Het werk is vrij van auteursrechten en is permanent toegangkelijk via internet en mijn website.
Martin Sjardijn 2023 - www.sjardijn.com - Foto's van schilderijen van Martin Sjardijn
Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
Loading...
Loading...
Wegde wolken,
steeds de wolken
terwijl jij vertrekt
vogels zingen
terwijl jij vertrekt
en steeds
het wegstervend
vliegtuiggezoem
en het luiden
van kerkklokken
terwijl jij vertrekt
Loading...
5 serie 198x olieverf op linnen Loading...
Loading...
Wegde wolken,
steeds de wolken
terwijl jij vertrekt
vogels zingen
terwijl jij vertrekt
en steeds
het wegstervend
vliegtuiggezoem
en het luiden
van kerkklokken
terwijl jij vertrekt
Loading...
5 serie 198x olieverf op linnen Voorwoord
Als beeldend kunstenaar heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het ontwikkelen van verbeeldingen, zowel figuratief als abstract en in combinatie. Ik gebruikte daarbij alle middelen die voorhanden waren en combineerde verschillende technieken om ideeën uit te werken. Sinds vijf jaar ben ik ook gaan schrijven. Iets dat ik daarvoor voornamelijk om praktische redenen deed. Het schrijven startte na een langdurige relatie met de schrijfster en dichteres Anne Borsboom. Na de vele gesprekken die ik met haar voerde ontdekte ik de vrijheid van de fictie. Ze werd mijn muze. Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij de fictie, de grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunsten.
Een muze ontdek je pas als je echt een muze hebt, die je eindeloos motiveert en inspireert. Dat was met Anne het geval, ondanks een dramatisch liefdesdrama en einde van onze meer dan achtjarige relatie, die door banale materiële omstandigheden tot een einde kwam.
Als beeldend kunstenaar heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het ontwikkelen van verbeeldingen, zowel figuratief als abstract en in combinatie. Ik gebruikte daarbij alle middelen die voorhanden waren en combineerde verschillende technieken om ideeën uit te werken. Sinds vijf jaar ben ik ook gaan schrijven. Iets dat ik daarvoor voornamelijk om praktische redenen deed. Het schrijven startte na een langdurige relatie met de schrijfster en dichteres Anne Borsboom. Na de vele gesprekken die ik met haar voerde ontdekte ik de vrijheid van de fictie. Ze werd mijn muze. Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij de fictie, de grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunsten.
Een muze ontdek je pas als je echt een muze hebt, die je eindeloos motiveert en inspireert. Dat was met Anne het geval, ondanks een dramatisch liefdesdrama en einde van onze meer dan achtjarige relatie, die door banale materiële omstandigheden tot een einde kwam.
Al die jaren hadden we ons verder verdiept in de kunsten en de filosofie en vertelden we elkaar over jeugdige belevenissen. In haar autobiografie deed Anne als oudste dochter van een groot katholiek gezin in de jaren vijftig en zestig verslag van de gebeurtenissen over het benauwde dorpsleven in haar jeugd te Nootdorp. Mijn belangstelling ging veel meer uit naar het mondelinge verhaal dat ze me daarover toevertrouwde. Bij het globaal lezen van haar boeken bemerkte ik de verschillen en de kracht van de fictie. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de kunst. Samen bezochten we jarenlang colleges filosofie en natuurkunde. Na haar emigratie naar Frankrijk kon ik niet meekomen, en wist dat gat alleen maar op te vullen met het schrijven over een bijzondere periode, die naast een dramatisch afscheid, veel heeft opgeleverd en voortleeft.
Voorwoord
Als beeldend kunstenaar heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het ontwikkelen van verbeeldingen, zowel figuratief als abstract en in combinatie. Ik gebruikte daarbij alle middelen die voorhanden waren en combineerde verschillende technieken om ideeën uit te werken. Sinds vijf jaar ben ik ook gaan schrijven. Iets dat ik daarvoor voornamelijk om praktische redenen deed. Het schrijven startte na een langdurige relatie met de schrijfster en dichteres Anne Borsboom. Na de vele gesprekken die ik met haar voerde ontdekte ik de vrijheid van de fictie. Ze werd mijn muze. Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij de fictie, de grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunsten.
Een muze ontdek je pas als je echt een muze hebt, die je eindeloos motiveert en inspireert. Dat was met Anne het geval, ondanks een dramatisch liefdesdrama en einde van onze meer dan achtjarige relatie, die door banale materiële omstandigheden tot een einde kwam.
Als beeldend kunstenaar heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het ontwikkelen van verbeeldingen, zowel figuratief als abstract en in combinatie. Ik gebruikte daarbij alle middelen die voorhanden waren en combineerde verschillende technieken om ideeën uit te werken. Sinds vijf jaar ben ik ook gaan schrijven. Iets dat ik daarvoor voornamelijk om praktische redenen deed. Het schrijven startte na een langdurige relatie met de schrijfster en dichteres Anne Borsboom. Na de vele gesprekken die ik met haar voerde ontdekte ik de vrijheid van de fictie. Ze werd mijn muze. Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij de fictie, de grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunsten.
Een muze ontdek je pas als je echt een muze hebt, die je eindeloos motiveert en inspireert. Dat was met Anne het geval, ondanks een dramatisch liefdesdrama en einde van onze meer dan achtjarige relatie, die door banale materiële omstandigheden tot een einde kwam.
Al die jaren hadden we ons verder verdiept in de kunsten en de filosofie en vertelden we elkaar over jeugdige belevenissen. In haar autobiografie deed Anne als oudste dochter van een groot katholiek gezin in de jaren vijftig en zestig verslag van de gebeurtenissen over het benauwde dorpsleven in haar jeugd te Nootdorp. Mijn belangstelling ging veel meer uit naar het mondelinge verhaal dat ze me daarover toevertrouwde. Bij het globaal lezen van haar boeken bemerkte ik de verschillen en de kracht van de fictie. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de kunst. Samen bezochten we jarenlang colleges filosofie en natuurkunde. Na haar emigratie naar Frankrijk kon ik niet meekomen, en wist dat gat alleen maar op te vullen met het schrijven over een bijzondere periode, die naast een dramatisch afscheid, veel heeft opgeleverd en voortleeft.
1 Anne's brief
Anne schreef ooit, nadat we elkaar hadden gevonden:
Er is een oud Grieks verhaal dat twee mensen met hun achterkant aan elkaar vastgegroeid zijn. Als zij van elkaar worden gescheiden, gaan zij ieder hun weg en als zij na veel omzwervingen elkaar weer zien, zien zij voor het eerst elkaars voorkant. Na mijn zoektocht van ongeveer vijftig jaar, ik begon er onbewust al mee toen ik vijftien was, leek ik nu mijn voorkant gevonden te hebben. Bij nader inzien herkende ik mij in hem. Op dat moment echter was ik met een man die mij de indruk gaf dat hij om mij gaf en ik om hem, dus was er van mijn kant geen sprake van een toenadering. Pas drie maanden nadat ik weer vrijgezel was, misschien kom ik hier later op terug, zagen wij elkaar opnieuw. We raakten in een gesprek dat we niet wilden loslaten en al bij de eerste regels, zinnen, raakten we in de ban van een aantrekkingskracht die onlosmakelijk leek. Hij was roodharig net als ik, hij was slank net als ik, hij had een achtergrond net als ik. We waren verwekt door een vader met een oorlogstrauma, we hadden een moeder met een overdreven hang naar religie, terwijl diezelfde vaders daar dwars van waren, maar
Anne schreef ooit, nadat we elkaar hadden gevonden:
Er is een oud Grieks verhaal dat twee mensen met hun achterkant aan elkaar vastgegroeid zijn. Als zij van elkaar worden gescheiden, gaan zij ieder hun weg en als zij na veel omzwervingen elkaar weer zien, zien zij voor het eerst elkaars voorkant. Na mijn zoektocht van ongeveer vijftig jaar, ik begon er onbewust al mee toen ik vijftien was, leek ik nu mijn voorkant gevonden te hebben. Bij nader inzien herkende ik mij in hem. Op dat moment echter was ik met een man die mij de indruk gaf dat hij om mij gaf en ik om hem, dus was er van mijn kant geen sprake van een toenadering. Pas drie maanden nadat ik weer vrijgezel was, misschien kom ik hier later op terug, zagen wij elkaar opnieuw. We raakten in een gesprek dat we niet wilden loslaten en al bij de eerste regels, zinnen, raakten we in de ban van een aantrekkingskracht die onlosmakelijk leek. Hij was roodharig net als ik, hij was slank net als ik, hij had een achtergrond net als ik. We waren verwekt door een vader met een oorlogstrauma, we hadden een moeder met een overdreven hang naar religie, terwijl diezelfde vaders daar dwars van waren, maar
die om de goede vrede te bewaren met hun vrouw meeliepen naar het huis van God. Die (vader) van mij meestal niet, die van de man in wie ik mezelf meende te herkennen, zelden. Ik ga nu niet voor hem invullen welke gevoelens hij daarbij had want die weet ik niet, ook al had hij ze aan mij uitgelegd, voelen doe je zelf. Je kunt je weliswaar een bepaalde voorstelling maken van hoe de gevoelens van een ander zijn, maar het blijven de gevoelens van die ander en daar waag ik me niet aan.
Ik probeer een lijn te vinden en misschien kan ik aan het eind van deze openhartigheid een conclusie trekken. Mijn geliefde roept nu heel makkelijk dat wij de langste tijd gehad hebben, voor mij valt dat nog te bezien. Anne Borsboom 2014.
Ik probeer een lijn te vinden en misschien kan ik aan het eind van deze openhartigheid een conclusie trekken. Mijn geliefde roept nu heel makkelijk dat wij de langste tijd gehad hebben, voor mij valt dat nog te bezien. Anne Borsboom 2014.
1 Anne's brief
Anne schreef ooit, nadat we elkaar hadden gevonden:
Er is een oud Grieks verhaal dat twee mensen met hun achterkant aan elkaar vastgegroeid zijn. Als zij van elkaar worden gescheiden, gaan zij ieder hun weg en als zij na veel omzwervingen elkaar weer zien, zien zij voor het eerst elkaars voorkant. Na mijn zoektocht van ongeveer vijftig jaar, ik begon er onbewust al mee toen ik vijftien was, leek ik nu mijn voorkant gevonden te hebben. Bij nader inzien herkende ik mij in hem. Op dat moment echter was ik met een man die mij de indruk gaf dat hij om mij gaf en ik om hem, dus was er van mijn kant geen sprake van een toenadering. Pas drie maanden nadat ik weer vrijgezel was, misschien kom ik hier later op terug, zagen wij elkaar opnieuw. We raakten in een gesprek dat we niet wilden loslaten en al bij de eerste regels, zinnen, raakten we in de ban van een aantrekkingskracht die onlosmakelijk leek. Hij was roodharig net als ik, hij was slank net als ik, hij had een achtergrond net als ik. We waren verwekt door een vader met een oorlogstrauma, we hadden een moeder met een overdreven hang naar religie, terwijl diezelfde vaders daar dwars van waren, maar
Anne schreef ooit, nadat we elkaar hadden gevonden:
Er is een oud Grieks verhaal dat twee mensen met hun achterkant aan elkaar vastgegroeid zijn. Als zij van elkaar worden gescheiden, gaan zij ieder hun weg en als zij na veel omzwervingen elkaar weer zien, zien zij voor het eerst elkaars voorkant. Na mijn zoektocht van ongeveer vijftig jaar, ik begon er onbewust al mee toen ik vijftien was, leek ik nu mijn voorkant gevonden te hebben. Bij nader inzien herkende ik mij in hem. Op dat moment echter was ik met een man die mij de indruk gaf dat hij om mij gaf en ik om hem, dus was er van mijn kant geen sprake van een toenadering. Pas drie maanden nadat ik weer vrijgezel was, misschien kom ik hier later op terug, zagen wij elkaar opnieuw. We raakten in een gesprek dat we niet wilden loslaten en al bij de eerste regels, zinnen, raakten we in de ban van een aantrekkingskracht die onlosmakelijk leek. Hij was roodharig net als ik, hij was slank net als ik, hij had een achtergrond net als ik. We waren verwekt door een vader met een oorlogstrauma, we hadden een moeder met een overdreven hang naar religie, terwijl diezelfde vaders daar dwars van waren, maar
die om de goede vrede te bewaren met hun vrouw meeliepen naar het huis van God. Die (vader) van mij meestal niet, die van de man in wie ik mezelf meende te herkennen, zelden. Ik ga nu niet voor hem invullen welke gevoelens hij daarbij had want die weet ik niet, ook al had hij ze aan mij uitgelegd, voelen doe je zelf. Je kunt je weliswaar een bepaalde voorstelling maken van hoe de gevoelens van een ander zijn, maar het blijven de gevoelens van die ander en daar waag ik me niet aan.
Ik probeer een lijn te vinden en misschien kan ik aan het eind van deze openhartigheid een conclusie trekken. Mijn geliefde roept nu heel makkelijk dat wij de langste tijd gehad hebben, voor mij valt dat nog te bezien. Anne Borsboom 2014.
Ik probeer een lijn te vinden en misschien kan ik aan het eind van deze openhartigheid een conclusie trekken. Mijn geliefde roept nu heel makkelijk dat wij de langste tijd gehad hebben, voor mij valt dat nog te bezien. Anne Borsboom 2014.
2 De Wraak van de Liefde
De titel "De Wraak van de Liefde" kan op verschillende manieren worden opgevat, afhankelijk van de context en de inhoud van het boek. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:
De titel "De Wraak van de Liefde" kan op verschillende manieren worden opgevat, afhankelijk van de context en de inhoud van het boek. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties:
- Positieve interpretatie: In deze interpretatie kan "de wraak van de liefde" verwijzen naar de kracht van liefde om obstakels te overwinnen en moeilijke situaties te trotseren. Het zou kunnen betekenen dat liefde sterker is dan alle tegenspoed en uitdagingen die de personages in het verhaal tegenkomen. Het benadrukt de overwinning van liefde over moeilijkheden en obstakels.
- Negatieve interpretatie: Aan de andere kant kan de titel suggereren dat liefde soms destructief kan zijn. Dit kan verwijzen naar situaties waarin liefde leidt tot jaloezie, wrok, wraakgevoelens of ongezonde obsessies. Het zou kunnen impliceren dat liefde mensen tot extreme acties kan aanzetten wanneer ze gekwetst of afgewezen worden.
hebben met de manier waarop we doorgaans naar wraak kijken. Wraak wordt vaak geassocieerd met negatieve emoties, impulsiviteit en schadelijke handelingen. Mensen denken vaak aan wraak als iets dat leidt tot verdere conflicten en pijn.
Als de auteur de term "wraak" in de titel gebruikt om een positieve boodschap over liefde over te brengen, kan dit een bewuste keuze zijn om de lezer aan het denken te zetten en de verwachtingen uit te dagen. Het kan een manier zijn om te benadrukken dat liefde complex is en dat het verschillende emoties en reacties kan oproepen, zowel positieve als negatieve. Het kan ook een manier zijn om de aandacht te vestigen op de onverwachte wendingen en diepte van het liefdesverhaal dat in het boek wordt verteld.
Als de auteur de term "wraak" in de titel gebruikt om een positieve boodschap over liefde over te brengen, kan dit een bewuste keuze zijn om de lezer aan het denken te zetten en de verwachtingen uit te dagen. Het kan een manier zijn om te benadrukken dat liefde complex is en dat het verschillende emoties en reacties kan oproepen, zowel positieve als negatieve. Het kan ook een manier zijn om de aandacht te vestigen op de onverwachte wendingen en diepte van het liefdesverhaal dat in het boek wordt verteld.