Book Creator

"ΓΑΛΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ": Η δική μας πινελιά σε αυτή την ιστορία...

by Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ, 2ο ΓΕΛ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Cover

Loading...
"ΓΑΛΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ":
Loading...
Η δικιά μας πινελιά σε αυτή την ιστορία...
Loading...
Μαθητές Β'Λυκείου
2ο ΓΕΛ Αγίου Νικολάου
Ομαδική εργασία
Loading...
Loading...
Loading...
Loading...
Loading...
© Ἄγιος Νικόλαος - 2020. Toutes les droits sont réservés.
Comic Panel 1
12 Ιουνίου 1975 μεσημέρι
Λέγομαι Μπράσκας, αν και δεν είναι το βαφτιστικό μου όνομα, οι φίλοι και η οικογένειά μου με αποκαλούν έτσι ανέκαθεν τόσο για την καταγωγή από την πόλη Τρίκερι (εκεί τα ψάρια δίνουν και παίρνουν) όσο και για την εμφάνισή μου ιδιαίτερα τα πεταχτά μου μάτια και τα φουσκωτά μου χείλη. Η αλήθεια είναι πως δεν συνηθίζω να γράφω ημερολόγιο διότι προτιμώ την μπάλα και τις απογευματινές (σύντομες λόγω διάκου) βόλτες με την γνωστή παρέα, τον Ζερβή, τον Αχιλλάκο και τον Μικ. Ωστόσο αυτές τις μέρες δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το ατύχημα και έχω την ανάγκη να πω ή έστω να γράψω αυτά που νιώθω μήπως και ανακουφιστώ.
Πριν τρεις μέρες αφού γράψαμε εξετάσεις στη χημεία με τα άλλα τα ξεφτέρια, αποφασίσαμε να πάμε στις Πλάκες για μπάνιο. Όταν φτάσαμε στο οικοτροφείο για να αλλάξουμε πρόσεξα ένα σημείωμα πάνω στο κρεβάτι μου, το οποίο τελικά ήταν η αιτία της απουσίας μου στην παραλία. Ο πατέρας μου μού είχε στείλει με τη βάρκα κάτι έγγραφα που έπρεπε οπωσδήποτε να μεταφέρω στο δικηγόρο. Εννοείται πως "σπάστηκα" εκείνη τη στιγμή αλλά τώρα δεν ξέρω αν θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί.
Τα αγόρια ετοιμάστηκαν κι όταν έπειτα από λίγα λεπτά έφτασαν στον προορισμό τους κατάλαβαν τι σημαίνει ηρεμία (λόγω του καυτού ήλιου και της νεκρικής σιωπής που επικρατούσε). Μετά από λίγο, την ηρεμία αυτή ήρθε να ταράξει ο Σώτος, το "καρφί" του οικοτροφείου, το δεξί χέρι του διάκου και φυσικά το άτομο που μας περίμενε συνέχεια στη γωνία και ψαχνόταν για καβγά. Παρ' όλα αυτά είμαι σίγουρος ότι κανένας από μας δεν θα ήθελε να του συμβεί κάτι τόσο τραγικό. Απ' τα λίγα που γνωρίζω (τα αγόρια δεν μου έχουν πει κουβέντα), κατάλαβα ότι μετά από ένα καβγά μεταξύ τους, ο Σώτος γεμάτος φόβο μην τον αρχίσουν στις πατητές που του χρωστούσαν για τα βαριά λόγια που ξεστόμισε, έτρεξε στη θάλασσα με σκοπό να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αψηφώντας το κρύο και την αδυναμία του στην κολύμβηση. Οι δικοί μου βλέποντάς τον να επιταχύνει και να δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ, είχαν ξεκαρδιστεί και αγνόησαν τα νοήματα και τις κραυγές του που ζητούσαν βοήθεια. Θεώρησαν ότι τα νοήματα και οι φωνές του ήταν άλλο ένα απ' τα κόλπα του για να γλυτώσει τις πατητές και επίσης φαντάστηκαν ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν να καταλήξει στην απέναντι παραλία, τα Πευκάκια. Άλλωστε του χρειαζόταν ένα μάθημα. Σκεπτόμενοι όλα αυτά και επειδή βιάζονταν να επιστρέψουν, αποφάσισαν να φύγουν.
Η απόφασή τους αυτή καθόρισε την πορεία των πραγμάτων. Θα ήθελα όσο τίποτα να ήμουν κοντά τους για να μοιραστούμε και οι τέσσερις, όπως πάντα, το βάρος και τις ευθύνες. Όμως, τώρα, που βλέπω πόσο τους έχει στιγματίσει η εικόνα του Σώτου να παλεύει μόνος του στην απέραντη θάλασσα και πόσο άσχημα νιώθουν που ''άφησαν'' άθελά τους τον συμμαθητή τους να πνιγεί, ειλικρινά, δεν ξέρω, αν θα μπορούσα να το αντέξω. Ξέρω ότι οι φίλοι μου όσο κι αν τους έκανε τη ζωή δύσκολη ο Σώτος, αν αντιλαμβάνονταν τον κίνδυνο που διέτρεχε, θα έτρεχαν να τον βοηθήσουν.
Επίσης, μετά από όλη αυτή την τραυματική εμπειρία φοβάμαι ότι η παρέα ποτέ πια δεν θα είναι όπως πρώτα κι όσο ασήμαντο κι αν είναι σε σχέση με το θάνατο ενός δεκαεξάχρονου αγοριού, για μένα είναι συντριπτικό διότι αυτή η παρέα είναι η ανάσα απ' αυτόν τον αποπνικτικό χώρο, η οικογένεια που δεν έχουμε κοντά και το ομορφότερο κεφάλαιο της παιδικής-εφηβικής μας ηλικίας. Μακάρι να έβρισκα τα λόγια να τους τα πω όλα αυτά, όμως δεν βρίσκω το κουράγιο (κι αυτά, τώρα που λείπουν στο σταθμό χωροφυλακής για ανάκριση, τα γράφω...άραγε θα τους πιέζουν πολύ;). Άλλωστε δεν έχουμε μιλήσει καθόλου απ' τη στιγμή που μάθαμε το γεγονός. Κατάλαβες; Από κει που η μόνη μας έννοια ήταν να μην μας πιάσουν να καπνίζουμε, τώρα θέλουμε μόνο να γύριζε ο χρόνος πίσω (κι ας μην το λέμε), όχι πολύ πίσω, απλά να μην πήγαιναν στη θάλασσα. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν πήγαιναν!
Ειρήνη Κοζύρη
Comic Panel 2
Comic Panel 1
Ένα περιστατικό... πολλές οπτικές
Comic Panel 1
κείμενα βασισμένα στο μυθιστόρημα "Γάλα Μαγνησίας"
Comic Panel 1
Η θάλασσα είναι ένα αριστούργημα της φύσης. Μας προσφέρει την ομορφιά της, όμως κρύβει μέσα της και πολλές ιστορίες. Μια από αυτές είναι η ιστορία τεσσάρων παιδιών του Μικ, του Αχιλλάκου, του Ζερβή και του Μπράσκα, τα οποία κατηγορήθηκαν ότι έπνιξαν τον συμμαθητή τους στη θάλασσα, στις Πλάκες.
Η μέρα του πνιγμού, 9 Ιουνίου 1975! 
Τι έγινε τελικά; Πού βρίσκεται η αλήθεια;
Thought Bubble
Comic Panel 1
Ζερβής
Θυμάμαι εκείνη την μέρα ξεκάθαρα σαν να μου ξανασυμβαίνει τώρα. Εννιά Ιουνίου 1975 μετά τις εξετάσεις στην Χημεία εγώ, ο Μικ, ο Αχιλλάκος αποφασίσαμε να πάμε στις Πλάκες για μπάνιο. Ο Μπράσκας δεν μπόρεσε να 'ρθει, είχε λάβει ένα μήνυμα από τον πατέρα του. Συμφωνήσαμε να μην αργήσουμε πολύ, γιατί ήθελα να είμαι πίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ο ουρανός χωρίς σύννεφα, "Χαρά Θεού" όπως θα έλεγε και ο θεολόγος. Στην παραλία, ψυχή. Μονάχα τότε θυμήθηκα τον Σελαβή. Ξέχασα να του τηλεφωνήσω, έστω να ρωτήσω τον Σώτο πώς ήταν. Καπνίσαμε δυο τσιγάρα και μπήκαμε στη θάλασσα, κολυμπήσαμε δεν κολυμπήσαμε πέντε λεπτά, άλλο δεν αντέχαμε. Η θάλασσα ήταν κρύα. Μετά ξαπλώσαμε στον ήλιο για να ζεσταθούμε. Δεν τον πήρα είδηση, μονάχα όταν άκουσα τον Αχιλλάκο:
-Όχι, ρε πούστη μου! Πάλι εδώ εσύ! Δεν έχει άλλη παραλία να πας να κολυμπήσεις;
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Σώτο σε κάποια απόσταση από μας να ανοίγει το σακίδιο και ετοιμαζόταν για μπάνιο. Ύστερα μου λέει 
-Ο Αιμίλιος ρωτούσε για σένα.
Γύρισα και τον ρώτησα πώς είναι. Αυτός μου γύρισε την πλάτη, έκανε πως δεν με άκουσε. Νευρίασα και του είπα
-Κάτι σε ρώτησα! Αυτός γύρισε και μου απάντησε
-Καλύτερα είναι… Αλλά άμα έχεις τέτοιους φίλους… Σκέφτηκα να τον σκυλοβρίσω, όμως κατά βάθος ένιωθα άσχημα που είχα φερθεί γαϊδουρινά. Σήκωσα τα μάτια μου, τον είδα να μπαίνει στη θάλασσα, έδωσε μία στα γρήγορα και βούτηξε με το κεφάλι.Την επόμενη στιγμή βγήκε έξω στην επιφάνεια ξεφωνίζοντας "αχ, αχ!" από το κρύο. Βάλαμε τα γέλια και αυτός τσατίστηκε ότι τον κοροϊδεύαμε.
PrevNext