Book Creator

REVISTA IGUALDADE

by Comisión Igualdade

Cover

Loading...
Loading...
REVISTA
DE
IGUALDADE
Loading...
Xuño de 2022
IGUALDADE SANXILLAO
Xuño de 2022
Queremos homes feministas!

Hai moitas formas de maltrato. Sabemos de sobra que non só doen os golpes físicos. Que pode causar máis dano a tortura psicolóxica que chegan a padecer as vítimas da violencia de xénero e a violencia vicaria que se exerce contra os fillos para facer dano á ex parella. Vai xa avanzando o século XXI e seguimos necesitando lembrar cada 25 de novembro que hai que loitar pola igualdade entre homes e mulleres e romper coa idea de amor romántico, desterrando a idea de que se non hai celos non hai amor e outras parvadas semellantes. Segue sendo imprescindible amosar as mensaxes feministas que enchían as rúas de pancartas antes da pandemia en días así. A loita segue, empregando outras vías, facendo uso das redes sociais, da publicación de imaxes impactantes e de palabras que inviten á reflexión e ó cambio.

Cada 25 de novembro conmemórase o Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller e fanse máis visibles os terribles datos que levamos ás costas. Disque case unha de cada tres mulleres sufriron algún tipo de abuso ó longo da súa vida. Que nos tempos de crise as cifras soben, como aconteceu tamén durante o confinamento pola pandemia do Covid-19. Sabemos que é un atentado contra a integridade, a dignidade e a liberdade das mulleres, situándose o home como a figura dominante da relación. Segundo os datos do Goberno de España, o número total de mulleres asasinadas por violencia de xénero dende 2003 ata outubro de 2021 foi de 1117. Paréceme aterrecedor! De igual xeito que o número de menores orfos ascendeu a 327 e o de menores asasinados a 44.
IGUALDADE SANXILLAO
Xuño de 2022
Cando falamos de violencia contra as mulleres, debemos lembrar que se manifesta de diversos xeitos: de forma física, psicolóxica, sexual ou económica. É esta última tamén moi grave, ó querer controlar o acceso da muller ós recursos económicos e así diminuír a súa autonomía, non podendo manterse ela nin os seus fillos sen depender dos cartos da parella, o que as obriga a ficar na casa onde son vítimas de malos tratos e a non fuxir.

O maltrato pode encubrirse baixo forma de violencia sexual ou acoso. Amósase na trata de seres humanos ou explotación sexual, así como na mutilación xenital e no matrimonio infantil. Estamos realmente a educar en igualdade? Na escola faise o posible por cambiar a visión machista que imperaba para as xeracións anteriores. Pero… que pasa nas casas? Como se educa dentro do fogar? Algo se está a facer mal cando entre a mocidade se dan por normais algunhas condutas que distan moito de amosar o respecto e a igualdade polos que tantas persoas nos levantamos en pé dende diferentes eidos e non só nas datas conmemorativas. Temos que educar en igualdade, facendo entender que non se poden tolerar condutas de menosprezo cara ninguén, desenvolvendo unha boa autoestima para que os nenos e as nenas saiban enfrontar os problemas con seguridade e asumindo as súas responsabilidades. Hai que ensinarlles que non hai sexo débil nin machos dominantes. Sobran os machos alfa! As mulleres queremos outro tipo de homes. Que se impliquen nos labores do fogar, que compartan responsabilidades.

Os homes poden e deben ser feministas. Se entendemos ben o concepto, o feminismo é a loita pola igualdade entre homes e mulleres. Con este movemento de cambio social preténdese que esteamos equiparados nos mesmos dereitos, oportunidades e resultados. Tan sinxelo coma isto: o feminismo é igualdade, o machismo é desigualdade.
Ruth Fernández
Profesora de Lingua Castelá e Literatura
IGUALDADE SANXILLAO
Xuño de 2022
¿Cómo es vivir con una persona sorda?
Cuando mi hermano nació, los médicos no le diagnosticaron sordera, no fue hasta que tenía 5 años que se la diagnosticaron. Intentaron que oyera con audífonos, porque lo consideraban mayor para someterlo a una operación. Después, como vieron que no funcionaban los audífonos, le hicieron una operación con el objetivo de ponerle un implante coclear. En un principio, curó bien y logró oír, yo estaba muy emocionada porque quería ser la primera persona a la que mi hermano escuchara hablar, ese día mi hermano descubrió nuevos sonidos que nunca había escuchado.

Unos días después, su cuerpo empezó a rechazar el implante, por lo que tuvo que ir al hospital, y a través de varias operaciones y tomar medicamentos intentaron salvar el implante. Decidieron hacerle un trasplante de piel para intentar salvar el implante, pero como su cuerpo seguía rechazando el implante, deciden quitárselo e implantarlo en el otro lado.

Su cuerpo aceptó ese implante y logró oír a los 8 años, yo ya no estaba tan ilusionada porque tenía miedo de que volviera a salir mal, pero al final todo salió bien.


¿Cómo es vivir con una persona sorda?
Al principio era algo extraño, porque no sabíamos con certeza si era sordo, mi familia y yo teníamos dudas, pero los médicos no lo confirmaban.
Cuando por fin lo confirmaron, yo creo que cambió la actitud de toda la familia, por lo menos mi actitud, al tratarlo.
Mientras no estaba implantado, era más difícil comunicarse con él, porque teníamos que estar pendientes de que nos viera para poder comunicarnos, ya que nos leía los labios, y ni él ni nosotros sabíamos lenguaje de signos.
La situación mejoró desde que está implantado, porque ya oye, aunque tiene que seguir yendo a logopedas porque hay palabras que aún no sabe.

¿Cómo es el colegio para una persona sorda?
Creo que estar en un colegio pequeño es más favorable para una persona sorda, ya que todos te conocen, saben como tratarte y los/las niños/as ya saben que eres sordo. También ayudó que hubiera una intérprete en el colegio, ya que los otros niños también aprendieron algo de lenguaje de signos.
En el colegio hacían actividades, en el recreo se enseñaba lenguaje de signos, y en otras asignaturas, por ejemplo en música, interpretábamos canciones en lenguaje de signos, estas actividades ayudaron a que más personas del centro aprendieran lenguaje de signos y, por lo tanto, se les facilitara la comunicación con mi hermano.
IGUALDADE SANXILLAO
Xuño de 2022
Medidas en el colegio
Mientras mi hermano estaba ingresado, el colegio preguntaba y se interesaba por mi hermano, pero no le mandaban deberes o hacer ejercicios.
Una vez que mi hermano llegó a casa, el colegio empezó a tomar medidas. Cuando él se incorporó, empezó a ir una intérprete al colegio y, mientras que mi hermano se recuperaba de la operación, tomaron medidas para que no se llevara algún golpe que le pudiera afectar, por ejemplo, en los recreos se quedaban niños a jugar con él a juegos de mesa…

Exclusión académica
Generalmente, en la mayoría de las escuelas, no se enseña lenguaje de signos como materia troncal u optativa, eso puede hacer que muchas personas sordas se sientan excluidas y, por lo tanto, generar una situación de exclusión para personas sordas.

Afortunadamente, hay casos en los que las personas sordas no sufren ningún tipo de exclusión en los espacios académicos. Este podría haber sido el caso de mi hermano, excepto que al principio, algunos profesores no querían que mi hermano siguiera en el colegio después de haber sido diagnosticado de sordera, ya que esto suponía más trabajo y hay un colegio especializado en Lugo, aunque la mayoría de profesores apoyaban a mis padres en su decisión de que mi hermano siguiera en el colegio.
En la actualidad, al empezar el curso escolar, modifican la programación escolar de mi hermano con el objetivo de que el curso se le haga más llevadero, los contenidos son los mismos que dan sus compañeros, pero más reducidos.

Exclusión social
Como ya mencionamos anteriormente, una parte de la población no sabe lenguaje de signos, por lo que no estamos hablando solamente de un ámbito académico, sino que también hablamos de un ámbito social.
Las personas sordas pueden fácilmente sentirse excluidas socialmente, cosa que podría solucionarse si se le diera más importancia al lenguaje de signos.
Vivimos en una sociedad creada para personas sin discapacidades, por lo que una actividad tan cotidiana como hacer la compra se les dificulta mucho más que a una persona sin discapacidades.
Laura López, Uxía Herrero, Uxía Osorio, Cristina Herrero
4ESO-C
IGUALDADE SANXILLAO
Xuño de 2022
What’s it like to live with a deaf person?
We are going to talk about the experience of a person with a deaf brother. When my brother was born, doctors didn't diagnose deafness, it wasn't until when he was 5 that he was diagnosed. They tried to help him hear with earphones, because he was too young to be operated on. Then, when they saw that the earphones weren't working, he had surgery with the object of getting a cochlear implant. At first, it healed well and he could finally listen. I was very excited because I wanted to be the first person who my brother heard.

A few days later, his body began to reject the implant, so he had to go to the hospital, and through several operations and taking medication they tried to save the implant. They decided to give him a skin transplant in order to save the implant, but his body kept rejecting the implant, so they decided to remove it, and change it to the other side.

His body finally accepted the implant and he managed to hear when he was 8 years old. I wasn't that excited this time, because I was scared that it could go wrong again, but in the end, it all turned out well.

How is living with a deaf person?
At first, it was strange, because we didn't know if he was deaf. My family and I had doubts, but the doctors didn't confirm it.
When they finally confirmed it, I think the whole family's attitude changed, at least my attitude and the way I treated him.
Before his operations, it was more difficult to communicate with him, because we had to wait for him to see us in order to communicate.He used to read our lips, and neither he nor us knew sign language.
The situation improved after his transplant, because he could already hear, although he’s still going to speech therapists, because there are words that he doesn't know yet.

How is school for a deaf person?
I think being in a small school is better for a deaf person, because everybody knows you and they know how to treat you and they all know you're deaf. Also, having a sign language interpreter in the school helped a lot. It was great because not only my brother, but also his classmates learned sign language.
PrevNext