Lúa de Senegal ilustrado por 1º ESO C

Petit-car: minibús empregado para o transporte colectivo.

Algunhas tardes, a nai sae a coñecer a cidade con Mabintou, a muller de Baaba, o mellor amigo que seu pai ten aquí. Baaba e Mabintou tamén son de Senegal, da rexión de Kolda. Teñen tres fillos, hai dous anos que a familia conseguiu reunirse en Vigo. Sabu, o maior, xa fixo os catorce anos. É moi alto e fala pouco; xoga nun equipo de baloncesto e, cando non adestra, pasa a maior parte do tempo diante da pantalla do ordenador. As nenas chámanse Beidu e Soda. Soda ten a mesma idade que Naima, e Beidu é un ano maior ca Khoedi. Para Khoedi, coñecer a Beidu supuxo unha alegría extraordinaria, é a primeira rapaza coa que se relaciona en Vigo. Xa saben moverse por toda a cidade e, como vai ao colexio, coñece moitas nenas do barrio. Non tardaron en facerse amigas; Beidu séntese como a protectora de Khoedi, que a escoita coa maior atención e lle fai infinidade de preguntas sobre a vida na cidade. Estas tardes en que as dúas nais saen xuntas, as nenas van ata unha praciña próxima e, mentres Naima e Soda xogan nas randeeiras, Beidou. e Khoedi sentan nun banco e pasan as horas falando. Beidu cóntalle que adoita reunirse coas amigas na praza grande do Berbés, e promételle levala canda ela nos próximos días para que as coñeza. O colexio foi un dos primeros temas que apareceu nas súas conversas. Khoedi e Naima van ir ao mesmo que Beidu, seu pai xa as matriculou ao pouco de chegaren. Quédalles preto da casa e poderán ir a pé todos os días. En Ziguinchor, a Khoedi encantáballe ir á escola; pero aquí non coñece ninguén e teme que as cousas lle vaian mal no novo centro.

E tamén seguir co meu dedo o curso do río Soungrougrou, desde que nace ata que se xunta co Casamance e se abre en múltiples brazos e lagoas onde medran os inmensos arrozais e habitan as grúas, antes de desembocar no Océano Atlántico. Desde o océano, subía pola costa ata Dakar e, cando chegaba á capital, baixaba outra vez seguindo a estrada longa que atravesa medio país, e despois as terras de Gambia, e acaba chegando a Ziguinchor. A miña cidade só é un punto negro no mapa, pero eu sabía agrandalo coa miña imaxinación, coma se fose unha aguia que descende desde o alto. Entón movíame a pouca altura polas rúas e prazas que tan ben coñezo: pasaba pola catedral de Saint Antoine, achegábame ao mercado central, mesturábame coas bandadas de flamencos que viven nas marxes do río...E a miña viaxe acababa sempre cando abría os ollos e me pousaba na praza das palmeiras, onde se encontraba a nosa casa. Fragmento do capítulo 6

Isto que vou contar pasoulle a Drissa, un neno que vivía en Oussuye, no barrio que hai á saída da estrada que leva a Bignone. Mamá coñeceuno, e tamén a toda a súa familia, pois era moi amiga dunha irmá que tiña a súa mesma idade, unha que agora traballa de perruqueira en Dakar. A este Drisa gustábanlle moito as bolboretas. Posuía unha colección moi grande delas, todas cravadas con alfinetes nunhas planchas de madeira, tal como lles vira facer a uns tubabs que pasaran unha tempada en Oussuye. Un sábado pola mañá decidiu saír á caza dalgún exemplar novo. Nas aforas da vila descubriu unha que nunca vira. Era unha bolboreta enorme, de vivas cores vermellas e azuis, cunhas alas tan grandes que a obrigaban a voar dun xeito pousón, como fan as grúas. Pero voaba alto e só se pousaba nas pólas máis elevadas, fóra do alcance da súa rede. E así, perseguindo a bolboreta, Drissa foise metendo polo medio da maleza, primeio por camiños estreitos e logo por lugares onde xa nin carreiros había, cada vez máis lonxe da súa casa, ata que chegou a un claro onde medraba unha enorme ceiba. A bolboreta descendeu coma se por fin quixese pousar e desapareceu detrás da árbore. Drissa supuxo que pousara polo outro lado do tronco e , con pasos cautelosos, achegouse ata alí. Mais, en vez de bolboreta, o que descubriu foi unha grande fendedura na árbore, un oco escuro que ben permitía o paso dunha persoa. Pensou que a bolboreta se agachara naquel furado, así que el tamén decidiu entrar. E, en canto o fixo, a fenda da árbore pechouse coma se nunca existise e el quedou apresado no seu interior.

Griott: persoa encargada de preservar e transmitir as tradicións orais.

Gri-gri: calquera dos amuletos empregados pola poboación, xeralmente de carácter protector.

Garap: calquera tipo de árbore

Djembé: instrumento de percusión, duns 30 cm de diámetro. A pel empregada adoita ser de cabra.

Thie-bou-dieme: prato feito con peixe e arroz, cocidos con tomate e diversas especias.

Ao día seguinte erguémonos cedo para conseguir asento nun minibús que nos levaría a Oussuye. Aínda que ía cheo e a estrada estaba ateigada de fochancas, as dúas horas pasáronme sen sentir, pois en ningún momento deixei de observar os campos e os bosques de Casamance, coma se temese velos por derradeira vez e quixese deixalos gravados na miña memoria para sempre. Chegamos a Oussuye e fomos á casa da nosa familia, onde agora vive a tía Assita, que é irmá de mamá e está casada co tío Ben. Ela é a primeira esposa, porque logo o tío casou tamén con Naki, a súa segunda muller. Eu sei que a mamá non lle gusta nada ese costume, e a papá aínda menos, por iso antes de saírmos da casa xa nos avisou a Naima e mais a min para que non se nos escapase ningún comentario que puidese molestar aos tíos. E alí estivemos tres días, que mamá aproveitou tamén para falar co seu irmán e visitar canda el os parentes de Bignone. Fun feliz durante todo ese tempo, correndo dun lado para o outro cos meus curmáns polos lugares onde tan ben o pasara de pequena. Antes de marcharmos, fomos visitar a tumba da avoa onde medraban dous hibiscos de flores vermellas que plantaramos ao carón, como ela nos pedira. Alí me despedín de mamá Feriane, pedíndolle que cumprise a súa palabra de non me abandonar nunca, por máis lonxe que marchase. Fragmento do capítulo 5

En francés le Pablo Direito Becerra

En galego le Manuel Liñares González

Iassa-poulet: prato feito con polo marinado e grellado, servido sobre arroz cocido.

Lúa de Senegal ilustrado por 1º ESO C IES Monte das Moas Curso 2019/2020 Profesora: Ana Martínez

Aquela noite, cando nos deitamos, Naima tampouco era capaz de durmir. Pediume que lle contase un conto, como facía sempre que non lle viña o sono. Desa vez elixín un dos seus preferidos, O Príncipe das Estrelas, e comecei a contarllo en voz baixa. Mentres o facía, rodeadas pola escuridade da noite, pareceume que a avoa Feriane tamén sentara ao pé da cama e, desde as sombras, escoitaba atenta o meu relato derradeiro na casa de Ziguinchor: Había unha vez un rei que vivía nun país afastado, máis alá das montañas de Kadougu. O que máis lle gustaba era contemplar o ceo ateigado de estrelas. De entre elas, a preferida estar situada xusto enriba do palacio e brillaba cunha intensa luz azulada. "Que estrela máis fermosa!"- exclamou. " Se fose unha muller, casaría con ela sen pensalo." Á noite seguinte, na hora da cea, un criado anuncioulle que unha descoñecida desexaba velo. Mandouna pasasr, intrigado, mais o criado regresou co recado de que ela insistía en que se visen fóra, nos xardíns do palacio. O rei saíu e atopouse cunha muller fermosisíma, que lle falou así: "Son Nambi, a estrela que tanto admiras. Chamáchesme, e estou aquí." "Chameite? "Si. Onte dixeches que querías casar comigo. Aquí me tes, acepto a túa proposta." Tolo de alegría, o rei decidiu casar con ela daquela mesmo. E, antes de que chegase o amencer, celebrouse a voda. Como as estrelas só viven de noite, Nambi durmía durante todo o día, encerrada nun cuarto con todas as fiestras pechadas. Non saía ata a hora do solpor, e entón ela e o rei pasaban a noite espertos e felices.

O caso é que andaba eu a ler un dos libros que me comprou papá, unha historia dun neno moi pobre que atopa un billete dourado dentro dunha libra de chocolate e, dese xeito, gaña un premio que lle permite visitar a fábrica onde as facían, e Naima non me deixaba ler porque me interrompía a cada pouco. Sei de sobra o que quere cando se pon tan pesada, así que me erguín e fun ata a súa cama. Decontado se lle alegrou a cara e faltoulle tempo para pedirme que lle contase un conto. Aínda a fixen rabiar un pouco, dicíndolle que non se me acordaba ningún e que tampouco non tiña ganas de poñerme a inventar historias. Mentres discutiamos por iso, a miña cabeza andaba a buscar cal podería contarlle de entre tantos que me aprendera a avoa Feriane. Entón lembrei os que me relataba sobre a Maleza dos Fantasmas, unhas historias de medo que, como daquela era máis pequena, conseguían encherme de temores. Asustábame porque, aínda que ao acabar sempre me aseguraba que non eran verdade, eu cría palabra por palabra o que a avoa me contaba. E, case sen me decatar, atopeime inventando unha historia que parecía saír de min coa mesma forza coa que brota a auga dunha fonte:

Mapa de África debuxado por Alex García Sande

Este libro é unha pequena homenaxe a todo o grupo de 1º ESO C que tan ben está traballando no confinamento nas súas casas e para compensar que un virus non nos deixou rematar de desfrutar da lectura deste fermoso libro nas nosas aulas do Monte das Moas. Con moito cariño xuntei todos os vosos traballos para crear este pequeno libro. Ana Martínez, profesora deste grupo no curso 2019-2020

VOCABULARIO DE WOLOF Elaborado por Alberto González Aller

Boubou: vestido tradicional do Senegal. Hai modelos distintos para home e para muller.

Khoedi sabe que a miran porque é negra, son olladas que lle descobren a cada paso a súa condición de estranxeira. Neses momentos, sempre lembra unha historia que o seu mestre contaba na clase cando saía o tema das distintas cores de pel. O mestre dicíalles que, cando o deus Orisha creou as persoas, modelou unhas poucas con barro e despois coceunas no forno para darlles vida. Pero deixounas moito tempo e, ao sacalas, comprobou que lle quedaran queimadas, coa pel dun negro moi intenso. Entón mandounas a vivir para algúns países ao sur do Senegal, como Camerún ou Angola, e decidiu facer outra proba. Modelou varias persoas máis e, para que non le ocorrese o mesmo, enfornounas durante pouco tempo. Cando as sacou estaban a medio cocer, cunha cor pálida e esbrancuxada; a esas mandounas aos países do norte, onde agora viven os tubabs. Orisha fixo un terceiro intento e, como mediu moi ben o tempo da fornada, saíronlle as persoas coa intensa cor marrón que teñen as que viven no Senegal, a máis fermosa de todas. Como Khoedi lembra ben as leccións da madame Sylvie e cada vez se defende mellor na fala, moitos días súa nai mándaa a mercar o pan. Vai a unha tenda pequena que está a pouca distancia da casa, nunha rúa paralela que baixa en costa. Un día, mentres agardaba que a despachasen, tocoulle estar preto dunha muller que levaba un neno pequeno da man. O neno non deixaba de mirala e, nun momento, soltouse da nai e achegouse rápido a Khoedi para aloumiñala no brazo, sorprendido quizais pola fermosa pel da nena. Ela deixouno facer, contenta polo súbito aloumiño, mais non contaba coa reacción alporizada da muller, que se achegou con rapidez e apertou o neno contra si, coma se quixese protexelo dalgún imaxinario perigo. Khoedi xa oíra falar de que algúns brancos rexeitaban a pel morena dos africanos, mais era a primeira vez que lle tocaba experimentar na súa carne aquel desprezo. Un desprezo amargo, que se le adheriu ao corpo coma unha desas samesugas que se pegan na pel e som malísimas de arrincar. Fragmento do capítulo 8

Ekonting: instrumento de percusión de tres cordas, propio de Casamance no Senegal.

Taxi-brousse: vehículo destinado ao transporte de viaxeiros; os seus traxectos son fixos, mais os seus horarios son aleatorios (sae cando se enche).

A derradeira noite na nosa casa, mentres mamá nos preparaba a cea, Naima foi buscar o atlas que eu deixara a carón da maleta e pousouno enriba da mesa, diante de min. - Ensíname como vai ser a viaxe, anda. Collín o atlas e abrino polas páxinas onde vén o mapa de Senegal. Volvín percorrelo de novo coa mirada, creo que sabería sinalar cada lugar cos ollos pechados de tantas veces como o levo visto. Sinaleille as terras do sur, que no mapa están de cor amarela, e expliqueille: - Ves? Esta é a rexión de Casamance. A nova casa está aquí, moi preto do mar. Pero iso Naima xa o coñecía doutras veces e non me fixo caso. O que ela desexaba saber era como fariamos ao día seguinte, os lugares polos que pasariamos de verdade. Mamá, que sentara ao noso lado, sinalou o tramo do río que vai desde Ziguinchor ata o mar. - Mañá colleremos un taxi brousse que nos levará ao porto. E alí embarcaremos nun barco moi grande. Chámase o MS Joola e fai a travesía ata Dakar. Fragmento do capítulo 7

-E a visita do Apañador é o sinal de que a morte nos chegou -concluía mamá Feriane en voz baixa, coma se temese a súa presenza inagardada. - E que pasa despois coas almas, avoa? A onde as leva o Apañador - preguntáballe eu sempre inquieta por un conto que me facía lembrar que a folla da avoa debía de estar prendida moi debilmente na súa póla. Mamá Feriane contestábame que as almas nunca morren e que algunhas van xuntarse con Olorun durante toda a eternidade. Aínda que a maioría prefire reencarnarse noutro neno que naza ou, se cadra, nun animal que teña unhas calidades que asemellen as da persoa que foi. Ou, ás veces, mesmo nun obxecto ao que se lle teña un cariño especial. E que, dun xeito ou doutro, sempre quedan a carón das persoas que amaron, para protexelas e darlle azos na loita de vivir. - Así que non tes que te preocupar, miña Khoedi. Cando morra, seguirei contigo aínda que ti non me vexas. Sempre estarei ao teu lado - dicíame co sorriso tenro que tiña, o mesmo que levo decote na memoria. Fragmento do capítulo 3

Tubab: ao primeiro, chamábaselles así aos colonos franceses. Hoxe coñécense con ese nome todas as persoas brancas.

Isto pasou no principio do mundo, cando o deus Olorun acabou de crear todas as cousas que existen. O caso é que, case ao final, crearan tamén as primeiras persoas e non sabían ben que facer con elas: se darlles inmortalidade como acababa de outorgarlle ao Sol e á Lúa, ou deixar que quedasen sometidas á morte, como xa decidira facer con toda caste de animais e de plantas. Entón chamou ao camaleón e mandouno á Terra coa encarga de lle transmitir ás persoas a mensaxe de que todas elas serían inmortais. Mais, en canto o camaleón partiu , Olorun encargoulle ao lagarto que acudise tamén onda os humanos e que lles transmitise a mensaxe contraria. A cuestión era saber cal dos dous animais chegaba antes, así o deus resolvería a súa dúbida. E o caso foi que o camaleón entretívose de máis polo camiño, e medio se lle esquenceu a encarga que lle fixera. Supoño que quedaría apampando ao sol horas e horas, tal como vemos tantas veces nas pólas das acacias ou dos baobabs. Deste xeito, quen chegou de primeiro foi o lagarto que fixera o camiño a todo correr e decontado lle transmitiu aos humanos a mensaxe de Olorun. Fragmento do capítulo 3

O atlas de papá foi o meu libro preferido durante moito tempo. Segue gustándome follealo; cada día que o fago, atopo algo novo nas súas páxinas. Se estou soa, o que máis me atrae é imaxinar o que eu chamo historias de países. Abro por calquera páxina cos ollos pechados e pouso o dedo onde o azar me leva. E despois fago como que vivo no lugar que sinalei e invento como sería a miña vida nese sitio. Coma tal, se cadra, nas terras frías de Grenlandia, transfórmome nunha inuit, vestida todo o día cun traxe de pel de oso, que percorre as paisaxes xeadas nunha zorra arrastrada por catro cans. Ou, se cae nalgún lugar da China, invento que son unha nena chinesa de ollos rasgados e que camiño cada tarde por riba da Gran Muralla, que tanto me impresionou un día que a vin por televisión. Outras veces xogo cos ollos abertos, e entón busco o país que quero visitar: Australia, EEUU, Brasil, Turquía,... Despois percorro as súas cidades, sigo o curso dos ríos, atraveso as altas montañas, sobrevoo bosques e desertos... repetindo sempre en voz baixa os nomes dos lugares que vai encontrando o meu dedo. Como o mundo é tan grande, sempre descubro países novos para percorrer, lugares exóticos que algún día, cando sexa maior, me gustaría visitar de verdade. Ao primeiro fascinábame contemplar o mapa do Senegal. No atlas aparece tan grande que ocupa dúas páxinas enteiras, de xeito que podía descubrir nel os lugares dos que oía falar na escola ou na casa, desde as cidades máis grandes coma Dakar ou Saint-Louis, ata as pequenas e afastadas que están próximas ás fronteiras con Guinea e Mali. O que máis me gustaba era determe en todos os nomes da rexión de Casamance, sobre todo nos das vilas que visitei algunha vez como Oussuye, Bignone, Kap-Skirring, Dioloulou...

Que sería da folla de mamá Feriane? Que faría con ela o Apañador de Almas? Seguro que sabes a historia, tes que terlla escoitado algunha das noites de calor en que subiamos á terraza e permaneciamos baixo as estrelas ata que o sono me pechaba os ollos. Unhas horas máxicas que boto máis en falta cada día que pasa; non me estraña que me quedasen tan gravadas as historias que alí escoitei. Papá sempre di que os contos da avoa non eran máis ca lendas, fantasías de vellos ás que non lles debemos facer moito caso. Se cadra é así, ben me decato de que os animais non falan e os deuses non se andan a meter na nosa vida. Pero iso xa mo explicaba a mamá Feriane cando fun tendo máis anos, xa me dicía que non me debía quedar na tona dos relatos, que debía de buscar sempre a historia verdadeira que se agochaba no seu interior. Unha desas noites a avoa comentou que o deus Olorun, cando creou o mundo, fixo que medrase unha árbore xigantesca por baixo do seu trono. Unha árbore con millóns de follas, unhas verdes e tenras e outras case secas, a piques de se desprender. En cada folla escribiu Olorun o nome dunha persoa, ata que non quedou ningunha sen nomear; por iso a árbore ten tantas como xente hai no mundo. Cando unha folla seca se desprende da árbore vén un criado do deus, o Apañador de Almas e cóllea polo aire antes de que toque no chan. Le o nome escrito nela e, a seguir, vai xunto desa persoa e sepáralle o corpo da alma.

- A min non che me gusta nada ir ao colexio - comentoulle Beidu, unha daquelas tardes - Vou porque é obrigatorio, non me queda máis remedio que amolarme. - Non che gusta? Pois eu sempre o pasei moi ben! - Tampouco eu tiña problemas no Senegal, era unha das mellores alumnas da clase. Pero aquí as cousas foron moi distintas. - Que che pasou? Trátante mal? - preguntou Khoedi, aínda que temía escoitar as respostas da súa amiga. - A ti que che parece? Chegas e métente nunha clase onde non coñeces ninguén, e fálanche en linguas das que só sabes unhas poucas palabras. E logo explícanche temas diferentes aos de aló, historias das que antes nunca oíches falar - explicou Beidu, con amargura-.Acabas sentíndote coma se foses unha extraterrestre. Khoedi non respondeu. Beidu acababa de poñer en palabras moitos dos temores que lle roldan pola cabeza desde hai varios días. Por primeira vez, vía con claridade as dificultades ás que se tería que enfrontar. Fragmento do capítulo 8

Ao acordar, o rei coidou que todo fora un soño. Mais, baixo o cabezal, atopou unhas sandalias que brillaban como acibeche e que non pesaban nada, e tamén unhas tesoiras feitas co mesmo material máxico. Pola noite, o rei calzou as sandalias e gardou as tesoiras no macuto. E nun momento, mentres agardaba a chegada do Espírito formouse un fortísimo remuíño de vento que o levou ata o ceo coa maior rapidez. Unha vez alí, o rei descubriu que con aquelas sandalias podía camiñar veloz entre as estrelas. Deste xeito, axiña divisou a Nambi, que levaba nas costas o seu fillo e por iso brillaba dobremente. Ela abrazouse ao rei e explicoulle que non podía regresar ao palacio porque o seu pai a amarrara cun indestrutible fío de luz. Entón o rei utilizou as tesoiras máxicas e conseguiu cortar o fío. Os tres xuntos baixaron á terra seguindo o camiño que a luz da estrela ía creando. Ao tocar o chan, Nambi e oseu fillo adoptaron outra vez a forma humana. E desde aquela os tres viviron felices no palacio durante moitos anos. Fragmento do capítulo 7

Transcorrido un tempo, Nambi quedou embarazada. Pediulle ao rei que a deixase marchar durante algúns meses para a súa casa, pois era conveniente que a criatura nacese no Ceo das Estrelas. O rei aceptou e mandou doce dos seus mellores guerreiros para protexela. E alá marcharon, viaxando só coa noite, ata chegaren ao monte máis alto do reino. Cando se atopaba no cume, Nambi berrou: "Meu pai envíame unha barca!". Daquela formouse unha néboa espesa e, de entre a brétema, apareceu unha barca feita tamén da mesma néboa. A raíña subiu lixeira a ela, e a nave foise elevando ata desaparecer no alto. O neno naceu pouco despois. O Pai das Estrelas, cando viu un neno tan fermoso, decidiu que quedaría no ceo canda el e que nunca máis baixaría á terra. Deste xeito, pasaban os meses e Nambi non regresaba. A estrela volvía brillar no firmamento, agora con maior intensidade. Desesperado por tanta tardanza o rei decidiu marchar na procura da súa dona. Viaxou ata a montaña onde esta desaparecera e instalou no cume a súa tenda. Unha noite, mentres quedaba abatido polo cansazo, escoitou unha voz que parecía non vir de ningures: "Levas aquí moitos días, magóame a túa dor. Que podo facer por ti? Quen es?", preguntou o rei asustado. "Son o Espírito da Montaña, o encargado de crear os ventos que logo ceibo polo mundo." Entón o rei contoulle todo o que lle sucedera e a razón pola que estaba alí. Axudareiche. Mañá pola noite agárdame ben esperto", asubiou o vento antes de desaparecer.

Kora: instrumento musical de gran tamaño, semellante a unha gran guitarra ou laúde.

Entón Drissa sentiu cómo aquel fume se lle metía na boca, polo nariz, polos oídos, e perdeu o sentido. Cando acordou, estaba tirado sobre a herba, ao pé da ceiba. Coidou que todo fora un mal soño e regresou ao poboado. Mais desde aquel día falaba con palabras sen sentido e pasaba as horas sentado ao pé da casa, coa mirada perdida, como vendo sen ver. E por esas marcas, a xente recoñeceu que estivera na Maleza dos Fantasmas e que perdera a súa alma para sempre. Fragmento do capítulo 9

O pánico axiña o dominou. Non vía nada entre tanta negrura, os seus berros resoaban na madeira do tronco. De súpeto, escoitou unha rozadela por riba da súa cabeza. Algo baixaba reptando desde a parte alta da árbore. Lentamente, as tebras foron deixando paso a unha débil claridade, como ocorre cando nace o día, e daquela puido ver o que baixaba pegado á madeira. Era un ser que lembraba un réptil, aínda que no seu rostro se mesturaban trazos humanos e de serpe; os ollos, un de cor vermella e outro azul, coma as cores da bolboreta, eran os que irradiaban a débil luz. Pouco a pouco, aquel ser foise enroscando arredor de Drissa. O seu corpo non era sólido, senón feito cunha especie de espeso fume megro, coma se a escuridade toda se condesase nel. - Quen es?- conseguiu preguntar Drissa- Que queres de min? - Non o sabes? Acaso os maiores xa non lle falan dos fantasmas á xente nova? - Fantasmas? Non podes ser un deles! Os fantasmas viven lonxe dos humanos! - Vivimos lonxe, si, nesta Maleza dos Fantasmas. Mais sempre hai algún incauto que se achega á nosa morada, coma ti hoxe. - Que queres de min?- volveu preguntar Drissa, que acababa de decatarse do seu grave erro por teimar en perseguir a bolboreta. - Que vou querer? Zugarche o cerebro! É o alimento que me enche de vida. - Non me mates! Aínda son novo, non quero morrer! - Non morrerás de todo, o teu corpo non me interesa nada. Só quedarás sen ideas, sen soños, sen a risa. Baleirareiche o cerebro, é o que me dá vida a min.

Caricatura de Agustín Fernández Paz de Helena Bermúdez Freire

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.