Loading...
Loading...
Σε όλους εκείνους που «έφυγαν», αλλά και σε αυτούς που έμειναν πίσω…
Οι μαθητές της Α΄Λυκείου αφιερώνουν, με σεβασμό και περισυλλογή, στίχους της ελληνικής και ξένης ποίησης στα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας, τους συγγενείς και φίλους τους.
Έαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο
Νίκος Καρούζος, «Άσμα μικρό»
Νίκος Καρούζος, «Άσμα μικρό»
Κική Δημουλά, Νοσταλγία
Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.
Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.
Θ.Π., Κ.Σ., Α.Ο., Κ.Ν.
Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.
Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί.
Θ.Π., Κ.Σ., Α.Ο., Κ.Ν.
Γιάννης Ρίτσος, Σχήμα της απουσίας (απόσπασμα)
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ
κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.
Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής καλοκαιριού,
στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν
στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Σ.Μ., Α.Σ., Κ.Φ., Π.Κ., Σ.Ρ., Γ.Π.
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί,
μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ
κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.
Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής καλοκαιριού,
στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν
στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα από την αύξηση.
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Σ.Μ., Α.Σ., Κ.Φ., Π.Κ., Σ.Ρ., Γ.Π.
Σωκράτης Γεωργιάδης, Posthumous (απόσπασμα)
Κοίταξε με στα μάτια και πες μου
ότι δεν φταις
διαρκώς ανεύθυνος
τις στιγμές της κρίσης.
Δες με
Κομματιασμένο
στη σύγκρουσή μου με την πραγματικότητα
βίαιη και απρόσμενη
αυτή που τόσα χρόνια μεθοδικά και αμετάκλητα
έχτιζες για μένα.
Αγωνιάς;
Προσπάθησε τώρα να κρατήσεις τις στάχτες μου στα χέρια σου
τη στιγμή που διαλύομαι
θυσία και θυμίαμα στον άφατο ζόφο.
Ι.Σ., Ε.Π., Α.Φ.
Κοίταξε με στα μάτια και πες μου
ότι δεν φταις
διαρκώς ανεύθυνος
τις στιγμές της κρίσης.
Δες με
Κομματιασμένο
στη σύγκρουσή μου με την πραγματικότητα
βίαιη και απρόσμενη
αυτή που τόσα χρόνια μεθοδικά και αμετάκλητα
έχτιζες για μένα.
Αγωνιάς;
Προσπάθησε τώρα να κρατήσεις τις στάχτες μου στα χέρια σου
τη στιγμή που διαλύομαι
θυσία και θυμίαμα στον άφατο ζόφο.
Ι.Σ., Ε.Π., Α.Φ.
Helen Steiner Rice, There is no night without a dawning
There is no night without a dawning
No winter without a spring
And beyond the dark horizon
Our hearts will once more sing ….
For those who leave us for a while
Have only gone away
Out of a restless, care worn world
Into a brighter day.
(Ακολουθεί μεταφρασμένο από τον μαθητή)
Δεν υπάρχει
νύχτα χωρίς ξημέρωμα
Χειμώνας χωρίς άνοιξη
Και πέρα από τον σκοτεινό ορίζοντα
Οι καρδιές μας θα τραγουδήσουν για άλλη μια φορά…
Διότι όσοι μας αφήνουν για λίγο
Έφυγαν μόνο
Από έναν ανήσυχο, γεμάτο έγνοιες κόσμο
Σε μια πιο φωτεινή μέρα.
Θ.Τ-Α.
There is no night without a dawning
No winter without a spring
And beyond the dark horizon
Our hearts will once more sing ….
For those who leave us for a while
Have only gone away
Out of a restless, care worn world
Into a brighter day.
(Ακολουθεί μεταφρασμένο από τον μαθητή)
Δεν υπάρχει
νύχτα χωρίς ξημέρωμα
Χειμώνας χωρίς άνοιξη
Και πέρα από τον σκοτεινό ορίζοντα
Οι καρδιές μας θα τραγουδήσουν για άλλη μια φορά…
Διότι όσοι μας αφήνουν για λίγο
Έφυγαν μόνο
Από έναν ανήσυχο, γεμάτο έγνοιες κόσμο
Σε μια πιο φωτεινή μέρα.
Θ.Τ-Α.