Οι ιπτάμενοι φίλοι μας σε μία μεγαλούπολη

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μικρή πόλη που την έλεγαν Χιόνη , ζούσε μια παρέα φίλων που ήταν πολύ αγαπημένοι και πήγαιναν στο ίδιο σχολείο.
Η πόλη τους ήταν παραθαλάσσια, είχε πολύ πράσινο, μικρούς και στενούς δρόμους, αλλά ήταν ήσυχη και οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους το πρωί γρήγορα, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια οι πιο πολλοί αλλά και κάποιοι με τα ποδήλατα τους.

Μια μέρα οι φίλοι μας αποφάσισαν να πάνε με τη δασκάλα τους επίσκεψη στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής που έχουν στην πόλη τους , για να μάθουν πιο καλά τα σήματα στις πινακίδες , ώστε να ξέρουν να κυκλοφορούν σωστά όταν μεγαλώσουν και σε πιο μεγάλες πόλεις.

Καθώς λοιπόν περπατούσαν ανάμεσα στις πινακίδες και η κυρία τους τους εξηγούσε, συνέβη κάτι παράξενο, ένα από τα παιδιά ακούμπησε πάνω σε μία πινακίδα , αυτή η πινακίδα ήταν μαγική και τους έκανε αόρατους μόλις την άγγιξαν όλοι. Ο ένας έβλεπε τον άλλον αλλά γρήγορα διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι γύρω τους δεν μπορούσαν να τους δουν.

Σε λίγο έγινε κάτι ακόμα πιο φανταστικό, εμφανίστηκε μπροστά τους ένα τεράστιο κόκκινο τρένο που είχε τόσες θέσεις όσα ήταν και τα παιδιά με την κυρία τους.

Ανέβηκαν πάνω στο τρένο και μόλις κάθισαν, εκείνο άρχισε να πετάει στον αέρα και τους μετέφερε σε μια άγνωστη γι' αυτούς μεγαλούπολη με ψηλές πολυκατοικίες, νέφος στον ουρανό, λίγα δέντρα, μεγάλες λεωφόρους, πολλά αμάξια, πολλές πινακίδες με διάφορα σήματα.

Είχε πάρα πολύ θόρυβο και κορναρίσματα. Τα παιδιά κοιτούσαν έκπληκτα γύρω τους. Κανείς δεν μπορούσε να τους δει, αυτοί όμως έβλεπαν και άκουγαν τα πάντα. Άρχισαν να το διασκεδάζουν.

Το τρένο πρώτα σταμάτησε μπροστά σε μια μεγάλη λεωφόρο και εκεί είδαν πολύ κόσμο να περνάει από την μία πλευρά του δρόμου στην απέναντι.
Οι άνθρωποι περίμεναν να ανάψει ένα πράσινο φανάρι, μόλις αυτό άναψε, όλοι μικροί μεγάλοι γρήγορα απέναντι. Μετά άναψε ένα κόκκινο φανάρι και τότε άρχισαν να τρέχουν τα αυτοκίνητα. Αυτό γινόταν κάθε πέντε λεπτά .

Στη συνέχεια το τρένο τους μετέφερε σε μια διασταύρωση, έπεσαν πάνω σε μεγάλη φασαρία, άκουγαν φωνές, βρισιές, κορναρίσματα. Αναρωτήθηκαν τι να έγινε. Άκουσαν κάποιον να λέει ότι έγινε διακοπή ρεύματος και σταμάτησαν να λειτουργούν τα φανάρια.

Οι οδηγοί μπερδεύτηκαν και χρειάστηκε να έρθει ένας τροχονόμος .Ξεκίνησε να κουνάει τα χέρια του δίνοντας οδηγίες στους οδηγούς ώστε να ξέρουν πού να πάνε.
Μας άρεσε πολύ η δουλειά του τροχονόμου, μας φάνηκε διασκεδαστική αλλά και τόσο απαραίτητη.

Το τρένο μας συνέχισε να πετάει πάνω από σπίτια, μαγαζιά, πολυκατοικίες και μεγάλους δρόμους με πάρα πολλά αυτοκίνητα. Μετά από λίγο σταματήσαμε σε μια διασταύρωση όπου είδαμε κάτι πάρα πολύ άσχημο. Ένας οδηγός δε σταμάτησε σε στοπ που είχε ο δρόμος και συγκρούστηκε με μια μηχανή. Το ατύχημα ήταν σοβαρό και είχε τραυματίες, είδαμε το ασθενοφόρο που ήρθε και τους πήρε. Τι κρίμα που έγινε αυτό, στενοχωρηθήκαμε τόσο πολύ!

Είδαμε ότι οι άνθρωποι σε αυτήν την πόλη καθυστερούσανε τόσο πολύ να πάνε στη δουλειά τους γιατί είχε πάρα πολύ κίνηση. Σκεφτήκαμε ότι αν είχαν ποδήλατα θα πήγαιναν πιο γρήγορα ή αν χρησιμοποιούσαν περισσότερο λεωφορεία, τρόλεϊ , μετρό. Αρχίσαμε να φωνάζουμε μήπως μας ακούσουν και αλλάξουν συνήθειες, δεν μας άκουγαν αλλά κάποιοι κοιτούσαν παραξενεμένοι προς το μέρος που ακούγονταν οι φωνές μας.
Φωνάζαμε: «πάρτε τα ποδήλατα σας, χρησιμοποιείστε μέσα μαζικής μεταφοράς, ακούστε τις οδηγίες των τροχονόμων, σεβαστείτε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας». Μην παρκάρετε σε θέσεις που δεν πρέπει, σεβαστείτε τους πεζούς και κυρίως τα αναπηρικά καροτσάκια, προσέχετε όταν περνάτε έξω από σχολεία.
Ελπίζουμε οι φωνές μας να τους έκαναν να έχουν καλύτερη συμπεριφορά στον δρόμο