Loading...

Ο Μάλφρεντ και η "καραμπίνα"

Loading...

Loading...

Πρόγραμμα Οδυσσέας 2020-21

Μια χρονιά κι έναν καιρό, πότε ακριβώς μη ρωτάτε, δεν καλοθυμάμαι, ήμουν εγώ ο Μάλφερντ, σε ένα πολύ ωραίο σπίτι όπου έβρισκα τα πάντα.

Ένα ωραίο μαλακό, αφράτο κρεβάτι, κατάδικο μου, πολλά αδειανά δωμάτια να μπαινοβγαίνω και το πιο σπουδαίο είχα καλό φαγητό, νοστιμότατα κοκαλάκια και καμιά φορά βολτίτσα στη γειτονιά, πάντα με το λουράκι μου στα χέρια του Σταμάτη.
Όπως καταλάβατε είμαι κατοικίδιο, τι κατοικίδιο;; Μα σκύλος φυσικά τι άλλο; 

Κάθε μέρα βαριόμουν.
Το σπίτι από κάποια στιγμή και μετά ήταν άδειο. Το πρωί γινόταν χαμός, μπροστά μου όλο πόδια που έτρεχαν. Τα παιδιά να πάνε σχολείο, η μαμά πάντα βιαστική να λέει «δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω!!» και ο μπαμπάς μια απ' τα ίδια. Αφού για μια ώρα γίνονταν αυτός ο χαμός, μετά... το απόλυτο τίποτα.

Πήγαινα στο κρεβάτι μου, μασουλούσα καμιά κάλτσα αν και ήξερα τι με περιμένει αφού δεν άρεσε αυτό αλλά αφού με άφηναν μόνο μου καλά να πάθουν ! Κοιμόμουν λίγο, κυνηγούσα την ουρά μου και μετά κοιτούσα την πόρτα για ώρες μέχρι να τους ακούσω να έρχονται… ουφ μεγάλη βαρεμάρα σας λέω!

Ώσπου μια μέρα όλα αλλάξαν, κάτι είπαν για μια "καραμπίνα" που δεν ξέρω τι χρειάζονταν αφού κανείς δεν κυνηγάει και εγώ δεν ήμουν κυνηγόσκυλο.
Είμαι ένα αφρατούλι ζουζουνάκι του καναπέ, στολίδι του σπιτιού σας λέω. Λοιπόν με αυτήν την "καραμπίνα" που δεν την είδα αλλά την ένιωσα για τα καλά, ήρθε η μεγάλη αλλαγή.

Κανείς δεν ξυπνούσε πρωί, τόσο που τους τραβούσα τα σκεπάσματα γιατί έπρεπε να βγω, έχω και ανάγκες βλέπετε.

Τα παιδιά έμεναν σπίτι και ο αγαπημένος μου Σταμάτης έπαιζε συνεχώς μαζί μου.

Το καταδιασκέδαζα, μέχρι που...