Ο Μάλφρεντ και η "καραμπίνα"

Πρόγραμμα Οδυσσέας 2020-21

Μια χρονιά κι έναν καιρό, πότε ακριβώς μη ρωτάτε, δεν καλοθυμάμαι, ήμουν εγώ ο Μάλφερντ, σε ένα πολύ ωραίο σπίτι όπου έβρισκα τα πάντα.

Ένα ωραίο μαλακό, αφράτο κρεβάτι, κατάδικο μου, πολλά αδειανά δωμάτια να μπαινοβγαίνω και το πιο σπουδαίο είχα καλό φαγητό, νοστιμότατα κοκαλάκια και καμιά φορά βολτίτσα στη γειτονιά, πάντα με το λουράκι μου στα χέρια του Σταμάτη.
Όπως καταλάβατε είμαι κατοικίδιο, τι κατοικίδιο;; Μα σκύλος φυσικά τι άλλο; 

Κάθε μέρα βαριόμουν.
Το σπίτι από κάποια στιγμή και μετά ήταν άδειο. Το πρωί γινόταν χαμός, μπροστά μου όλο πόδια που έτρεχαν. Τα παιδιά να πάνε σχολείο, η μαμά πάντα βιαστική να λέει «δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω!!» και ο μπαμπάς μια απ' τα ίδια. Αφού για μια ώρα γίνονταν αυτός ο χαμός, μετά... το απόλυτο τίποτα.

Loading...

Πήγαινα στο κρεβάτι μου, μασουλούσα καμιά κάλτσα αν και ήξερα τι με περιμένει αφού δεν άρεσε αυτό αλλά αφού με άφηναν μόνο μου καλά να πάθουν ! Κοιμόμουν λίγο, κυνηγούσα την ουρά μου και μετά κοιτούσα την πόρτα για ώρες μέχρι να τους ακούσω να έρχονται… ουφ μεγάλη βαρεμάρα σας λέω!

Loading...

Loading...

Ώσπου μια μέρα όλα αλλάξαν, κάτι είπαν για μια "καραμπίνα" που δεν ξέρω τι χρειάζονταν αφού κανείς δεν κυνηγάει και εγώ δεν ήμουν κυνηγόσκυλο.
Είμαι ένα αφρατούλι ζουζουνάκι του καναπέ, στολίδι του σπιτιού σας λέω. Λοιπόν με αυτήν την "καραμπίνα" που δεν την είδα αλλά την ένιωσα για τα καλά, ήρθε η μεγάλη αλλαγή.

Κανείς δεν ξυπνούσε πρωί, τόσο που τους τραβούσα τα σκεπάσματα γιατί έπρεπε να βγω, έχω και ανάγκες βλέπετε.

Loading...

Τα παιδιά έμεναν σπίτι και ο αγαπημένος μου Σταμάτης έπαιζε συνεχώς μαζί μου.

Το καταδιασκέδαζα, μέχρι που...

...έπρεπε να πάει να κλειδωθεί στο δωμάτιο του να δει τη δασκάλα του λέει.

Μα που την έκρυβαν άραγε; Εγώ πάντως δεν την έβλεπα, τέλος πάντων.

Tο καλύτερο δε σας το είπα. Πηγαίναμε βόλτες όλοι μαζί σε πολύ ωραία μέρη που δεν είχα ξαναπάει. Καθόταν όλοι μαζί το βράδυ και χάζευαν τηλεόραση, καλοέτρωγαν και όλο με μπούκωναν λιχουδίτσες. "Καλέ θα με παχύνετε", τους έλεγα, αφού δεν μπορώ να αντισταθώ, το ξέρετε...
τίποτα αυτοί.

Σιγά σιγά βαρέθηκαν, έβαζαν κάτι στο πρόσωπο σαν αυτό που βάζουν στα σκυλάκια για να μη δαγκώνουν ,παίρνανε το λουράκι και βόλτα.
Βόλτα το πρωί, βόλτα πριν το φαγητό , βόλτα μετά το φαγητό , βόλτα απογευματινή, βόλτα βραδινή. Με ξεκάνανε, αμάν! Δεν άντεχα άλλο ,η γλωσσίτσα μου ήταν συνέχεια έξω, έπρεπε να βάλω όρια! Καλά είναι με την "καραμπίνα" κουράστηκα!!

Άρχισα να αναπολώ τις ήσυχες μέρες , δεν μπορεί να γίνει κάτι ανάμεσα; λίγο "καραμπίνα", λίγο βαρεμάρα, μισό μισό.
Φαίνεται κάποιος, άκουσε τις προσευχές μου και ευτυχώς, για τα ποδαράκια μου, κάτι συνέβη και σιγά σιγά γυρίσαμε πάλι λέει στην κανονικότητα.
Όμως ευτυχώς τα αφεντικά μου ανακάλυψαν ότι περνούσαμε πολύ ωραία όταν κάναμε πράγματα μαζί και έτσι συνεχίσαμε να τα κάνουμε και δεν βαριέμαι πια τόσο πολύ!

Σας φιλώ με αγάπη Μάλφρεντ