Μια "απίστευτη" εκδρομή

Κάποια μέρα επισκεφθήκαμε με το σχολείο ένα περιβόλι
κοντά στην πόλη μας. Όταν φθάσαμε εκεί, σκορπιστήκαμε για να το εξερευνήσουμε.
Όλα μας φαίνονταν τέλεια.
Είδαμε πυκνά δέντρα, ακούγαμε πουλιά να
κελαηδούν και ενθουσιασμένοι συνεχίσαμε να προχωράμε.

Μάλλον είχαμε απομακρυνθεί αρκετά, γιατί καταλάβαμε ότι δεν ακούγαμε τις φωνές των
συμμαθητών μας και μια παράξενη ησυχία είχε απλωθεί γύρω μας.
Είδαμε ένα πέτρινο μονοπάτι και σκεφτήκαμε να το ακολουθήσουμε, γιατί σίγουρα κάπου ενδιαφέρον θα μας έβγαζε.
Στο τέλος του μονοπατιού ήταν ένα τεράστιο δέντρο , καταπράσινο με μεγάλο κορμό και μια μεγάλη τρύπα στη μέση. Πήγα να κοιτάξω μέσα για να δω πώς
είναι το δέντρο από μέσα.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα δυνατό φύσημα αέρα σαν να με έσπρωχνε να μπω , εκεί γλίστρησα
σαν να ήμουν σε νεροτσουλήθρα , μόλις σταμάτησα, έπεσαν πάνω μου η Λένα και ο Στάθης αφού συνήλθαμε από την απότομη
πτώση και το κουβάριασμα μας, κοιτάξαμε γύρω μας, είδαμε ότι βρισκόμασταν σε ένα τεράστιο πολυτελές δωμάτιο που έμοιαζε με μεγάλη τραπεζαρία. Πράγματι εκεί βρισκόταν ένα τεράστιο στολισμένο τραπέζι με φαγητά κάθε λογής, τόσο λαχταριστά που
δεν μπορούσες να αντισταθείς. Στη μέση είχε μια πολύχρωμη διώροφη τούρτα.

Φυσικά πέσαμε με τα μούτρα στο φαγητό ,χωρίς να σκεφτούμε αν ήταν κάποιου ή αν έπρεπε να τα αγγίξουμε .
Μόλις φάγαμε, σκασμένοι στο φαγητό, ακούσαμε τους χτύπους ενός ρολογιού, πεταχτήκαμε τρομαγμένοι γιατί σκεφτήκαμε ότι πέρασε η ώρα και
θα μας ψάχνουν.
Είδαμε πάνω από το ρολόι να αναβοσβήνουν κάτι κόκκινα γράμματα
που έγραφαν:
«ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΦΑΓΑΤΕ ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΜΟΥ»
«ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ
ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΑ ΛΥΣΕΤΕ ΤΡΕΙΣ ΓΡΙΦΟΥΣ»…
Σε μια ώρα;;;; Ας ελπίσουμε να τα καταφέρουμε...

Γρίφος 1:

«Θα πρέπει μέσα σε μισή ώρα να ξέρω πληροφορίες για το πού βρίσκομαι»
Διάβασε η Λένα δυνατά!

«δηλαδή που βρίσκομαι τι εννοεί ; τι λέτε και σεις ;
απάντηση δεν πήρε, κατάλαβε ότι ήταν μόνη στο δωμάτιο.

«μα πού πήγαν όλοι»;

Ντιν ντιν ντιν …ήχος βιντεοκλήσης...
Τέλεια, ομαδική συνομιλία !
Στην οθόνη
εμφανίστηκαν τα πρόσωπα του Στάθη και της Άννας, Της εξήγησαν ότι βρισκόταν σε άλλα δωμάτια και ότι μόνο μεταξύ τους μπορούν να επικοινωνούν για να βρίσκουν
λύσεις στους γρίφους που τους έβαλε ο άγνωστος του κάστρου.
«Ωραία τι εννοεί να ξέρω πληροφορίες για το πού βρίσκομαι;»
«Μα, που ήρθαμε εκδρομή»;
«Στον Κάμπο Χίου»
«Τέλεια ! Αναζήτηση πληροφοριών λοιπόν» ……

Σε λίγα λεπτά τα παιδιά είχαν συγκεντρώσει αρκετές
πληροφορίες , ο χρόνος περνούσε, διάβαζαν τα κείμενα που βρήκαν ώστε να
περιγράψουν με τον καλύτερο τρόπο αυτά που έμαθαν

«Για φαντάσου, δεν ήξερα πόσο σπουδαία ιστορία έχει αυτό το μέρος» «Αλλά και πόσα όμορφα προϊόντα παράγονται εκεί»… Το Ρολόι αναβόσβησε και
αυτή τη φορά ακούστηκε μια φωνή:

«Για πείτε λοιπόν, ακούω»

Τα παιδιά περιέγραφαν όσο καλύτερα μπορούσαν και θυμόταν αυτά
που διάβασαν.

«Τέλεια μου άρεσαν πάρα πολύ αυτά που άκουσα, γιατί ζω
χρόνια εδώ και κανείς δε μου έμαθε τόσο όμορφες πληροφορίες.

https://www.chios.gr/el/o-kampos-tis-xiou

Γρίφος 2

«Έχω βαρεθεί και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω εδώ , βρείτε μου
λοιπόν δραστηριότητες σε αυτόν τον τόπο. Μέσα
σε15 λεπτά περιμένω τις προτάσεις σας .

«περπάτα , τρέξε, μάζεψε τα φρούτα σου , κόψε λουλούδια…»

«καλέ τόσα έχεις να κάνεις, εμείς θα σου πούμε»;
"Μην τον προκαλείς θέλεις να μη φύγουμε ποτέ";; απάντηση δεν
πήραν, μάλλον ήθελε κάτι πιο σύνθετο ή όντως θύμωσε.
Άρχισαν πάλι να αναζητούν στο διαδίκτυο
απαντήσεις και... ωω!! τι τέλειο! ο Στάθης ανακάλυψε μια ιστοσελίδα που έδειχνε δρόμο για ποδηλατάδα στον Κάμπο «αυτό Θα του αρέσει ελπίζω»
Σε λίγο ακούστηκε πάλι η φωνή:

«Έτοιμοι»;

«Σου έχουμε κάτι τέλειο, ποδηλατάδα, για δες αυτό: