Οι μικροί μας ήρωες

Είσαι και απομονωμένος και μικρός. Είσαι παιδί στα χρόνια της πανδημίας.

Ένας μεγάλος σεβασμός αξίζει στα παιδιά μας. Στους μικρούς ήρωες της ζωής μας που ξαφνικά έχασαν τα πάντα χωρίς εξηγήσεις , που αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και υπομονή τις δυσκολίες, από ότι εμείς.

Έχουν να φτιάξουν έναν όμορφο κόσμο.
Ας τα βοηθήσουμε !

Είμαι ο Μάικ και είμαι από Ιεράπετρα. Ξαφνικά μείναμε σπίτι, ξαφνικά έκλεισαν τα σχολεία, ξαφνικά ο κύριος μας με ένα απλό καλό μεσημέρι στις 10 Μαρτίου μας χαιρέτησε, γιατί ούτε εκείνος ήξερε τι θα γίνει την επόμενη μέρα.
Ξαφνικά έπεσε σιωπή στο σπίτι, όπως τότε που είχε πεθάνει ο παππούς .
Ξαφνικά έχασα τους φίλους μου, τις βόλτες μου, το ποδήλατο μου, την ομάδα μου, τις προπονήσεις μου. Ξαφνικά έχασα την καθημερινότητά μου.
Ξυπνάω το πρωί και νομίζω θα πάω σχολείο.
Ξαφνικά έπρεπε να στέλνουμε μηνύματα για βγούμε έστω για λίγο. Ξαφνικά όλη μέρα η τηλεόραση άνοιξε στο σπίτι μας και ακούγαμε όλη μέρα τα νέα μέτρα και τα κρούσματα.

Εγώ όμως χαμογελάω ακόμα , γιατί όλα θα πάνε καλά και συνεχίζω να παίζω μπάλα μέσα στο σπίτι και ας φωνάζει η μαμά.

Ξαφνικά έχασα τους φίλους μου. Ξαφνικά κλειστήκαμε στο διαμέρισμα.
Η μαμά τις πρώτες μέρες μιλούσε με την γιαγιά μου στο τηλέφωνο πολλές ώρες και έκλαιγαν και οι δύο.

« Δεν θα μπορέσεις για λίγο να βλέπεις τη γιαγιά και τον παππού Σταύρο» μου είπε με μάτια κόκκινα.

Όμως εγώ χαμογελώ, όσο κι αν στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω ότι θα βγούμε και πάλι νικητές και συνεχίζω να ζωγραφίζω με ωραία χρώματα τις ζωγραφιές μου.

Είμαι η Xρύσα από τη Θεσσαλονίκη.

Είμαι η Κλειώ από Λονδίνο !

Ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και η μαμά μου νοσοκόμα. Η μαμά αναγκαστικά πήρε άδεια για να είναι μαζί μας στο σπίτι.
Όλη μέρα είναι σκεπτική. Το ίδιο και εμείς. Αγωνιούμε για τον μπαμπά μας .
Εγώ κρυφά κλαίω για τον μπαμπά μου , γιατί όλος ο κόσμος λέει τους γιατρούς ήρωες και τους χειροκροτάει στα μπαλκόνια, αλλά για μένα είναι ο δικός μου ήρωας και δεν θέλω να τον χάσω.

Όμως συνεχίζω να χαμογελάω , συνεχίζω να φοράω τη ρόμπα της μαμάς μου μέσα στο σπίτι και να ονειρεύομαι ότι θα γίνω και εγώ γιατρός.

Κατάγομαι από την Κρήτη , αλλά μένουμε στην Ολλανδία.
Ξαφνικά η μαμά έχασε τη δουλειά της, γιατί έκλεισε το ανθοπωλείο που δούλευε και ο μπαμπάς δουλεύει από το σπίτι, είναι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη και του λέω συνέχεια: « Είδες πόσες ώρες κάθεσαι τώρα εσύ;»

Αγωνιώ και εγώ. Όμως συνεχίζω να χαμογελάω, γιατί είμαι σίγουρος ότι τα λουλούδια που πουλούσε η μαμά μου θα ξανανθίσουν γρήγορα.

Είμαι ο Μανιός

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου , είναι πολύ στενοχωρημένοι.
Τόσα άτομα που δούλευαν μαζί τους, τώρα δεν θα δουλεύουν, γιατί δεν είχαν τόσους πελάτες στη καφετέριά τους, όσο πριν και κάνουν μόνο ντιλίβερυ.
Και με τα παιδιά των ανθρώπων αυτών παίζαμε κάθε Σάββατο μαζί, τώρα που θα τα ξαναδώ; Τι κρίμα.

Όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελάω , γιατί θα βρουν τη λύση οι γονείς μου και για αυτούς τους ανθρώπους, πάντα βρίσκουν τη λύση οι γονείς μου, γιατί πάντα βοηθάνε όλους τους συλλόγους και εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι .

Είμαι η Αναστασία και είμαι από την Αθήνα.

Eίμαι ο Αμίρ από την Τουρκία.

Ο παππούς μου έγινε ξαφνικά το κρούσμα 345.
Είναι δηλαδή ο αριθμός 345. Θέλω να φωνάξω σε αυτούς τους δημοσιογράφους και στους υπεύθυνους της κυβέρνησης ότι ο παππούς μου δεν είναι αριθμός.

Είναι ο δικός μου παππούς , που μου έλεγε παραμύθια όταν οι γονείς μου έλειπαν στη δουλειά.

Όμως συνεχίζω να χαμογελάω, γιατί έρχεται στη φαντασία μου χαμογελαστός και μου λέει ότι γρήγορα θα βγει από την εντατική.

Ο αδερφός μου είναι φοιτητής και δεν πρόλαβε να γυρίσει σπίτι μας.
Και είναι κλεισμένος μέσα στο φοιτητικό του σπίτι, μόνος.
Και η μαμά όλη μέρα του στέλνει μηνύματα και είναι πάντα αφηρημένη.

Πώς να είναι ήρεμη όταν της λείπει το ένα της κομμάτι;

Όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελάω , γιατί φροντίζω τη γατούλα του αδερφού μου και ξέρω ότι γρήγορα θα μας έρθει.

Είμαι ο Ζακ από την Έυβοια.

Ο μπαμπάς μου είναι τραγουδιστής.
Ξαφνικά δεν ξανατραγούδησε. Ούτε στο σπίτι έχει όρεξη πια να τραγουδάει.
Θα μείνει χωρίς δουλειά μας είπε, έτσι απλά , έτσι ξαφνικά. Και έχω άλλα δύο μικρότερα αδέρφια τον Δημήτρη και τον Γιώργο.

Εγώ συνεχίζω όμως να χαμογελάω και να τραγουδάω εγώ στο σπίτι , αντί για το μπαμπά μου.

Είμαι η Βάσια και μένουμε στο Μόναχο.