Loading...
Οι μικροί μας ήρωεςLoading...
Loading...
Αφιερωμένο στα παιδιά.Σε όλα τα παιδιά
Στα δικά μου παιδιά
Στα δικά μου αγόρια
Είσαι και απομονωμένος και μικρός. Είσαι παιδί στα χρόνια της πανδημίας.
Ένας μεγάλος σεβασμός αξίζει στα παιδιά μας. Στους μικρούς ήρωες της ζωής μας που ξαφνικά έχασαν τα πάντα χωρίς εξηγήσεις , που αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και υπομονή τις δυσκολίες, από ότι εμείς.
Είμαι ο Μάικ και είμαι από Ιεράπετρα. Ξαφνικά μείναμε σπίτι, ξαφνικά έκλεισαν τα σχολεία, ξαφνικά ο κύριος μας με ένα απλό καλό μεσημέρι στις 10 Μαρτίου μας χαιρέτησε, γιατί ούτε εκείνος ήξερε τι θα γίνει την επόμενη μέρα.
Ξαφνικά έπεσε σιωπή στο σπίτι, όπως τότε που είχε πεθάνει ο παππούς .
Ξαφνικά έχασα τους φίλους μου, τις βόλτες μου, το ποδήλατο μου, την ομάδα μου, τις προπονήσεις μου. Ξαφνικά έχασα την καθημερινότητά μου.
Ξυπνάω το πρωί και νομίζω θα πάω σχολείο.
Ξαφνικά έπρεπε να στέλνουμε μηνύματα για βγούμε έστω για λίγο. Ξαφνικά όλη μέρα η τηλεόραση άνοιξε στο σπίτι μας και ακούγαμε όλη μέρα τα νέα μέτρα και τα κρούσματα.
Εγώ όμως χαμογελάω ακόμα , γιατί όλα θα πάνε καλά και συνεχίζω να παίζω μπάλα μέσα στο σπίτι και ας φωνάζει η μαμά.
Ξαφνικά έχασα τους φίλους μου. Ξαφνικά κλειστήκαμε στο διαμέρισμα.
Η μαμά τις πρώτες μέρες μιλούσε με την γιαγιά μου στο τηλέφωνο πολλές ώρες και έκλαιγαν και οι δύο.
« Δεν θα μπορέσεις για λίγο να βλέπεις τη γιαγιά και τον παππού Σταύρο» μου είπε με μάτια κόκκινα.
Όμως εγώ χαμογελώ, όσο κι αν στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω ότι θα βγούμε και πάλι νικητές και συνεχίζω να ζωγραφίζω με ωραία χρώματα τις ζωγραφιές μου.
Η μαμά τις πρώτες μέρες μιλούσε με την γιαγιά μου στο τηλέφωνο πολλές ώρες και έκλαιγαν και οι δύο.
« Δεν θα μπορέσεις για λίγο να βλέπεις τη γιαγιά και τον παππού Σταύρο» μου είπε με μάτια κόκκινα.
Όμως εγώ χαμογελώ, όσο κι αν στενοχωριέμαι, γιατί ξέρω ότι θα βγούμε και πάλι νικητές και συνεχίζω να ζωγραφίζω με ωραία χρώματα τις ζωγραφιές μου.
Ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και η μαμά μου νοσοκόμα. Η μαμά αναγκαστικά πήρε άδεια για να είναι μαζί μας στο σπίτι.
Όλη μέρα είναι σκεπτική. Το ίδιο και εμείς. Αγωνιούμε για τον μπαμπά μας .
Εγώ κρυφά κλαίω για τον μπαμπά μου , γιατί όλος ο κόσμος λέει τους γιατρούς ήρωες και τους χειροκροτάει στα μπαλκόνια, αλλά για μένα είναι ο δικός μου ήρωας και δεν θέλω να τον χάσω.
Όμως συνεχίζω να χαμογελάω , συνεχίζω να φοράω τη ρόμπα της μαμάς μου μέσα στο σπίτι και να ονειρεύομαι ότι θα γίνω και εγώ γιατρός.
Όλη μέρα είναι σκεπτική. Το ίδιο και εμείς. Αγωνιούμε για τον μπαμπά μας .
Εγώ κρυφά κλαίω για τον μπαμπά μου , γιατί όλος ο κόσμος λέει τους γιατρούς ήρωες και τους χειροκροτάει στα μπαλκόνια, αλλά για μένα είναι ο δικός μου ήρωας και δεν θέλω να τον χάσω.
Όμως συνεχίζω να χαμογελάω , συνεχίζω να φοράω τη ρόμπα της μαμάς μου μέσα στο σπίτι και να ονειρεύομαι ότι θα γίνω και εγώ γιατρός.
Κατάγομαι από την Κρήτη , αλλά μένουμε στην Ολλανδία.
Ξαφνικά η μαμά έχασε τη δουλειά της, γιατί έκλεισε το ανθοπωλείο που δούλευε και ο μπαμπάς δουλεύει από το σπίτι, είναι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη και του λέω συνέχεια: « Είδες πόσες ώρες κάθεσαι τώρα εσύ;»
Αγωνιώ και εγώ. Όμως συνεχίζω να χαμογελάω, γιατί είμαι σίγουρος ότι τα λουλούδια που πουλούσε η μαμά μου θα ξανανθίσουν γρήγορα.
Ξαφνικά η μαμά έχασε τη δουλειά της, γιατί έκλεισε το ανθοπωλείο που δούλευε και ο μπαμπάς δουλεύει από το σπίτι, είναι πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη και του λέω συνέχεια: « Είδες πόσες ώρες κάθεσαι τώρα εσύ;»
Αγωνιώ και εγώ. Όμως συνεχίζω να χαμογελάω, γιατί είμαι σίγουρος ότι τα λουλούδια που πουλούσε η μαμά μου θα ξανανθίσουν γρήγορα.
