Μνήμες και θύμησες από τη Μικρασιατική καταστροφή

Parchment

Συμμετείχαμε στην&nbsp;3η&nbsp;Σκυταλοδρομία Ποίησης που διοργάνωσε&nbsp;το Εργαστήρι Δημιουργικής Σκέψης – Ελεύθερης Έκφρασης&nbsp;με συντονίστρια τη συγγραφέα&nbsp;Μαρία Δασκαλάκη. Εμπνευστήκαμε από τα γεγονότα της "Μικρασιατικής Καταστροφής" και γράψαμε ποιήματα.

"Το ταξίδι" Ανεβήκαμε στο βαπόρι και γλιστράμε στη θάλασσα του χρόνου. Τα κύματα γεμάτα κρυμμένα μυστικά. Μπροστά στην πλώρη, όσα δε έγιναν ακόμα, στην πρύμνη λευκός αφρός τα περασμένα. Τα μαλλιά μας ανεμίζουν στων ημερών τον αλμυρό αέρα, κοιτάμε μπροστά και χαμογελάμε!

"Ένα πουγκάκι χώμα.." Καθώς έβλεπα τη Σμύρνη να καίγεται περνούσαν διάφορες εικόνες από το μυαλό μου. Δεν το πίστευα μα ότι ο τόπος που γεννήθηκα, που πήγα σχολείο που έκανα τους πρώτους μου φίλους καιγόταν. Μαζί με τη μητέρα, τον πατέρα μου και τα τρία μικρότερα αδέρφια μου φύγαμε βιαστικά με μια βάρκα. Η μητέρα μου κρατώντας τον μικρότερο αδερφό μου, τον Γιάννη, έκλαιγε κοιτάζοντας πίσω τον τόπο της, τον τόπο που μεγάλωσε. Ο πατέρας μου κρατούσε σφιχτά ένα πουγκάκι στο χέρι του. Όταν τον τώρα ρώτησα τι είχε μέσα μου απάντησε&nbsp;&nbsp;ότι έχει λίγο χώμα , χώμα από τον τόπο μας…

Με αφορμή το επετειακό έτος από τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή προσεγγίσαμε διαθεματικά το μάθημα της Ιστορίας στα Εργαστήρια Δεξιοτήτων, μελετώντας τα γεγονότα αυτής της περιόδου από διάφορες πηγές. Εμπνευστήκαμε από το υλικό που συλλέξαμε και δημιουργήσαμε ιστορίες σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση.&nbsp;&nbsp;

- Συνεργασία - Γνώσεις - Χαρά της δημιουργίας - Ικανοποίηση για το αποτέλεσμα

Τέλος δημιουργήσαμε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο με τίτλο: ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ... ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΗΣΕΣ...&nbsp;

Ευχαριστούμε για την προσοχή σας!!

"Ο πόνος μας τραγούδι" Ήταν ένα πρωί του Σεπτέμβρη στη Σμύρνη το 1822. Μόλις είχα ξυπνήσει από έναν δυνατό θόρυβο. Οι γονείς μου μπήκαν στο δωμάτιό μας φωνάζοντας: «Εε, Αντώνη, Παναγιώτη, Στέλιο, Ηλιάνα μαζέψτε τα πράγματά σας πρέπει να πάμε στο λιμάνι! Γρήγορα, βιαστείτε!». Μαζέψαμε ό,τι ήταν χρήσιμο και βγήκαμε έξω από το σπίτι.&nbsp; Καθώς πηγαίναμε στο λιμάνι, είδαμε σπίτια να έχουν τυλιχτεί στις φλόγες και πολλούς ανθρώπους να τρέχουν με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Είδα πολλά παιδιά να κλαίνε που χάνουν τους φίλους τους. Όλη η πόλη καιγόταν και έπρεπε να μπούμε στις βάρκες να φύγουμε για να σωθούμε.&nbsp; Ένιωσα πολύ φόβο που έχασα το σπίτι μου, την πόλη μου και τους φίλους μου. Όμως ήμουν μαζί με την οικογένειά μου, η ζεστή αγκαλιά της μάνας μου έπαιρνε μακριά κάθε άσχημη σκέψη κι αυτό με γέμιζε με ελπίδα. Ο πατέρας έπαιζε σμυρνέικους σκοπούς στο μαντολίνο του και όλοι μέσα στη βάρκα προσπαθούσαμε να κάνουμε τον πόνο μας τραγούδι. Μια νέα ζωή μας περίμενε…&nbsp;

Το χειρότερο όμως από όλα ήταν ότι δεν μπορέσαμε να πείσουμε τον παππού να έρθει μαζί μας. Έλεγε : «Στον τόπο που γεννήθηκα, στον τόπο αυτό θα πεθάνω...».&nbsp;&nbsp;Δεν τον ξαναείδα ποτέ. Η μοίρα μας έσπρωχνε σε άλλη χώρα, μακριά από τη δικιά μας. Ίσως για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς τον φόβο&nbsp;&nbsp;ότι την επόμενη μέρα θα ήμαστε νεκροί. Σε μια χώρα που ελπίζαμε ότι εκεί θα νιώσουμε ασφαλείς. Τώρα πια έχω μεγαλώσει, έχω τη δική μου οικογένεια, τα δικά μου παιδιά, η μαύρη σκιά του πολέμου έχει εξαφανιστεί από τις ζωές μας. Και κάθε φορά που κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μου και το απαλό αεράκι μυρίζει βασιλικό θυμάμαι τα Κιμιντένια, τον τόπο μου...

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗ 3η ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

"Ο μεγάλος ξεριζωμός" Με την ελπίδα έφυγε ο κόσμος στην Ελλάδα&nbsp; για μια καλύτερη ζωή πήραν το δρόμο το μακρύ. Η Ελλάδα στη Σμύρνη χρωστάει πολλά&nbsp; στη φωνή, στο τραγούδι και στην καρδιά. Βλέπω τον ήλιο το λαμπρό, τη θάλασσα τη γαλανή&nbsp; και ένα καράβι στα πελάγη σ άλλη πατρίδα οδηγεί. Χάθηκαν φίλοι, συγγενείς… γι αυτό δεν νοιάστηκε κανείς! Ξεριζωμένες οι ψυχές ψάχνουν ειρήνη στη φυγή.

"Αναμνήσεις…" Ήταν 3:00 τα ξημερώματα, ξύπνησα στις φωνές των ανθρώπων απ΄έξω. Δεν ήξερα τι γινόταν. Πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου, άλλα τους βρήκα αναστατωμένους. Μου είπαν να μαζέψω τα πράγματα μου όσο πιο γρήγορα μπορώ, γιατί έπρεπε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Μάζεψα λίγα ρούχα, κάποιες φωτογραφίες με την οικογένειά μου και το αγαπημένο μου αρκουδάκι. Όταν τέλειωσα με το πακετάρισμα ο πατέρας μου με πήρε στους ώμους του και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το λιμάνι. Κόσμος πολύς έτρεχε μαζί μας φωνάζοντας: "Τρεχάτε να σωθείτε! Η Σμύρνη καίγεται!" Ξαφνικά ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο... "ΜΠΟΥΜ!" Οι Τούρκοι είχαν ανατινάξει την Αρμένικη Εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Με τη βοήθεια του ευνοϊκού για τους Τούρκους ανέμου (που έπνεε αντίθετα από την τουρκική συνοικία) και της βενζίνης με την οποία ράντιζαν τα σπίτια, η φωτιά κατέκαψε όλη την πόλη, εκτός από τη μουσουλμανική και την εβραϊκή συνοικία. Ο μπαμπάς μου φώναξε: "Γρήγορα, στις βάρκες!" Μερικές ώρες αργότερα φτάσαμε στη Χίο. Εκεί ξεκινήσαμε μια νέα ζωή.Ο πατέρας άνοιξε δικό του ουζερί, σαν αυτό που είχε στη Σμύρνη. Το ονόμασε "Σμυρνέικο". Τώρα είμαι 34 χρονών έχω παντρευτεί και έχω κάνει τα δικά μου παιδιά. Μπορεί τώρα να είναι καλύτερα τα πράγματα, αλλά κάθε φορά που βλέπω τις παλιές φωτογραφίες στο ουζερί του πατέρα μου θυμάμαι τις στιγμές που περνούσαμε στην όμορφη Σμύρνη ...

"Η Σμύρνη μας καίγεται!" Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που τέλειωσε ο Ά Παγκόσμιος Πόλεμος και ήρθαν οι Έλληνες. Τέσσερα χρόνια ακριβώς, μα ακόμη δεν ηρέμησαν τα πνεύματα. Ο πόλεμος κοχλάζει βαθιά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων έτοιμος να εκσφενδονιστεί μακριά και να λιώσει οτιδήποτε καλό υπάρχει γύρω του. Τα όπλα&nbsp;&nbsp;έτοιμα να εκτελέσουν τον ρόλο του κριτή τσακώνονται σαν τους φιλάθλους δυο ομάδων που βρίσκονται αντιμέτωπες. Μονάχα τέσσερα χρόνια, μα ο πόνος ξαναφούντωσε, η θλίψη πλάκωσε τις καρδιές μας, όταν μάθαμε ότι έπρεπε φύγουμε, να αφήσουμε τον τόπο μας,το σπίτι μας, το μέρος που μας μεγάλωσε, τη γη που ζήσαμε χαρές μα και λύπες.&nbsp; Μέσα σε μια μέρα η Σμύρνη μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Κόσμος χανόταν και είτε θα ξαναγύριζε νικητής είτε θα χανόταν οριστικά. Έτσι χάθηκε και ο θείος μου. Μου είπαν ότι επέζησε, όμως εγώ δεν τον ξανάδα από τότε. Η τελευταία φορά ήταν την μέρα της εκκένωσης. Τον είδα να βοηθάει τον κόσμο και μετά να χάνεται στο σκοτάδι.Εκείνη την μέρα χάθηκε πολύς κόσμος, παραλίγο να χαθεί και ο αδερφός μου. Ευτυχώς καταφέραμε να φτάσουμε στο λιμάνι. Ήμασταν από τους λίγους που μπόρεσαν να μπουν σε μια βάρκα. Καθώς απομακρυνόμασταν μια κανονιά ήχησε στη νύχτα, και τότε πρώτη φορά κατάλαβα ότι η Σμύρνη καιγόταν.

Πηγές: - Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου (βιβλίο Στ΄Δημοτικού) - Βιβλίο Γλώσσας Στ΄Δημοτικού - Ελληνική Ιστορία (Εκδοτική Αθηνών) - Ιστορία του ελληνικού Έθνους (Εκδ. Λυμπέρη) - Ματωμένα Χώματα, Διδώ Σωτηρίου (Εκδ.Κέδρος) -Αλλά και χρήσιμες ιστοσελίδες του διαδικτύου

"Ειρήνη" &nbsp;&nbsp;&nbsp; Όλοι οι άνθρωποι θέλουν ειρήνη.&nbsp; Να μην έχουν το φόβο για πόλεμο. Άλλωστε δεν έχουν κάτι να μοιράσουν,&nbsp; παρά μόνο ειρήνη και αγάπη. Ειρήνη είναι ένα ποτήρι με ζεστό γάλα&nbsp; κι&nbsp;&nbsp;&nbsp;ένα βιβλίο στο παιδί που ξυπνάει. Tην ειρήνη δεν την κατακτά κανείς,&nbsp; γιατί όλη έχουμε μέσα μας ειρήνη. Δώστε τα χέρια αδέλφια μου,&nbsp; αυτό είναι ειρήνη.

Χ. Μ.- Χ. Λ.- Κ. Χ.- Π. Μ.- Λ. Σ.

"Η τελευταία δύση" Ανέβαιναν όλοι στα καράβια, βιαστικοί να σώσουν τη ζωή τους. Όλος ο κόσμος έτρεχε και φώναζε, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από τον φόβο. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, καθώς απομακρυνόμασταν,&nbsp; είδα για τελευταία φορά&nbsp; να δύει ο ήλιος στην πατρίδα μου. Είδα τους φίλους μου που λέγαμε τραγούδια&nbsp; και παίζαμε. Έτσι άνθισε μια ελπίδα μέσα μου, πως εκεί που θα πάμε&nbsp; θα ξαναβρώ τους φίλους μου, αλλά δεν ήξερα πως δεν θα γίνει.

"Η Σμύρνη στις φλόγες" Την περίοδο λίγο πριν την Μικρασιατική Καταστροφή μας είχαν ενημερώσει ότι θα γίνει ειρηνικά ανταλλαγή πληθυσμών και θα αποζημιώσουν την περιοχή μας. &nbsp;&nbsp;Δυστυχώς όμως το μεσημέρι εκείνης της σκοτεινής μέρας, άκουσα φασαρία και κακό. Μάθαμε ότι οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά σε συνοικίες των πόλεων που κατοικούσαμε οι Έλληνες. Είχα ένα κακό προαίσθημα και μια θλίψη βάραινε την ψυχή μου που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Από το παράθυρο άρχισα να βλέπω τους καπνούς της φωτιάς και τον κόσμο να φεύγει από τη Σμύρνη, γιατί η φωτιά μεγάλωνε. Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας και αποφασίσαμε να πάμε στη θεία μου που έμενε έξω από την πόλη, για να προστατευτούμε.&nbsp; Στο δρόμο συναντήσαμε πολλούς Τούρκους στρατιώτες να βάζουν φωτιές παντού. Χωρίς να το καταλάβω βρεθήκαμε στο λιμάνι, όπου ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος.&nbsp;Ποδοπατούσαν ο ένας το άλλον και προσπαθούσαν να μπουν σε ένα καράβι να σωθούν. Οι Τούρκοι καβάλα στα άλογα χτυπούσαν το πλήθος. &nbsp;&nbsp;Ξαφνικά ο πατέρας μου με άρπαξε από το χέρι και μπήκαμε σε μια βάρκα μαζί με τα αδέλφια μου και τη μάνα μου. Έκανα τον σταυρό μου και ζήτησα τη βοήθεια του Θεού. Μετά από ώρες φτάσαμε σε ένα ελληνικό νησί. Είμαστε από τους πιο τυχερούς που επέζησαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους διωγμούς των Τούρκων.

"Μικρασιατική&nbsp;&nbsp;Καταστροφή" &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ήμουν μικρή όταν αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου. Λίγοι από εμάς σώθηκαν, όσοι πρόλαβαν να μπουν στα καράβια, σαν τα σαστισμένα πρόβατα που τρέχουν να ξεφύγουν από τους άγριους λύκους. Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλιά κελαηδούσαν. Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα συνέβαινε. Γυναίκες στα μπαλκόνια τους να απλώνουν τα ρούχα, οι άνδρες στις δουλειές τους, τα παιδιά στο σχολείο και τα ζώα στους κάμπους να παίζουν μέσα στην πρασινάδα. Στο σχολείο ακουγόταν γέλια και χαχανητά από τα παιδιά, μέσα σε αυτά ήμουν&nbsp;&nbsp;εγώ κι ο αδελφός μου. Παίζαμε στο διάλειμμα, όταν ξαφνικά οι δάσκαλοι άρχισαν να μας φωνάζουν «Γρήγορα!! Γρήγορα όλοι στα σπίτια σας!! Άντε γρήγορα!!». Τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και όταν επιτέλους φτάσαμε κατάκοποι σπίτι, μας είπαν τι είχε γίνει. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην πόλη. Αμέσως μαζέψαμε τα πράγματά μας και τρέξαμε προς το λιμάνι. Καθώς τρέχαμε βλέπαμε το καμένα σπίτια και την καταστροφή.&nbsp;&nbsp;Παιδιά, γυναίκες, άνδρες,&nbsp;&nbsp;ηλικιωμένοι, έτρεχαν να σωθούν. Λίγο πριν φτάσω στο λιμάνι ένοιωσα ένα χέρι να με τραβάει και να με ρίχνει κάτω Ένας Τούρκος! Ακούστηκε ένα δυνατό "μπαμ" και ο Τούρκος έπεσε νεκρός κάτω από τα άλογό του. Σοκαρίστηκα! "Μα πώς;" είπα από μέσα μου, "τι έγινε; Ποιος τον σκότωσε;"

2022 Έτος αφιερωμένο στη Μικρασιατική Καταστροφή Θυμόμαστε... Τιμούμε... Εμπνεόμαστε...

"Ένα κλαδί βασιλικός" Ονομάζομαι Κάλλια και&nbsp;&nbsp;ζω με την οικογένειά μου στα Κιμεντένια βουνά της Μικράς Ασίας. Γίνεται πόλεμος και αναγκαζόμαστε να ζήσουμε σε έναν άλλο τόπο …&nbsp;&nbsp;&nbsp; &nbsp;Φύγαμε γιατί&nbsp;&nbsp;φοβόμασταν ότι την επόμενη μέρα δεν θα είμαστε ζωντανοί. Δεν&nbsp;&nbsp;μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τις φωτιές.&nbsp;&nbsp;Φοβόμαστε ότι το επόμενο σπίτι που θα καιγόταν θα ήταν το δικό μας. Εγώ με τον αδερφό μου προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε, να ξεχάσουμε οτιδήποτε γινόταν, μα δεν μπορούσαμε. Χάναμε ανθρώπους δικούς μας καθημερινά. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν ένας εφιάλτης για όλους μας, ένας εφιάλτης που δεν είχε τελειωμό. Καθώς ξεμακραίναμε με τη βάρκα έβλεπα τον τόπο που μεγάλωσα να μικραίνει μέχρι που έγινε μία κουκκίδα στον ορίζοντα, αφήνοντας πίσω του όλες τις όμορφες, αλλά και τις άσχημες στιγμές που πέρασα. Το μόνο που πρόλαβε ο μπαμπάς μου να πάρει ήταν ένα κλαδάκι από τον αγαπημένο του βασιλικό, που είχε στο κήπο, για να τον φυτέψουμε στη νέα χώρα που θα πηγαίναμε… Κανείς στην βάρκα δεν μιλούσε. Ήμασταν εμείς κι άλλα δέκα άτομα νομίζω. Όλοι&nbsp;&nbsp;νοσταλγούσαμε&nbsp;την πατρίδα μας, όλοι θα κάναμε τα πάντα να γυρνούσαμε πίσω τον χρόνο στις ωραίες στιγμές που περάσαμε εκεί.Όμως αυτό δυστυχώς δε γινόταν.

Την κριτική επιτροπή αποτελούν οι:&nbsp;Γρόσδος Σταύρος&nbsp;(Διδάκτορας Οπτικοακουστικού Γραμματισμού και Δημιουργικής Γραφής στην Εκπαίδευση, Συγγραφέας), Σφαμένος Νίκος&nbsp;(Εκπαιδευτικός, ποιητής), Ταμιωλάκης Μάνος (Κοινωνιολόγος, Υπεύθυνος τμήματος εκπαίδευσης ΚΕΘΕΑ Αριάδνη, ποιητής). Φέτος στο διαγωνισμό έλαβαν μέρος συνολικά 140 ποιήματα. Από αυτά οι τρεις εξαίρετοι κριτές ξεχώρισαν,&nbsp;12 και δύο από τα διακριθέντα είναι των συμμαθητών μας, της&nbsp;Μπιτζανάκη Ευαγγελίας&nbsp;και του&nbsp;Μιχαηλίδη Θεόδωρου. Όλα τα παιδιά βέβαια μαζί με τη δασκάλα μας, την κ.&nbsp;Ειρήνη Σκουλά, χαρήκαμε πολύ αυτό το δημιουργικό ταξίδι από ποίημα σε ποίημα κι από λέξη σε λέξη.

Βγαίνοντας έξω αντίκρισα τρομερά, απερίγραπτα πράγματα που δε φεύγουν από το μυαλό μου. Ο πατέρας μου με πήρε αγκαλιά λέγοντάς μου να μην κοιτάξω πίσω. Μετά από λίγη ώρα έχοντας πάει όσο πιο μακριά μπορούσαμε, κατάλαβα ότι είχα μείνει μόνο μαζί με τον μπαμπά μου. Η μητέρα μου είχε χαθεί ανάμεσα στο πλήθος που έτρεχε προς το λιμάνι. Συνεχίζοντας τον δρόμο που είχαμε μπροστά μας, ξαφνικά ακούσαμε ένα δυνατό θόρυβο. Ο πατέρας μου μού είπε να τρέξω να σωθώ. Έτρεξα&nbsp;&nbsp;όσο πιο γρήγορα μπορούσα για αρκετή ώρα. Σταμάτησα να πάρω μια ανάσα και να δω τον πατέρα μου.&nbsp; Γρήγορα συνειδητοποίησα πως είχα μείνει τελείως μόνος, μόνος και αβοήθητος. Η Σμύρνη καιγόταν… Παντού φωνές και καπνός… Με όση δύναμη μου είχε απομείνει έτρεξα προς την προβλήτα. Ένας άγνωστος&nbsp;&nbsp;με βοήθησε να μπω σε μια από τις βάρκες μαζί με άλλα παιδιά. Καθώς η βάρκα αποκρινόταν έβλεπα πολύ καθαρά τις φωτιές. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Η φωτιά έκαιγε τα πάντα, αποτελείωσε την Πόλη μου, αποτελείωσε την οικογένεια μου, εξαφάνισε τον Ελληνισμό&nbsp;&nbsp;της Σμύρνης ολόκληρο!!!! Κι ακόμα μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να μου καίει την καρδιά…

"Θύμησες…" &nbsp;Ήταν Σάββατο πρωί, όταν άκουσα τις σειρήνες να ηχούν και τους γονείς και τον αδερφό μου να φωνάζουν πανικόβλητοι «Πόλεμος! Ετοιμαστείτε φεύγουμε!»&nbsp; Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και φοβισμένοι. Ο πατέρας έπρεπε να πάει να πολεμήσει και εγώ με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου έπρεπε να φύγουμε για να μην μας βρούνε οι Τούρκοι.&nbsp; Πήγαμε στο λιμάνι, μπήκαμε στο πλοίο και αποχαιρετήσαμε με ένα βουβό κλάμα τον πατέρα μας. &nbsp;Μετά από μέρες φτάσαμε στην Εύβοια. Αργότερα μάθαμε πως ο πατέρας πέθανε πολεμώντας. Μεγαλώσαμε χωρίς εκείνον, αλλά προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια καλύτερη ζωή.&nbsp; Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή… Τον μπαμπά να μου λέει να προσέχεις τον αδερφό σου και τη μαμά… Ακόμα θυμάμαι τις μέρες του καλοκαιριού, της άνοιξης, του χειμώνα και του φθινοπώρου στην αυλή του σπιτιού μας στη Σμύρνη. Τις ξέγνοιαστες εκείνες μέρες…&nbsp; Τα θυμάμαι όλα αυτά και είμαι ευτυχισμένη και χαρούμενη!

"&nbsp;Όταν το δάκρυ κυλά, θυμάμαι..." Πριν&nbsp;&nbsp;από λίγο καιρό με την οικογένεια μου αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας στη Σμύρνη. Οι Τούρκοι ήρθαν στο νησί μας , κατέστρεφαν και λεηλατούσαν τα πάντα. Δεν άφησαν τίποτα. Σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι, χάθηκαν τόσες αθώες ψυχές. &nbsp;&nbsp;&nbsp;Όλα έγιναν&nbsp;&nbsp;πολύ γρήγορα και δεν θυμάμαι πολλά! Θυμάμαι ότι διάβαζα&nbsp;&nbsp;στο δωμάτιο&nbsp;&nbsp;μου και ξαφνικά&nbsp;&nbsp;άκουσα κανονιές και φωνές να λένε "Τρέξτε να σωθείτε χωριανοί από τους&nbsp;&nbsp;Οθωμανούς!"&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Η μαμά&nbsp;&nbsp;μου τρομαγμένη μπήκε ξαφνικά στο δωμάτιο μου. Με πήρε&nbsp;&nbsp;αγκαλιά και έτρεξε στο λιμάνι, με εμένα στο ένα χέρι και με μια τσάντα στο άλλο, με λιγοστά είδη πρώτης ανάγκης,&nbsp;&nbsp;καθώς και μια οικογενειακή φωτογραφία.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; Στην προβλήτα συναντήσαμε τον μπαμπά μου. Μας έβαλε σε μια βάρκα μαζί με τους γονείς του. Μας αποχαιρέτησε και φύγαμε από εκεί. Εγώ του φώναζα να μπει στη βάρκα να σωθεί και να έρθει μαζί μας ,αλλά εκείνος στέλνοντας μου ένα φιλί μου είπε :"Θα μείνω να πολεμήσω&nbsp;&nbsp;για την πατρίδα μας και μην ανησυχείς για εμένα. Να προσέχεις την οικογένειά μας και εγώ θα ξανάρθω'".&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ... ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΗΣΕΣ..&nbsp;

Δ.Σ. ΓΟΥΡΝΩΝ ΤΑΞΗ Στ1΄ ΕΚΠ/ΚΟΣ: ΣΚΟΥΛΑ ΕΙΡΗΝΗ

"Αναμνήσεις…" Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν έγινε η καταστροφή της Σμύρνης. Ήμασταν στο σπίτι του παππού μου κι απολαμβάναμε τον υπέροχο μπακλαβά της γιαγιάς, όταν ξαφνικά οι φωνές του κόσμου μας έκαναν να βγούμε έξω. Μια δυνατή έκρηξη μας τρόμαξε. Από κει και μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα.&nbsp;Μαζέψαμε όσα υπάρχοντα μπορούσαμε και εγκαταλείψαμε τα σπίτια μας για να φύγουμε από τη Σμύρνη.&nbsp; Πηγαίνοντας στο λιμάνι έριξα μια ματιά πίσω μου. Πυκνοί καπνοί είχαν σκοτεινιάσει τον ουρανό και το άρωμα της κανέλας του μπακλαβά είχε αντικατασταθεί από καπνιά και πόνο. Η Σμύρνη καιγόταν! &nbsp;Πήρα μια πέτρα μαζί μου για να θυμάμαι την πατρίδα μου. Φτάσαμε στην Αθήνα με ένα παλιό καράβι. Ο δήμος Αθηναίων μας φιλοξένησε σε πρόχειρα καταλύματα μέχρι να φτιάξουμε το καινούριο σπιτικό μας. Από τη Σμύρνη έχω να θυμάμαι τα ανέμελα παιδικά χρόνια, την ευτυχία των ανθρώπων και τα υπέροχα σιροπιαστά γλυκά της.

Διαδικασία Υλοποίησης

-Χωρισμός ομάδων -Συγκέντρωση Υλικού -Φωτογραφίες -Πληροφορίες -Η συλλογή και επεξεργασία των ιστορικών πηγών έγινε στο μάθημα της Ιστορίας και στα Εργαστήρια Δεξιοτήτων -Η διδασκαλία της αφήγησης ,η συγγραφή των ιστοριών και των ποιημάτων έγινε στο μάθημα της Γλώσσας -Οδηγίες για τη λειτουργία του Book-Creator -Ολοκλήρωση της δουλειάς μας

"Ζωή" Με ήλιο μέρα ήτανε&nbsp; θάλασσα μπουνάτσα, καράβια πάνε και έρχονται&nbsp; φέρνουν ελπίδα και ζωή. Δεν ήταν δίκαιη τότε η ζωή.

"Η ζωή μας ένα καράβι" Έγινε η ζωή μας ένα με τη θάλασσα. Τα όνειρά μας ναυάγησαν μαζί με τις βάρκες μας. Κοντά σ αυτές κι η ελπίδα μας. Κρύφτηκε ο ήλιος στην καρδιά μας και τα τραγούδια μας&nbsp;και οι φωνές μας πλέον δεν ακουγόταν. Ο κόσμος γκρεμίστηκε, το καράβι ναυάγησε&nbsp; και φίλοι μας γίνανε μόνο οι αναμνήσεις.

Ένας οπλισμένος άνδρας με δυο μικρά παιδιά μαζί του τρομαγμένα και με δάκρυα στα μάτια έτρεξε για να με σώσει… ύστερα έφυγε χωρίς να πει τίποτα ... Ο άντρας ήταν μεγαλόσωμος με μεγάλα μπράτσα και μια δερμάτινη ζώνη φορτωμένη με όπλα, με τα παιδάκια από πίσω του να τον ακολουθούν παντού. Καθώς έμπαινα στο πλοίο&nbsp;&nbsp;είδα τον αδελφό μου. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ξέσπασα σε λυγμούς. Έτρεξα προς το μέρος του, τον αγκάλιασα σφιχτά. Μπήκαμε στο πλοίο.&nbsp;&nbsp;Καθίσαμε σε μια άκρη αμίλητοι και κοιτάγαμε γύρω γύρω.&nbsp;Βλέπαμε την πατρίδα μας να καίγεται. Καπνοί παντού. Δεν ξεχώριζες τη γη από τον ουρανό. Όταν ξημέρωσε οι καπνοί άρχισαν να λιγοστεύουν, αλλά αυτή η μικρή χαρά εξαφανίστηκε όταν ακούσαμε "Βράχοι!!!".Μας έδωσαν από ένα σωσίβιο και μας έριξαν στη θάλασσα. Μερικές ώρες μετά ένοιωσα τη μαλακή άμμο στα ποδιά μου. Ξύπνησα και είδα τον αδελφό μου χτυπημένο στο πρόσωπο, γεμάτο μελανιές. Ευτυχώς όμως είχαμε σωθεί…

"Μοναξιά" Μες τη θλίψη, μες στη μοναξιά&nbsp; μόνη μου θα κάθομαι τώρα πια. Φίλοι θα ΄ναι μακριά,&nbsp; μα θα τους έχω στην καρδιά.&nbsp; Κι εγώ θα ταξιδεύω με καράβι&nbsp; ως την ακρογιαλιά. Μα στην καρδιά ελπίζω να πάω&nbsp; σ΄ ένα κόσμο χωρίς μοναξιά. Ο ήλιος λάμπει στα μάτια, φωνές και τραγούδια φέρνουν τη χαρά, ελπίδες φέρνει ο νέος κόσμος ξανά.

Εμπνευστήκαμε και γράψαμε ιστορίες... "Σμύρνη. Σεπτέμβριος 1922. Η πόλις φλέγεται! Ένα παιδί της εποχής αυτής διηγείται τα γεγονότα αυτά όπως τα έζησε...&nbsp;"

Το πλοίο δεν είχε απομακρυνθεί πολύ οπότε κάποιοι νόμισαν ότι προλάβαιναν ν΄ ανεβούν, αν κολυμπούσαν, μα οι στρατιώτες τους έσπρωχναν πίσω. Σε όλο το ταξίδι οι φλόγες μας ακολουθούσαν. &nbsp;&nbsp;Άραγε το κακό που προξενεί ο πόλεμος ποιος το σκέφτεται ; Τέτοια σκεφτόμουν την ώρα του ταξιδιού . Πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί για να ξεχάσω. Όμως δεν μπορούσα. Ακόμα και όταν οι κανονιές σταμάτησαν να ακούγονται, τα αυτιά μου δεν μπορούσαν να τις ξεχάσουν. Τίποτα, ούτε το μαύρο της νύχτας δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό που γινόταν μέσα μου. Το στομάχι μου είχε σφιχτεί. Η μνήμη και τα μάτια μου γυρίζαν ελάχιστα λεπτά νωρίτερα στις τελευταίες σκηνές.&nbsp; &nbsp;Σκεφτόμουν τις&nbsp;&nbsp;οικογένειες&nbsp;&nbsp;και τα σπίτια&nbsp;&nbsp;που θα ντύνονταν στα μαύρα, που θα πενθούσαν για τους ανθρώπους που έχασαν. Μα ούτε το πένθος ούτε τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γιατρέψει τις πληγές αυτές. Δεν είναι πληγές που αποκτάς όταν χτυπάς, μα πληγές που δεν ξανακλείνουν.&nbsp; Αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, καθώς κοιτούσα τον αδερφό μου, που είχε σκύψει πάνω από την κουπαστή και έβλεπε τη θάλασσα. Τον πλησίασα και κοίταξα τη Σμύρνη που καιγόταν. Το χρώμα της φωτιάς ερχόταν σε αντίθεση με το μαύρο του ουρανού. Ο αδερφός μου με κοίταξε :&nbsp; &lt;&lt; ΒΛΕΠΕΙΣ ;&gt;&gt; μου ειπε με βραχνή φωνή&nbsp;&nbsp;&lt;&lt;Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ&gt;&gt;

"Ξεριζωμός" Σαν χτες θυμάμαι αυτές τις θλιβερές εικόνες, που κάθε μέρα έρχονται στο μυαλό μου νιώθοντας απελπισία και φόβο. &nbsp;Ήμουν μικρό παιδάκι,&nbsp;περίπου στην ηλικία των εφτά,&nbsp;όταν άρχισε ο ξεριζωμός. Οι Τούρκοι βρίσκονταν παντού στη Σμύρνη και προσπαθούσαν να μας διώξουν με κάθε τρόπο από τα σπίτια μας.&nbsp; Εκείνη τη μαύρη μέρα κρυφτήκαμε&nbsp;&nbsp;μέσα&nbsp;&nbsp;στο σπίτι για να μην μας βρουν οι Τούρκοι. Δεν είχα καταλάβει τι γινόταν και κάθε φορά που ρωτούσα τους γονείς μου γιατί δεν με άφηναν να πάω έξω να παίξω με τους φίλους μου, μού έλεγαν ότι είχε πολύ σκόνη και καλό θα ήταν να μείνω μέσα για να μην αρρωστήσω. &nbsp;Βράδυ- βράδυ, της ίδιας νύχτας, καθώς κοιμόμουνα άκουσα ένα μεγάλο «μπάμ!». Πήγα τρομαγμένος στο δωμάτιο των γονιών μου, που είχαν ξυπνήσει κι αυτοί. Γνωρίζοντας τι γινόταν, είχαν μαζέψει βιαστικά, ορισμένα ρούχα, μερικά&nbsp;&nbsp;κουλουράκια&nbsp;&nbsp;που είχε φτιάξει η μητέρα μου το πρωί και τα έβαλαν μέσα σε ένα ζεμπίλι. Φοβισμένος και απορημένος τους ρώτησα πού θα πηγαίναμε και χωρίς πολλά λόγια μου είπαν : «Φεύγουμε!»&nbsp;

Όμως δεν ήρθε&nbsp;&nbsp;ποτέ... Εμείς φτάσαμε με τη βάρκα σε ένα άλλο νησί, τη Λέσβο. Εκεί πέρασα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Έκανα δική μου οικογένεια και&nbsp;&nbsp;παιδιά, όμως δεν έπαψα ούτε στιγμή να σκέφτομαι και να νοσταλγώ τον πατέρα και την πατρίδα μου! Κάθε φορά που κοιτώ την κιτρινισμένη φωτογραφία, βουρκώνω και νιώθω πως&nbsp;&nbsp;κάπου εκεί απέναντι, στην ακτή, είναι ο πατέρας&nbsp;&nbsp;μου να μου χαμογελά και να με περιμένει…

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.