ΤΟ ΚΛΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΠΟΥΛΟ

Μια
φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο στην αυλή του νηπιαγωγείου. Ήταν καταπράσινο
με μεγάλα δυνατά κλαδιά φορτωμένα με φύλλα. Το
μεγαλύτερο κλαδί ήταν χαρούμενο γιατί έπαιζε και γελούσε με τα φύλλα
του και τους επισκέπτες που έρχονταν πάνω του κι έπιανε
κουβέντα μαζί τους : τα πουλιά, τις πεταλούδες, τις μελισσούλες…

Ήρθε το φθινόπωρο όμως και τα φύλλα του δέντρου κιτρίνισαν . Ο δυνατός αέρας έριξε
κάτω τα φύλλα του και τα κλαδιά έμειναν μόνα τους και γυμνά, άδεια από φύλλα.
. Το μεγάλο κλαδί ήταν πολύ λυπημένο
τώρα κι έκλαιγε γιατί έχασε την παρέα
του και δε μπορούσε να παίξει με τα
φύλλα του που είχαν πέσει κάτω.

Μια
μέρα δυο πουλάκια παίζανε στον αέρα,
πετούσαν πέρα δώθε, αγκαλιάζονταν , τραγουδούσαν πετώντας ψηλά και καθώς χτυπούσαν χαρούμενα
τις ουρές ένα πούπουλο έπεσε στο χώμα . Το
πούπουλο ήταν πολύ λυπημένο που έμεινε μόνο του στο χώμα και δε μπορούσε
να πετάξει.

Κάποια
μέρα όμως ενώ ήταν μόνο του και λυπημένο
ο φθινοπωρινός αέρας το σήκωσε ψηλά και το άφησε πάνω στο κλαδ! Καθώς έπεσε πάνω του το
πούπουλο και ένιωσε το άγγιγμά του, το κλαδί άρχισε
να γελάει λέγοντας: « χαχαχχαχ σταμάτα
γαργαλιέμαι!» Το πούπουλο συνέχισε να χαϊδεύει το κλαδί του δέντρου κι αυτό γελούσε μέσα από την
καρδιά του . Το κλαδί και το πούπουλο έγιναν φίλοι και περνούσαν πολύ όμορφα
μαζί .

Κάποια
μέρα όμως άρχισε να βρέχει και να φυσάει δυνατός αέρας που παρέσυρε το πούπουλο
μακριά από το δέντρο. Το κλαδί φώναζε στο πούπουλο κλαίγοντας «μη φεύγεις , μη
μ αφήνεις μόνο μου, δε θέλω να σε χάσω, γελάω τόσο πολύ μαζί σου!». «Δεεεε μπορωωω να κρατηθωωωωωωωω! Είμαι πολύ
ελαφρύ και ο αέρας πολύ δυνατός! Ούτε κι εγώ θέλω να σε χασωωωωωω» …και χάθηκε
η φωνή του μακριά και το πούπουλο δεν ξαναγύρισε μετά τη βροχή στο κλαδί.