Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Η Αρέθουσα καθισμένη στην κοίτη του ποταμού έλυσε τα μακριά ξανθά μαλλιά της και κρατώντας ένα μικρό καλάμι τάραζε τα νερά του. Συναισθήματα αγαλλίασης είχαν πλημμυρίσει την αγνή ψυχή της.

Από μακριά άκουγε τις φωνές και τα γέλια των φίλων της που έπαιζαν κρυφτό ανάμεσα στα λιόδεντρα. Της άρεσε που για μερικά λεπτά ήταν μόνη της.

Loading...

Τελικά δεν ήταν και τόσο μόνη της. Ένας ψηλός και όμορφος νέος, ο Αλφειός, προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από το καταπράσινο φύλλωμα μίας δάφνης. Ο νεαρός άντρας είχε βγει για κυνήγι, όταν την ματιά του αιχμαλώτισε η όμορφη παρουσία της Αρέθουσας.

Loading...

Loading...

Loading...

Μα ποια είναι αυτή η κοπέλα αναρωτήθηκε. Σίγουρα θα είναι κάποια θεά! Μόνο μια θεά θα μπορούσε να έχει ένα τόσο αγέρωχο περπάτημα και μια τέτοια ομορφιά. Η γλυκιά παρουσία της κοπέλας του πήρε τα μυαλά!

Κάθε μέρα η Αρέθουσα απολάμβανε τον περίπατο και το παιχνίδι με τις φίλες της στη φύση. Ένιωθε αστείρευτη αγάπη για τα μικρά πλάσματα του δάσους και ιδιαίτερα για τα ελάφια, τα αγαπημένα ζώα της θεάς Άρτεμης.

Ένα πρωινό βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε. Πλησίασε την Αρέθουσα αθόρυβα και την καλημέρισε. Εκείνη αναστατώθηκε από την παρουσία του." Μην τρομάζεις Αρέθουσα, δεν θέλω να σου κάνω κακό "της είπε. "Έχω ακούσει το όνομά σου από τις φίλες σου". Αλλά και στην Αρέθουσα έκανε εντύπωση ο όμορφος και ευγενικός νέος και δέχτηκε να περπατήσει δίπλα στο ποτάμι μαζί του.

Μια υπέροχη ιστορία ξεκινούσε. Μια ιστορία άδολης αγάπης, ανάμεσα σε δύο αγνές ψυχές. Ο Αλφειός ένιωθε συγκλονισμένος από τα συναισθήματά του και η Αρέθουσα ήταν ενθουσιασμένη με την καινούργια αυτή η γνωριμία.

Κάθε μέρα οι δύο νέοι δεν έβρισκαν την ώρα να συναντηθούν και να εκφράσουν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό μια αναπάντεχη βροχούλα ανέτρεψε τα σχέδια τους. Μάταια ο Αλφειός περίμενε στη βροχή την Αρέθουσα να εμφανιστεί. Ένιωθε νευρικός καθώς η αγαπημένη του παρέμενε άφαντη.

Ώσπου το μάτι του έπεσε σε μία μικρή ελαφίνα. Η ελαφίνα στεκόταν ασάλευτη. Μαρμάρωσε και έστρεψε τα μάτια της πάνω του. Εκείνος την θαύμαζε νομίζοντας πως ήταν δημιούργημα της φαντασίας του.

Ο Αλφειός κοίταξε την ελαφίνα βαθιά στα μάτια και με μία απότομη κίνηση σήκωσε το τόξο του και την σημάδεψε απευθείας στην καρδιά. Το βέλος βρήκε τον στόχο του με την πρώτη και η ελαφίνα ξεψύχησε.

Η καρδιά του Αλφειού γέμισε με άγρια χαρά που σκότωσε το θήραμα του μετά από πολλές αποτυχίες.