Οι εργασίες των μαθητριών και μαθητών (LFHED) για τη νουβέλα του Μ. Μακρόπουλου

ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ Γ1-Γ2

Watercolor texture 1

Ο Χριστόφορος &nbsp;Ξύπνησα σήμερα πρωί πρωί αλλά ο πατέρας ήταν ήδη ξύπνιος. Παριστάνω ορισμένες φορές τον κοιμισμένο άμα δω πως κάνει κάποια δουλειά, έτσι ώστε να την κάνει με την άνεσή του και να μην τρέξει να βοηθήσει εμένα, αφήνοντάς την&nbsp;στην μέση. Αλλά αυτή την φορά δεν έκανε καμία αγγαρεία. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να κοιτάει μια φωτογραφία της μητέρας μου και να δακρύζει. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν πιο χαρούμενος άμα δεν χρειαζόταν να με φροντίσει, γιατί όσο και να με αγαπάει πρέπει να του γίνομαι βάρος (και στην κυριολεξία). Σήμερα ο πατέρας θα πάει στην πόλη, θέλω και εγώ να πάω αλλά ντρέπομαι να του το ζητήσω, καθώς θα πρέπει να με κουβαλήσει στην πλάτη του και δεν θέλω να τον πονέσει μετά. Όταν φεύγει, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν οι ζωές μας σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου τίποτα δεν πηγαίνει λάθος. Διάβασα ένα βιβλίο με αυτό το θέμα πρόσφατα, το πήρε ο πατέρας από το βιβλιοπωλείο στην πόλη. Ίσως άμα είχα διαλέξει να μετακομίσουμε δεν θα χρειαζόταν όλη αυτή η ταλαιπωρία για καθημερινά πράγματα. Επιπλέον, μπορεί κάποια δωρεά να γινόταν και να μπορούσα να πάρω καροτσάκι για να μετακινούμαι, αν και εδώ θα μου ήταν άχρηστο λόγω των λόφων. Δεν έχει και πολύ νόημα να ταράζω τον εαυτό μου τώρα, αφού πήρα την απόφασή μου. Τουλάχιστον θα είμαστε μαζί με την μητέρα ως το τέλος. Ο πατέρας έφυγε λίγη ώρα πριν, αφού μου έπιασε ένα βιβλίο από το ράφι. Το συγκεκριμένο ήταν αρκετά μεγάλο και το θέμα του ενδιαφέρον, οπότε πέρασα αρκετή ώρα να το διαβάζω. Επανήλθα στην πραγματικότητα με το τσιν τσιν των κονσερβών που κουβάλαγε ο πατέρας και ένα ήσυχο σφύριγμα.&nbsp;

Για τον Άρη: Πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του, το οποίο έγραψε από κοινού με την ποιήτρια Ελένη Κοφτερού. Στον ίδιο ασκεί ιδιαίτερη γοητεία ο συγκεκριμένος πλανήτης. Οι δύο συγγραφείς έκαναν ένα πείραμα: ένας ερευνητής αστροναύτης επικοινωνεί με τη σύντροφό του στη Γη. Τα μηνύματα που ανταλλάσσουν η ανδρική και η γυναικεία φωνή κάνουν 20΄ να φτάσουν. Για τους ήρωες και τις ηρωίδες του: «Στο έργο μου, όσο κι αν παραλλάσσουν οι ιστορίες, το κεντρικό θέμα είναι κυρίως ο αγώνας ενός ανθρώπου ο οποίος στον τόπο όπου βρίσκεται είναι ξένος».

Paper texture

LFHED Γ1-Γ2 (2020-2021) Μιχάλη Μακρόπουλου: Μαύρο νερό (εκδ. Κίχλη, 2019)

Watercolor texture 2

15 Δεκεμβρίου Κοντεύουν τα Χριστούγεννα, παρ’ όλα αυτά, μόνο Χριστούγεννα δεν νιώθω. Κάθε μονοπάτι σαν ίσια γραμμή, ακολουθώντας την ίδια ροή, δίχως σταματημό ή κατολίσθηση. Ο Πατέρας προσπαθεί να μας κρατήσει ζωντανούς, ενώ εγώ, ένα ζωντανό ον, με ένα χέρι να λειτουργεί μονάχα, υπεύθυνος για τον θάνατο της μητέρας μου. Ο Πατέρας μού λέει πως δεν φταίω εγώ, εφόσον το πρόβλημα υπήρχε από πριν, αλλά αυτό το συναίσθημα της τύψης θα είναι πάντα θαμμένο σιωπηλά μέσα μου. Σήμερα ήμουν μόνος σπίτι, ξεφυλλίζοντας αργά το βιβλίο που έφερε ο πατέρας. Όλα ήταν σαν μια ψευδαίσθηση, κοίταζα την σελίδα, έπειτα τον τοίχο. Την σελίδα, τον τοίχο, τις εικόνες. Ξανά το ίδιο, το αυτί μου αντιλαμβανόμενο τον χτύπο του ρολογιού. Οι δείκτες του ρολογιού μετακινούνταν, αντίθετα&nbsp;με εμένα, που είμαι προσκολλημένος στην αιώνια ζωή. Τι&nbsp;θα γίνει αν πάθει κάτι ο Πατέρας; Θα μπορέσω να είμαι υπεύθυνος; Ποιο θα είναι το πρώτο βήμα; Βήμα μόνο μεταφορικά, γιατί στην κυριολεξία είναι αδύνατον... &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Δικός σου, Φόρης

application/vnd.openxmlformats-officedocument.presentationml.presentation

ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ 1.pptx

Μαυρο νερο τοποθεσίες Κοντονίκα Δανάη Γ2.pptx

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ  Γ2.pptx

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ Γ1.pptx

Light wood

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΕΣ

ΕΡΗΜΙΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ&nbsp;

&nbsp;Μακρόπουλος &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;πΑτέρας μόλΥνση &nbsp;&nbsp;&nbsp;ΦόΡης &nbsp;&nbsp;&nbsp;άλΟγα &nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;αΝάπηρος &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Επιδόματα &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ριπόιλ βιβλίΟ

Χωριό &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;εΡειπωμένο &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;άγΙος&nbsp;Λιας ανάπηροΣ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Τασία &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΉπειρΟς &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Φόρης λεωφορείΟ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ρύπανση &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΠάντΟς &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΚολτΣέι

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η ομάδα των δημοσιογράφων (Δανάη Λ., Θεοδώρα, Μαρία, Μάγια, Ιζαμπέλα) συνομίλησε με το συγγραφέα Μιχάλη Μακρόπουλο. Παρότι οι μαθήτριες είχαν ετοιμάσει ποικίλες ερωτήσεις και ο διάλογος διήρκεσε σχεδόν μία ώρα, λόγω τεχνικών προβλημάτων με τον ήχο (με τα οποία εξοικειωθήκαμε φέτος λόγω της τηλεκπαίδευσης!) μεταφέρονται εδώ τα κύρια σημεία: Όταν δε γράφει ή μεταφράζει… ασχολείται φυσικά με τα παιδιά του. Τον τελευταίο χρόνο ανακάλυψε ξανά&nbsp;τη μαγεία των δίσκων βινυλίου. Ως μεταφραστής… εργάζεται συστηματικά (έχει μεταφράσει περισσότερα από 130 βιβλία), αναζητώντας την ιδιαίτερη αντιστοιχία μεταξύ των δύο γλωσσών (του πρωτοτύπου και της μετάφρασης) και ερευνώντας τα πυκνά πραγματολογικά στοιχεία. Η συγγραφική δραστηριότητά του… αφορά τρία είδη: αρθρογραφία, κριτικογραφία, πεζογραφία.

Το αγαπημένο του βιβλίο… δεν είναι μόνο ένα! Κατά ηλικιακή περίοδο έχει διαγράψει ιδιαίτερη αναγνωστική διαδρομή. Στην εφηβεία του διάβαζε μανιωδώς Στίβεν Κινγκ (τον οποίο μεταφράζει τώρα!) και Τζ.-Γκρ. Μπάλαρντ. Αργότερα νεοελληνική λογοτεχνία (Αλ. Παπαδιαμάντης) και παγκόσμια (Φ. Ντοστογέφσκι). Το αγαπημένο του λογοτεχνικό είδος από τότε: το φανταστικό διήγημα. Για τη νουβέλα Μαύρο νερό: Την έγραψε σε διάστημα τρεισήμισι εβδομάδων, σε συναισθηματική φόρτιση. «Μαγνήτης της αφήγησης, στέρεο αφηγηματικό κέντρο της νουβέλας, είναι η σχέση Πατέρα - Χριστόφορου, ενός νέου με ειδικές ανάγκες ‒ η αναπηρία του είναι αποτέλεσμα μετάλλαξης εξαιτίας της μόλυνσης του νερού. Τα υπόλοιπα είναι ρινίσματα… Κέντρο βάρους αποτελεί η φιγούρα του Πατέρα που κουβαλά στην πλάτη το ανάπηρο παιδί. Όσο ο Πατέρας βοηθά το Χριστόφορο, του είναι απαραίτητος, άλλο τόσο βοηθά ο Χριστόφορος τον Πατέρα. Όταν ο Πατέρας απελπίζεται, ο Χριστόφορος τον βγάζει από την απελπισία. Ο γιος είναι πάντα εκεί με τις λέξεις, με τις ιστορίες». Για τη σημασία της αφαίρεσης… «Σε μια ιστορία ο συγγραφέας&nbsp;χρειάζεται να ξέρει όχι τι να βάλει αλλά κυρίως τι να βγάλει από την αφήγηση. Χρειάζεται να έχει ξεκάθαρη την εικόνα στο νου του και να αποφεύγει τους πλατειασμούς. Σίγουρα είναι μεγάλη λογοτεχνία, για παράδειγμα, το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ, όπου υπάρχει εστίαση στη λεπτομέρεια. Η δική μου όμως λογοτεχνία είναι λογοτεχνία της αφαίρεσης. Αν ήμουν συνθέτης, θα ήμουν μινιμαλιστής».

Βιογραφία.pptx

Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Το συγκεκριμένο απόσπασμα με συγκίνησε, καθώς αποτελεί τον ορισμό του happy end. Επίσης βλέπουμε τον Χριστόφορο να μεταμορφώνεται από ένα παιδί που δεν μπορεί να περπατήσει σε έναν Κένταυρο, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες που είχε.

Chalkboard

Parchment

Αυτό που δεν έχει ακούσει το παιδί, όσο κι αν ταξιδεύουμε στους λόφους και το δάσος πηγαίνοντας στα ξωκλήσια, είναι τα πουλιά. Έχει τόση πολλή ησυχία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πεθάναν τα πουλιά, κι όσα είναι ζωντανά αρρωστήσαν. Όταν ήμουν μικρό παιδί, με τον πατέρα μου, υπήρχαν τόσα πολλά. Χαίρομαι που πέθανε πριν ακούσει όλη αυτή την ησυχία - δεν ήταν σαν εμένα, δεν θα την άντεχε. Και στην Αναστασία αρέσαν τα πουλιά.&nbsp;Στην Αναστασία αρέσαν όλα τα ζώα, αγαπούσε πολύ τα ελάφια και τα άλογα. Δεν το ’χω πει ακόμα στον Φόρη, ότι ξέρω από πού πήρε την αγάπη του γι’ αυτά. Λυπάμαι πολύ που δεν την γνώρισε, κι από τόσο δα έμβρυο ήταν πάντα το παιδί μιας άρρωστης μητέρας. Ξέρω ότι θα αγαπιόντουσαν. Αυτά τα μακριά δάχτυλα στο καλό του χέρι είναι ολόιδια με τα δικά της, όχι όπως τα δικά μου χέρια, που είναι σκληρά, τραχιά και σκασμένα. Νομίζω πως «τραχύ» είναι όλο μου το σώμα, και το πρόσωπό μου, ακόμα κι η φωνή μου. Σαν αγρότης ή ξυλοκόπος πριν την Αρρώστια, που ζούσαν μια λιτή ζωή στην ύπαιθρο, μόνο από τα χέρια τους. Κι όμως, το τοπίο που αγαπάω τόσο, βοήθησα να το καταστρέψουν με τα χέρια μου. Δεν έχω το δικαίωμα να φύγω. Θα πάω στην πόλη την επόμενη βδομάδα. Δεν θέλω να αφήσω τον Φόρη μόνο αύριο, κι ύστερα απ’ τον σημερινό αέρα ο δρόμος θα γέμισε φύλλα. Θα τον πάρω στην πλάτη μου και θα ανηφορίσουμε, να καθαρίσω το μονοπάτι. Μπορεί να σταματήσουμε στην εκκλησία. Έχουμε καιρό να ανάψουμε κερί, μας σταματούσε ο χειμώνας κι οι βροχές. Θα του το πω, να φύγουμε αύριο τα χαράματα. Καλύτερα, ένα ταξίδι και για τους δυο μας. Χαίρομαι τόσο που τον έχω. Ελπίζω να το καταλαβαίνει.

Bunting border

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου Αγαπητό μου ημερολόγιο, το λεωφορείο για το χωριό δεν περνάει πλέον από το χωριό μας. Ο Πατέρας λέει πως το σταμάτησαν για να μας αναγκάσουν να πάμε στα καινούργια σπίτια. Πολλοί δεν άντεξαν και έφυγαν. Άλλοι πέθαναν από την πείνα ή από την αρρώστια. Εμείς θα μείνουμε εδώ μέχρι τέλους. Δεν θα εγκαταλείψουμε τον&nbsp;τόπο μας σαν δειλοί. Εγώ είμαι πολύ άρρωστος αλλά δεν το λέω στον πατέρα, γιατί θα ανησυχεί για εμένα και έχει μεγάλο ταξίδι μέχρι το χωριό. Θα μείνει εκεί το βράδυ. Αύριο το πρωί θα είναι στο σπίτι. Δεν ξέρω αν θα αντέξω μόνος μου και άρρωστος. Θα είμαι&nbsp;όμως δυνατός, γιατί δεν θέλω να τον αφήσω μόνο. Σκέφτομαι ότι θα μου φέρει και καινούργια βιβλία. Ελπίζω να είναι σαν τα προηγούμενα ‒ με άλογα και έντονη δράση. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα πολύ μια μέρα να ανέβω σε ένα άλογο και να τρέξω μακριά από όλη την δυστυχία, τον φόβο για την ζωή, την αρρώστια και το θάνατο που υπάρχει γύρω μας. Σου γράφω γιατί το σπίτι χωρίς τον Πατέρα είναι πολύ άδειο και δεν αντέχω αυτή την απόκοσμη ησυχία που επικρατεί. Τέλειωσα το βιβλίο που μου άφησε και δεν μου κολλάει ύπνος. Το πρωί πέρασε ο Γιώργος Γκέρτσο&nbsp;γιατί νόμιζε πως φύγαμε ή πως πεθάναμε λόγω της ησυχίας. Προσπάθησε να καταλάβει αν όλα ήταν καλά, χωρίς να μπει στο σπίτι. Τον ενημέρωσα για το πού ήταν ο Πατέρας μου και, χωρίς να πάρω απάντηση, χάθηκε μέσα στο κρύο του Γενάρη. &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ο Φόρης σου

Misc texture 1

ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ Τιμή σ’ αυτούς τους λίγους κατοίκους που πήραν την απόφαση να μείνουν στο χωριό που υπέμειναν σιωπηλά τις τόσες δυσκολίες που ακόμα και το θάνατο περίμεναν με καλοσύνη κι ευσπλαχνία κι ας ήταν φτωχοί, πάλι τιμή τους πρέπει που αγωνίστηκαν να ζήσουν εκεί που όλη η ζωή έμοιαζε μολυσμένη εκεί που νόμοι δεν υπήρχαν αυτοί τους έφτιαχναν… Τιμή μεγαλύτερη στον πατέρα του Φόρη,&nbsp; που ο αγώνας του ήταν ακόμα πιο βαρύς που το βάρος μόνο η αγάπη λάφραινε μια αγάπη απλή, όσο απλή μπορεί να’ ναι η αγάπη… Και μεγαλύτερη τιμή του πρέπει, όταν προέβλεπε (και στ’ αλήθεια προέβλεπε) πως τίποτα δε θα κρατούσε για πολύ και το χωριό θα ερήμωνε στο τέλος…

Watercolor texture 3

ΕΥΤΟΠΙΑ Νέος κόσμος&nbsp; Ήταν μία πανέμορφη μέρα έξω.&nbsp;Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλιά κελαηδούσαν, τα λουλούδια άνθιζαν.&nbsp;Το γκαζόν κάτω στα πόδια του ήταν φρεσκοκουρεμένο και ελαφρά υγρό από την βροχή της προηγούμενης βραδιάς. Ήταν ακόμα νωρίς, οπότε μπορούσε&nbsp;να νιώσει ένα δροσερό αεράκι να παίζει με τα μαλλιά του, χωρίς να είναι πολύ δυνατό αλλά ούτε τόσο&nbsp;ήρεμο&nbsp;που να τον ζεσταίνει.&nbsp;&nbsp; Τα πάντα ήταν καταπληκτικά ‒ εκτός από&nbsp;το ότι δεν ήταν. Δεν θα έπρεπε να λάμπει ο ήλιος, ούτε να κελαηδούν&nbsp;τα πουλιά&nbsp;και σίγουρα όχι να ανθίζουν τα λουλούδια. Εξάλλου,&nbsp;δεν είχαν καθόλου&nbsp;λουλούδια στην πόλη του και, αν είχαν, ήταν πάντα μαραμένα και νεκρά.&nbsp; &nbsp;Αυτή, από την άλλη πλευρά, δεν έμοιαζε με την πόλη του.&nbsp;Ήταν πολύ καλύτερη. Ή μάλλον αλλαγμένη.&nbsp;Δεν μπορούσε να εγγυηθεί τίποτα όμως, καθώς δεν είχε ψάξει για κάποιον γνωστό του, να ρωτήσει τι συμβαίνει.&nbsp; &nbsp;Η μνήμη του δεν τον βοηθούσε.&nbsp;Τίποτα δεν ήταν έτσι όπως το&nbsp;θυμόταν.&nbsp;Τα σπίτια, οι δρόμοι, το περιβάλλον.&nbsp;Ήταν λίγο&nbsp;αγχωτική αυτή η κατάσταση, ωστόσο&nbsp;ήταν κάτι καινούριο, ενδιαφέρον, διαφορετικό. Του έδινε την ευκαιρία&nbsp;να ξεκινήσει μία&nbsp;νέα&nbsp;ζωή σε ένα&nbsp;ομορφότερο&nbsp;μέρος.&nbsp;Ίσως&nbsp;η μοίρα του άλλαζε&nbsp;προς το καλύτερο.&nbsp; Κωνσταντίνα Καλοπαναγιώτη

&nbsp;ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑ &nbsp;&nbsp;ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ &nbsp;ΤΟΥ &nbsp;ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ &nbsp;ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ &nbsp;&nbsp;ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ΑΚΟΥΝΗΤΟΣ &nbsp;&nbsp;ΣΥΝΕΤΟΣ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΓΟΝΕΑΣ ΑΥΣΤΗΡΟΣ &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΕΞΥΠΝΟΣ

ΚΙΧΛΗ ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΝΑ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΦΟΡΗΣ ΑΛΟΓΑ ΜΑΥΡΟ ΝΕΡΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕΘΟΡΙΟΣ

Η νουβέλα Μαύρο νερό του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι ένα βιβλίο το οποίο περιγράφει την ζωή ενός πατέρα και του ανάπηρου γιου του στην Ήπειρο, όπου ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Στο βιβλίο περιγράφονται με ένταση συναισθήματα, εικόνες και βιώματα. Και ακόμα η δύσκολη διαβίωσή τους όταν το χωριό τους καταστράφηκε λόγω των οικολογικών προβλημάτων. Παρακολουθούμε πώς τα έβγαζαν πέρα ενώ στο χωριό τους έμεναν μόνο δώδεκα κάτοικοι και, λόγω πολλών απωλειών που είχαν υποστεί, είχαν κλειστεί όλοι στα σπίτια τους, επικοινωνώντας ελάχιστα. Επίσης γίνεται λόγος για τη σχέση των Ελλήνων με τους Αλβανούς, καθώς η υπόθεση διαδραματίζεται στη μεθόριο. Επιπλέον, οι άνθρωποι αυτοί σιγά σιγά έχαναν την πίστη τους στον Θεό, αν και οι μόνες φορές που συγκεντρώνονταν όλοι μαζί οι εναπομείναντες κάτοικοι του χωριού ήταν σε κάποια χριστιανική γιορτή, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Έβγαιναν έξω για να πάνε σε κάποια πόλη κοντά, όπως τα Γιάννενα, και να επισκεφτούν τις εκκλησίες των αγίων&nbsp;στις&nbsp;γιορτές τους. Η γραφή είναι ιδιαίτερα έντονη. Ως αναγνώστες παρακολουθούμε πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά άνθρωποι που επιλέγουν να ζουν σε μικρά χωριά με τα οποία είναι συναισθηματικά συνδεδεμένοι. Θίγει τόσο περιβαλλοντικά όσο και θέματα που σχετίζονται με την οικονομική κατάσταση και το ρατσισμό.&nbsp;

Ο Πατέρας Θα πρέπει να ξαναπάω στην πόλη σύντομα. Βλέπω πως μας τελειώνουν τα τρόφιμα, και ίσως πρέπει να πάρω νέο φίλτρο για την βρύση. Να το αλλάξω προσεκτικά, να μην στάξει. Δεν θα μου φτάσουν τα λεφτά για να πάρω κανένα βιβλίο για τον Χριστόφορο… ήλπιζα να βρω κάτι για τα άλογα. Δεν πειράζει, είναι υπομονετικό παιδί. Το μόνο που θα ’θελα είναι, ακόμα κι εδώ πάνω, να μπορώ να τον ανταμείψω έτσι όπως με βοηθάει κι εκείνος. Δεν ξέρω τι θα ’κανα αν δεν ήταν μαζί μου. Μάλλον θα τα παρατούσα, όπως η Αθηνά του Κολτσίνη και τόσοι άλλοι· δεν θα έφευγα ποτέ από ’δω, όμως. Όχι για να πάω σε ένα άδειο σπίτι χωρίς καμία ανάμνηση, όσο κουρασμένος κι αν είμαι. Ποιος υπολογίζει την κούραση πια; Είμαι ο Πατέρας, κι όσο το θέλει ο Φόρης θα μείνουμε. Το λεωφορείο περνούσε από τη λίμη Ζαραβίνα στη διαδρομή. Ακόμα σταματώ εκεί για να ξαποστάσω όταν κατεβαίνω στην πόλη με τα πόδια. Αυτή η λίμνη δεν μπορεί να ’ναι νεκρή. Πιστεύω πως ο τόπος μας, κάτω από τις ουλές και τα νεκρά ζώα και δέντρα, έχει ακόμα ζωή. Τίποτα που πεθαίνει δεν χάνεται ακριβώς, γι’ αυτό κι είναι μαζί μας τα φαντάσματα. Δεν μας πειράζει να ζούμε σ’ ένα χωριό βουτηγμένο στον θάνατο, αφού υπάρχουν παντού. Θα μπορούσα να πάρω όλες τις λάμπες απ’ τα διπλανά μας σπίτια, όλα τα έπιπλα, όλα τα σαπούνια. Όμως θέλω να συναντάω τους παλιούς συγχωριανούς μου λίγο λίγο, μία μία κονσέρβα τη φορά, και μ’ αρέσει να μπαίνω και να ξαναμπαίνω διακριτικά στα κλειδωμένα σπίτια. Αναρωτιέμαι αν θα ξαναδούμε ζωντανούς ποτέ εδώ πάνω, κανονικά ζωντανούς. Δεν με πειράζει αν δεν βρούμε κανέναν, έχω τον Φόρη να μιλάω. Αλλά αναρωτιέμαι κάθε φορά που καθαρίζω τον δρόμο απ’ τα φύλλα, χωρίς να με πολυπειράζει.

ΔΥΣΤΟΠΙΑ Αποκρουστικό. Δυσάρεστο. Καταθλιπτικό. Έτσι θα περιέγραφε το νέο του σπίτι ‒ αν μπορούσε. Όχι πως θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς αυτό το μέρος σπίτι. Δεν νιώθεις ούτε ασφαλής ούτε ευχαριστημένος με τις αναμνήσεις που χτίζεις ζώντας εκεί πέρα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένος σε αυτό το σπίτι. Αν και δεν έφταιγε το σπίτι, ούτε στο ελάχιστο... Πιο πολύ τον πείραζε η δήθεν “θέα” του μπαλκονιού του, θα έλεγα εγώ. Αποκρουστικό. Δυσάρεστο. Καταθλιπτικό. Απελπιστικό ακόμη. Δεν μπορούσε να ζήσει άλλη μια μέρα σε αυτό το σπίτι χωρίς να ξυπνάει με αυτή την μελαγχολική γεύση στο στόμα του. Δεν μπορούσε να συνεχίσει να προσποιείται πως κάθε φορά που έβγαινε έξω για λίγο “καθαρό αέρα” ένιωθε καλύτερα μετά από όλο το καυσαέριο που είχε εισέλθει στα πνευμόνια του. Δεν μπορούσε να συνεχίζει να προσποιείται πως τα “βιολογικά” φρούτα και λαχανικά που αγόραζε ήταν νόστιμα ‒ πόσω μάλλον βιολογικά. Αφού δεν είχε μείνει και κανένα κομμάτι γης ακόμη υγιές, πράσινο, ζωντανό. Πώς θα μπορούσε κάποιος να φυτέψει κάτι εκεί πέρα χωρίς να φοβάται πως ίσως δημιουργήσει κάτι χειρότερο σε αυτόν τον γεμάτο φυτοφάρμακα και αηδιαστικά μουχλιασμένο κήπο; Δεν υπήρχε ίχνος από κάτι φρέσκο σε αυτή την γειτονιά. Και είχε βαρεθεί αυτή την μονοτονία στην ζωή του. Πώς μπορούσε να συνεχίσει να προσποιείται πως το κρέας που έτρωγε ήταν καθαρό και πως δεν θα τον δηλητηρίαζε ‒ σκέφτηκε όλες τις μολυσμένες ίνες που κατανάλωνε καθημερινά πριν οι κυνηγοί το σκοτώσουν και το φέρουν στην αγορά; Εξαιτίας της έλλειψης πρασίνου που χρειαζόταν ο οργανισμός του; Εξαιτίας όλων αυτών των αποβλήτων που είχαν πεταχτεί στην θάλασσα; Δεν μπορούσε να συνεχίσει να προσποιείται πως μετά τα εβδομαδιαία ψώνια του, οι πολίτες εκεί ήταν αισιόδοξοι άνθρωποι.

Marble

Εσωτερικός μονόλογος του Χριστόφορου

(Ο πατέρας λείπει. Έχει πάει να φέρει τρόφιμα και να καλύψει βασικές τους ανάγκες, έχοντας αφήσει πίσω στο σπίτι τον Φόρη, ο οποίος μονολογεί.) &nbsp;«Τώρα που λείπει ο Πατέρας δεν έχω τι να κάνω, βαριέμαι λίγο. Ευτυχώς έχω αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου και επιτέλους ανεξαρτησία. Έχω κουραστεί να του φορτώνομαι, να με φροντίζει ακατάπαυστα, να μην τον αφήνω να έχει την ησυχία του. Είναι και μεγάλος άνθρωπος… πρώιμα γερασμένος και πλέον εξαντλημένος από τα συνεχή δρομολόγια! Ωστόσο, πηγαίνει στην πόλη. Τι ωραία που θα ήταν να ήμουν κι εγώ μαζί του να χάζευα τις βιτρίνες, να άκουγα την μελωδική βαβούρα σαν μουσική στα αυτιά μου, να ξέσκαγα, να ηρεμούσα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι η ευκαιρία που δίνεται στον Πατέρα να ξεχάσει την μιζέρια και την αποξένωση των συγχωριανών, που με τον καιρό παρουσιάζονται εντονότερες και μη αναστρέψιμες. Αρκεί που μπορεί να μου περιγράψει περιληπτικά ή και αναλυτικά ό,τι τον εντυπωσίασε, τον&nbsp;ξάφνιασε και τον έκανε να χαμογελάσει. Η πόλη είναι μεγάλη και σίγουρα έχει ποικιλία αγαθών, που δεν παρασύρουν τον Πατέρα στην υπερκατανάλωση, όμως πάντοτε με σκέφτεται. Με τα χρήματα που περισσεύουν μου αγοράζει βιβλία και, μάλιστα, αδυνατώ να κρύψω την ανυπομονησία μου για τις ιστορίες που θα διαβάσω! Τις παραλλαγές των μυθιστορημάτων που ήδη γνωρίζω και τις νέες, φρέσκιες αφηγήσεις που με περιμένουν. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να μελετώ τις προσεγγίσεις των λογοτεχνών. Κάποιοι εστιάζουν στη λεπτομέρεια, ενώ άλλοι όχι. Άλλοτε βασίζονται σε μακροσκελείς περιγραφές προσώπων, χώρων ή τοπίων και άλλοτε είναι εκνευριστικά συνοπτικοί».

ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΥΠΕΡΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ

Τα ζώα -<a href="https://www.google.com/url?sa=i&amp;url=https%3A%2F%2Fwww.ihunt.gr%2F%25CE%25B6%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B9-%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25AF-%25CE%25BD%25CE%25B1-%25CF%2583%25CF%258E%25CF%2583%25CE%25B5%25CE%25B9-%25CF%2584%25CE%25BF-%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C-%25CF%2584%25CE%25B7%2F&amp;psig=AOvVaw0l5hB0G8FqJiGnq7MPRAmk&amp;ust=1623429882501000&amp;source=images&amp;cd=vfe&amp;ved=0CA0QjhxqFwoTCOiek-nBjfECFQAAAAAdAAAAABAN">ζαρκάδια</a> ,<a href="https://www.google.com/url?sa=i&amp;url=https%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%25CE%2595%25CF%2585%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%258A%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582_%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2582&amp;psig=AOvVaw1_meml4aBOjKtwXxAEELMR&amp;ust=1623429957326000&amp;source=images&amp;cd=vfe&amp;ved=0CA0QjhxqFwoTCLDd0oLCjfECFQAAAAAdAAAAABAM">λαγο</a>ί ,<a href="https://youtu.be/8fR3O6l8TlM">αγριογούρουνα</a> ,<a href="https://youtu.be/TIAqTZJ5ZoQ">πουλιά-</a> είχαν πλυθεί στην περιοχή. Ό,τι τα σκότωνε ήταν συνάμα αυτό που τα είχε σώσει. <a href="https://www.newsbeast.gr/image/s1200x630/file/files/1/2020/11/shutterstock_1594841041.jpg">Η περιοχή είχε ερημώσει</a> και δεν υπήρχε κανείς να κυνηγήσει, αλλά ούτε ερχόταν κανένας από έξω να χτυπήσει θηράματα που το κρέας τους θα ‘ταν σχεδόν σίγουρα μολυσμένο. Όμως ένα ζώο, ακόμα κι αν ήταν άρρωστο, πρόφταινε συχνά να γεννήσει δύο και τρεις φορές, και οι <a href="https://i.pinimg.com/236x/f7/e0/7c/f7e07c8b73a9176c24cecc7d82817be4--artificial-hedges-fence.jpg">φυλλωσιές</a> και οι <a href="https://www.google.com/url?sa=i&amp;url=http%3A%2F%2Fvotaniki.gr%2Fvlastisi%2Ftypoi-oikotopon%2Flochmes-ton-paralion-me-arkeythoys-juniperus-spp-kod-2250%2F&amp;psig=AOvVaw3MhOcgi5A3Ry5kJFhkOnXa&amp;ust=1623430005500000&amp;source=images&amp;cd=vfe&amp;ved=0CA0QjhxqFwoTCLj3u5nCjfECFQAAAAAdAAAAABAD">λόχμε</a>ς ήταν γεμάτες <a href="https://www.kathimerini.gr/resources/toolip/img/2018/09/03/bif-gold.jpg">φτερουγίσματα</a>, <a href="https://youtu.be/p__a_ptKcrs">θροΐσματα</a>, σουρσίματα, ξαφνικά αναδέματα και τρεχαλητά. <a href="https://thumbs.dreamstime.com/b/%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%86%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%8C-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7-116547338.jpg">Ένα ζαρκάδι κατέβηκε να πιεί</a>, <a href="https://petpet.news/wp-content/uploads/2020/10/120774173_2730277173887429_3987059747318654935_o.jpg">το χτύπησε</a>, το κρέμασε από ένα κλαδί να στραγγίξει το αίμα και το έγδαρε.

Πως διαφωνούσαν με τη γνώμη του και την εικόνα που είχε σχηματίσει για αυτό το άσχημο μέρος, ακόμα και για προϊόντα που πούλαγαν. Κάποιες μέρες θα τον έβρισκες να ανοίγει αυτά τα κακομεταχειρισμένα παράθυρα στο σαλόνι του για να ακούσει φωνές ανθρώπων, να δει παιδιά να παίζουν, να νιώσει λίγο ζωντανός. Δεν άντεχε άλλο αυτή την ζωή, αυτή την απελπισία. Βαθιά μέσα του ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι, πως δεν θα γίνουν καλύτερα, πως δεν μπορεί να τα φτιάξει, ακόμα και αν προσπαθούσε. Ήθελε να φύγει, να το σκάσει, να ελευθερωθεί κάπως από αυτή την μιζέρια που τον είχε σκεπάσει σαν μια κουβέρτα, σαν εκείνη που τον σκέπαζε η μητέρα του στις κρύες νύχτες του χειμώνα. Όταν γύριζε από τον περίπατό του, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν η ανησυχητική βοή του ανέμου ενώ πέρναγε από τα απομεινάρια των δέντρων στο δάσος δίπλα από το σπίτι του. Και καθώς προσπαθούσε μια νύχτα με πολύ αέρα να πέσει για ύπνο, τα δέντρα βούιζαν, όπως κάθε άλλη νύχτα. Μα εκείνο το βράδυ ήταν σαν να του ψιθύριζαν κάτι. Σαν να του έλεγαν να φύγει. Και καθώς τα ξεραμένα κλαδιά χτύπαγαν αλύπητα τα κακομεταχειρισμένα παραθυρόφυλλα, εκείνος έφυγε. Ειρήνη Καλοπαναγιώτη&nbsp;

Το βιβλίο Μαύρο Νερό με έκανε να σκεφτώ πολλά πράγματα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα χωριό στην Ήπειρο, το οποίο αντιμετωπίζει οικολογικά προβλήματα, με αποτέλεσμα σιγά σιγά να ερημώνεται ‒ οι κάτοικοι αργοπεθαίνουν... Ως αντίδοτο της καταστροφής παρουσιάζεται η αγάπη ανάμεσα σε έναν ανάπηρο γιο και έναν πατέρα, αλλά και η βαθιά ριζωμένη αγάπη που έχουν για τον τόπο τους. Η μικρή οικογένεια δεν είναι στην καλύτερη οικονομική κατάσταση, παρ’ όλα αυτά είναι χαρούμενοι&nbsp;επειδή παραμένουν μαζί, με λίγα υλικά αγαθά ‒ τα απολύτως απαραίτητα. Κατά την γνώμη μου, η νουβέλα είναι πολύ λυπητερή και, παρά το γεγονός πως το ξαφνικό τέλος της ιστορίας είναι ευρηματικό, πιστεύω πως κάτι μένει ανολοκλήρωτο για τους αναγνώστες. Επίσης, θα μου άρεσε αν στην αφήγηση εντασσόταν η ζωή του γιου, του Φόρη, όταν θα πεθάνει ο πατέρας του αλλά και η ζωή της οικογένειας πριν από τον θάνατο της μητέρας. Όμως, με εντυπωσίασε ο τρόπος που ο πατέρας σκέφτεται τον γιο του και οι θυσίες που κάνει για εκείνον. Εν κατακλείδι, ήταν μια νουβέλα που μας παρουσιάζει την δύναμη της αγάπης με έναν πολύπλοκο τρόπο.&nbsp;

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.