Loading...
Όσο απομακρυνόταν, συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν ακριβώς «ανθρωπάκι»… Είχε μυτερά αυτιά, ήταν πάρα πολύ μικρόσωμο και φορούσε περίεργα ρούχα.Συνέχισα να εξερευνώ το μέρος και σε λίγο είδα ένα τεράστιο κτήριο, πιο μεγάλο από πολυκατοικία. Ήταν στολισμένο με λαμπιόνια από πάνω μέχρι κάτω, που αναβόσβηναν το καθένα σε διαφορετικό χρώμα. Από μέσα έβγαιναν μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα και φρεσκοψημένη βασιλόπιτα. Η τέλεια μυρωδιά! Μπήκα μέσα ακολουθώντας τη μύτη μου και την περιέργειά μου.
Ήταν γεμάτο μικροσκοπικά ανθρωπάκια σαν αυτό που είχα δει. Το καθένα είχε πάνω του ένα ταμπελάκι. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι έγραφε, αλλά υποθέτω ότι από τον τρόπο που ήταν παραταγμένα στον χώρο, έγραφαν επαγγέλματα και καθήκοντα. Το καθένα βρισκόταν στο πόστο του.
Τα παρατηρούσα για πολλή ώρα όταν ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό φως βγήκε από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα.
Loading...
Μέσα στο φως διέκρινα τον… Άγιο Βασίλη! Και μάλιστα φαινόταν ότι εκείνος με έβλεπε, σε αντίθεση με τα ανθρωπάκια. Άρχισε να με πλησιάζει. «Αυτά εδώ είναι τα ξωτικά. Φτιάχνουν δώρα για τα παιδιά», είπε ο Άη Βασίλης.
«Μα είναι σχεδόν Χριστούγεννα…» είπα εγώ. «Δεν θα έπρεπε να έχουν ήδη τελειώσει τη δουλειά; Και γιατί δεν μπορούν να με δουν; Αφού κι εγώ παιδί είμαι».
«Διότι, τα ξωτικά αυτά δεν είναι συνηθισμένα ξωτικά. Είναι ένα ειδικό τάγμα ξωτικών. Βλέπεις, κατασκευάζουν δώρα μόνο για παιδιά που δεν μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα όπως τα υπόλοιπα. Και μόνο αυτά βλέπουν. Παιδιά που είναι φτωχά, μόνα, ξεχασμένα, χωρίς σπίτι και ζεστασιά, μακριά από τις πατρίδες και τις οικογένειές τους».
«Δεν… δεν ήξερα ότι υπάρχεις στ’ αλήθεια…» απάντησα εγώ. «Συγνώμη που σε αμφισβήτησα».
