Τα Αόρατα
Χριστούγεννα
Χριστούγεννα
Μαθητές Ομίλου Δημιουργικής Γραφής
2022-'23
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής, γράφουν χριστουγεννιάτικες ιστορίες με θέμα τα "Αόρατα Χριστούγεννα". Χριστούγεννα που δεν φαίνονται, Χριστούγεννα δύσκολα, ανθρώπων που δεν μπορούν να γιορτάσουν όπως όλοι, αλλά και Χριστούγεννα αναπάντεχα με το θαύμα να συμβαίνει στην καρδιά, πολλές φορές με μια στάλα μαγείας.
Σε όλες τις ιστορίες το παιδικό χαμόγελο περιμένει υπομονετικά, τα παιδικά χέρια σταυρώνουν για μια ευχή.
Και όλες οι ευχές εισακούγονται!
Κάποιες από τις ιστορίες συνοδεύονται από παραδοσιακά χαϊκού (είδος ιαπωνικής ποίησης με τρεις στίχους και αριθμό συλλαβών 5-7-5).
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Σε όλες τις ιστορίες το παιδικό χαμόγελο περιμένει υπομονετικά, τα παιδικά χέρια σταυρώνουν για μια ευχή.
Και όλες οι ευχές εισακούγονται!
Κάποιες από τις ιστορίες συνοδεύονται από παραδοσιακά χαϊκού (είδος ιαπωνικής ποίησης με τρεις στίχους και αριθμό συλλαβών 5-7-5).
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Γράφουν οι μαθητές: Βρύζα Β., Γάλλου Α., Γκουνάγιας Μ., Γουδεντζίκη Μ., Γρηγοροπούλου Α., Δελημόση Φ., Καλαϊτζή Δ., Καρυώτη Θ., Κεχαγιά Α., Κοπαράνης Φ., Κωστούλας Γ., Λαδοπούλου Γ., Λυκίδης Γ., Μήνος Γ., Μπαλιόζογλου Ι., Μπεχλιβάνη Ε., Σουρμελής Γ., Τσιφτσή Ε., Χαραμαλή Α., Χατζίδου Ι.
Επιμελείται και συντονίζει: Τσιρέλη Ευλαμπία, ΠΕ01, Δρ Θεολογίας, συγγραφέας, Υπεύθυνη Ομίλου.
Επιμελείται και συντονίζει: Τσιρέλη Ευλαμπία, ΠΕ01, Δρ Θεολογίας, συγγραφέας, Υπεύθυνη Ομίλου.
Διαβάστε online - κατεβάστε σε pdf για εκτύπωση:
https://bit.ly/3jd3elS
https://bit.ly/3jd3elS
Loading...
Μαρία Γουδεντζίκη Τα δώρα των «αόρατων» παιδιών
«Σε παρακαλώ, πήγαινε να κοιμηθείς!»
«Εντάξει, εντάξει, μαμά, πηγαίνω τώρα».
Αυτός ήταν ο τελευταίος διάλογος που είχα με τη μαμά μου, πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα της παραμονής Χριστουγέννων. Βλέπετε, ήθελε να κοιμηθώ για να μη δω ότι τα δώρα τα φέρνουν αυτοί και όχι ο Άη Βασίλης. Αλλά αρκετά με αυτά.
Εγώ είμαι ο Φρεντ, δώδεκα χρονών, και αρκετά περίεργος. Μου αρέσει να αμφισβητώ τα πάντα. Τώρα τελευταία άρχισα να αμφισβητώ και την ύπαρξη του Άη Βασίλη. Σίγουρα υπάρχει ή οι γονείς μάς κοροϊδεύουν; Χρόνια τώρα με βασανίζει αυτή η ερώτηση, ωστόσο δεν έχω καταφέρει να απαντήσω. Τελικά, πήγα στο κρεβάτι μου. Δεν ήθελα να με πάρει ο ύπνος στον καναπέ.
Loading...
Loading...
Μπαίνοντας στο δωμάτιό μου, είδα ότι το περβάζι του παραθύρου μου είχε γεμίσει χιόνι! Πλησίασα στο παράθυρο και είδα τα πάντα έξω να είναι καλυμμένα από ένα λεπτό στρώμα χιονιού. Μαγεύτηκα! Ξάπλωσα, κρατώντας αυτή τη μαγική εικόνα στο μυαλό μου μέχρι να κοιμηθώ. Ξαφνικά όμως χάθηκε, όχι μόνο αυτή, αλλά και εγώ… κάπου παράξενα… κάπου αλλού.
Βρέθηκα σε ένα μέρος φωτεινό σαν το κέντρο της πόλης, αλλά και ψυχρό. Δεν υπήρχε κανείς να ρωτήσω πού βρισκόμουν. «ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ;» φώναξα δυνατά. Δεν μου απάντησε κανείς. Μόνο κάτι χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακούγονταν από κάπου μακριά. Πλησίασα στην πηγή της μουσικής, προσεκτικά να μη με δουν. Ξαφνικά, πρόσεξα δίπλα μου ένα μικρό ανθρωπάκι. Τρόμαξα! Έμεινα ακίνητος από τον τρόμο. Εκείνο όμως δεν μου έδωσε καμία σημασία. Σαν να μην υπήρχα. Το ακούμπησα για να δω μήπως ονειρευόμουν. Εκείνο, άρχισε να ψάχνει γύρω του ποιος το είχε ακουμπήσει αλλά δεν μπορούσε να με δει. Σε λίγο, έφυγε.
Όσο απομακρυνόταν, συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν ακριβώς «ανθρωπάκι»… Είχε μυτερά αυτιά, ήταν πάρα πολύ μικρόσωμο και φορούσε περίεργα ρούχα.
Συνέχισα να εξερευνώ το μέρος και σε λίγο είδα ένα τεράστιο κτήριο, πιο μεγάλο από πολυκατοικία. Ήταν στολισμένο με λαμπιόνια από πάνω μέχρι κάτω, που αναβόσβηναν το καθένα σε διαφορετικό χρώμα. Από μέσα έβγαιναν μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα και φρεσκοψημένη βασιλόπιτα. Η τέλεια μυρωδιά! Μπήκα μέσα ακολουθώντας τη μύτη μου και την περιέργειά μου.
Ήταν γεμάτο μικροσκοπικά ανθρωπάκια σαν αυτό που είχα δει. Το καθένα είχε πάνω του ένα ταμπελάκι. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι έγραφε, αλλά υποθέτω ότι από τον τρόπο που ήταν παραταγμένα στον χώρο, έγραφαν επαγγέλματα και καθήκοντα. Το καθένα βρισκόταν στο πόστο του.
Τα παρατηρούσα για πολλή ώρα όταν ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό φως βγήκε από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα.
Συνέχισα να εξερευνώ το μέρος και σε λίγο είδα ένα τεράστιο κτήριο, πιο μεγάλο από πολυκατοικία. Ήταν στολισμένο με λαμπιόνια από πάνω μέχρι κάτω, που αναβόσβηναν το καθένα σε διαφορετικό χρώμα. Από μέσα έβγαιναν μυρωδιές από κουραμπιέδες και μελομακάρονα και φρεσκοψημένη βασιλόπιτα. Η τέλεια μυρωδιά! Μπήκα μέσα ακολουθώντας τη μύτη μου και την περιέργειά μου.
Ήταν γεμάτο μικροσκοπικά ανθρωπάκια σαν αυτό που είχα δει. Το καθένα είχε πάνω του ένα ταμπελάκι. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι έγραφε, αλλά υποθέτω ότι από τον τρόπο που ήταν παραταγμένα στον χώρο, έγραφαν επαγγέλματα και καθήκοντα. Το καθένα βρισκόταν στο πόστο του.
Τα παρατηρούσα για πολλή ώρα όταν ξαφνικά ένα εκτυφλωτικό φως βγήκε από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα.
Μέσα στο φως διέκρινα τον… Άγιο Βασίλη! Και μάλιστα φαινόταν ότι εκείνος με έβλεπε, σε αντίθεση με τα ανθρωπάκια. Άρχισε να με πλησιάζει.
«Αυτά εδώ είναι τα ξωτικά. Φτιάχνουν δώρα για τα παιδιά», είπε ο Άη Βασίλης.
«Μα είναι σχεδόν Χριστούγεννα…» είπα εγώ. «Δεν θα έπρεπε να έχουν ήδη τελειώσει τη δουλειά; Και γιατί δεν μπορούν να με δουν; Αφού κι εγώ παιδί είμαι».
«Διότι, τα ξωτικά αυτά δεν είναι συνηθισμένα ξωτικά. Είναι ένα ειδικό τάγμα ξωτικών. Βλέπεις, κατασκευάζουν δώρα μόνο για παιδιά που δεν μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα όπως τα υπόλοιπα. Και μόνο αυτά βλέπουν. Παιδιά που είναι φτωχά, μόνα, ξεχασμένα, χωρίς σπίτι και ζεστασιά, μακριά από τις πατρίδες και τις οικογένειές τους».
«Δεν… δεν ήξερα ότι υπάρχεις στ’ αλήθεια…» απάντησα εγώ. «Συγνώμη που σε αμφισβήτησα».
«Αυτά εδώ είναι τα ξωτικά. Φτιάχνουν δώρα για τα παιδιά», είπε ο Άη Βασίλης.
«Μα είναι σχεδόν Χριστούγεννα…» είπα εγώ. «Δεν θα έπρεπε να έχουν ήδη τελειώσει τη δουλειά; Και γιατί δεν μπορούν να με δουν; Αφού κι εγώ παιδί είμαι».
«Διότι, τα ξωτικά αυτά δεν είναι συνηθισμένα ξωτικά. Είναι ένα ειδικό τάγμα ξωτικών. Βλέπεις, κατασκευάζουν δώρα μόνο για παιδιά που δεν μπορούν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα όπως τα υπόλοιπα. Και μόνο αυτά βλέπουν. Παιδιά που είναι φτωχά, μόνα, ξεχασμένα, χωρίς σπίτι και ζεστασιά, μακριά από τις πατρίδες και τις οικογένειές τους».
«Δεν… δεν ήξερα ότι υπάρχεις στ’ αλήθεια…» απάντησα εγώ. «Συγνώμη που σε αμφισβήτησα».
«Δεν πειράζει…» είπε εκείνος. «Συμβαίνει συχνά. Φεύγω τώρα! Να μοιράσω τα δώρα!»
«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ!» φώναξα, με μια κρυφή σκέψη ότι ίσως και να έβλεπα όνειρο τελικά.
«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑΑΑ!!» μου φώναξε ο Άγιος Βασίλης. «ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΝΕΙΡΟ!!!»
«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ!» φώναξα, με μια κρυφή σκέψη ότι ίσως και να έβλεπα όνειρο τελικά.
«ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑΑΑ!!» μου φώναξε ο Άγιος Βασίλης. «ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΝΕΙΡΟ!!!»
Δέσποινα Καλαϊτζή
Χριστούγεννα στην καρδιά!
Τα Χριστούγεννα είναι ημέρες αγάπης και οικογενειακών στιγμών για τη δεκάχρονη Άννα. Αυτή και η οικογένειά της περιμένουν τις γιορτές για να είναι επιτέλους όλοι μαζί. Δεν είναι πλούσιοι, το αντίθετο μάλιστα. Ο πατέρας της δουλεύει ολόκληρη την ημέρα και η μητέρα της γυρνάει από σπίτι σε σπίτι να καθαρίζει διότι είναι οικιακή βοηθός.
Κάθε Χριστούγεννα κάθονται δίπλα στο τζάκι με τα κουλουράκια της κυρίας Σοφίας, λένε ιστορίες ‒και ας τις έχουν εξαντλήσει όλες πια‒, μυρίζουν το κάρβουνο, και όλη αυτή η ατμόσφαιρα τους ευχαριστεί. Ύστερα τραγουδάν τα κάλαντα και εύχονται υγεία και ευτυχία σε όλο τον κόσμο. Ναι, δεν έχουν πολλά μα ξέρουν ότι κάποιοι δεν έχουν ούτε τα μισά από αυτούς.
Χριστούγεννα στην καρδιά!
Τα Χριστούγεννα είναι ημέρες αγάπης και οικογενειακών στιγμών για τη δεκάχρονη Άννα. Αυτή και η οικογένειά της περιμένουν τις γιορτές για να είναι επιτέλους όλοι μαζί. Δεν είναι πλούσιοι, το αντίθετο μάλιστα. Ο πατέρας της δουλεύει ολόκληρη την ημέρα και η μητέρα της γυρνάει από σπίτι σε σπίτι να καθαρίζει διότι είναι οικιακή βοηθός.
Κάθε Χριστούγεννα κάθονται δίπλα στο τζάκι με τα κουλουράκια της κυρίας Σοφίας, λένε ιστορίες ‒και ας τις έχουν εξαντλήσει όλες πια‒, μυρίζουν το κάρβουνο, και όλη αυτή η ατμόσφαιρα τους ευχαριστεί. Ύστερα τραγουδάν τα κάλαντα και εύχονται υγεία και ευτυχία σε όλο τον κόσμο. Ναι, δεν έχουν πολλά μα ξέρουν ότι κάποιοι δεν έχουν ούτε τα μισά από αυτούς.
Από την άλλη, το τζάκι, η όμορφη ατμόσφαιρα και οι ευχές δεν έχουν καμία σημασία για τη Χριστίνα. Κάθε Χριστούγεννα οι γονείς της πηγαίνουν σε σπίτια φίλων και εκείνη μένει μόνη της με την «παραδουλεύτρα» όπως αποκαλεί η ίδια την οικιακή βοηθό τους. Ποτέ ‒από όταν θυμάται τον εαυτό της‒ δεν έχει ζήσει οικογενειακά Χριστούγεννα. Ξυπνάει ανήμερα Χριστουγέννων και βλέπει μια στοίβα με δώρα. Αυτό είναι τα Χριστούγεννα για τη Χριστίνα: δώρα.
Ο μπαμπάς της είναι μεγαλοεπιχειρηματίας και κάθε μέρα δουλεύει εκτός από την παραμονή. Ακόμα και τα Χριστούγεννα! Τη μέρα αυτή, πριν φύγει, αφήνει στη Χριστίνα ένα φακελάκι για τη γιορτή της με χρήματα και δωροεπιταγές για κάθε αγαπημένο της μαγαζί. Κάθε φορά η Χριστίνα ελπίζει ότι θα της αφήσει ένα γραμματάκι που θα της εύχεται απλά χρόνια πολλά. Φέτος, το όνειρό της έγινε εν μέρει πραγματικότητα:
Ο μπαμπάς της είναι μεγαλοεπιχειρηματίας και κάθε μέρα δουλεύει εκτός από την παραμονή. Ακόμα και τα Χριστούγεννα! Τη μέρα αυτή, πριν φύγει, αφήνει στη Χριστίνα ένα φακελάκι για τη γιορτή της με χρήματα και δωροεπιταγές για κάθε αγαπημένο της μαγαζί. Κάθε φορά η Χριστίνα ελπίζει ότι θα της αφήσει ένα γραμματάκι που θα της εύχεται απλά χρόνια πολλά. Φέτος, το όνειρό της έγινε εν μέρει πραγματικότητα: