Loading...
JakLoading...
Loading...
KopernikLoading...
obserwował nieboLoading...
Loading...
wersja polska
Ebook został przygotowany
na potrzeby projektu Erasmus+
2020-1-PL01-KA229-082143
na potrzeby projektu Erasmus+
2020-1-PL01-KA229-082143
Czasy Kopernika
Średniowiecze jest powszechnie znane jako czasy, kiedy astronomia nie była rozwijana z powodu silnego wpływu chrześcijaństwa na wszystkie aspekty życia naukowego. Dlatego też powszechnie ustalono geocentryczny model wszechświata z Ziemią jako centrum całego kosmosu.
Zgodnie z geocentryczną teorią budowy świata, dookoła usytuowanej centralnie we Wszechświecie Ziemi biegnie siedem planet w następującej kolejności: Księżyc, Merkury, Wenus, Słońce, Mars, Jowisz, Saturn, przy czym Słońce i Księżyc biegną dookoła Ziemi ruchem jednostajnym, bezpośrednio po swoich kolistych orbitach, a środki tych orbit leżą nieco poza Ziemią (są to okręgi ekscentryczne, przybliżające eliptyczne orbity Ziemi wokół Słońca i Księżyca wokół Ziemi).
Aby jednak zachować dokładność przewidywania ruchów planet w swoim układzie, Ptolemeusz wprowadził kilka nowych rozwiązań: środek epicyklu poruszał się na deferencie ze stałą prędkością, w odniesieniu nie do jego środka, ale do ekwanty – a punkt położony jako lustrzane odbicie Ziemi, po przeciwnej stronie środka deferentu i w równej odległości od niego. Było to znaczące odejście od teorii ruchu Arystotelesa w świecie eterycznym.
Zgodnie z geocentryczną teorią budowy świata, dookoła usytuowanej centralnie we Wszechświecie Ziemi biegnie siedem planet w następującej kolejności: Księżyc, Merkury, Wenus, Słońce, Mars, Jowisz, Saturn, przy czym Słońce i Księżyc biegną dookoła Ziemi ruchem jednostajnym, bezpośrednio po swoich kolistych orbitach, a środki tych orbit leżą nieco poza Ziemią (są to okręgi ekscentryczne, przybliżające eliptyczne orbity Ziemi wokół Słońca i Księżyca wokół Ziemi).
Aby jednak zachować dokładność przewidywania ruchów planet w swoim układzie, Ptolemeusz wprowadził kilka nowych rozwiązań: środek epicyklu poruszał się na deferencie ze stałą prędkością, w odniesieniu nie do jego środka, ale do ekwanty – a punkt położony jako lustrzane odbicie Ziemi, po przeciwnej stronie środka deferentu i w równej odległości od niego. Było to znaczące odejście od teorii ruchu Arystotelesa w świecie eterycznym.
IMAGE CAPTION Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.
System heliocentryczny
Heliocentryczna teoria, astr. teoria kosmologiczna, według której Słońce jest położone w centrum świata; stanowi przeciwieństwo rozwiniętej w starożytności teorii geocentrycznej.
W teorii heliocentrycznej Ziemia jest jedną z planet, która obracając się wokół własnej osi w cyklu dobowym, krąży wokół Słońca. Choć myśl o ruchu Ziemi wokół Słońca sformułował już w III w. p.n.e. Arystrach z Samos, to jednak została ona na wiele wieków odrzucona. Pełne sformułowanie teorii heliocentrycznej wraz ze zbadaniem jej konsekwencji dla astronomii podał M. Kopernik.
Teoria heliocentryczna Kopernika wykraczała poza ramy teorii heliocentrycznej układu planetarnego, uznając centralne położenie Słońca w kosmosie.
W teorii heliocentrycznej Ziemia jest jedną z planet, która obracając się wokół własnej osi w cyklu dobowym, krąży wokół Słońca. Choć myśl o ruchu Ziemi wokół Słońca sformułował już w III w. p.n.e. Arystrach z Samos, to jednak została ona na wiele wieków odrzucona. Pełne sformułowanie teorii heliocentrycznej wraz ze zbadaniem jej konsekwencji dla astronomii podał M. Kopernik.
Teoria heliocentryczna Kopernika wykraczała poza ramy teorii heliocentrycznej układu planetarnego, uznając centralne położenie Słońca w kosmosie.
RÓŻNICA MIĘDZY SYSTEMEM GEOCENTRYCZNYM I HELIOCENTRYCZNYM
IMAGE CAPTION Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.