Σαν της γιαγιάς τα παραμύθια

Ένας διαφορετικός κόσμος

Γκογκινούδη Ευαγγελία

Κάποτε, σε μια μακρινή μεγαλούπολη ζούσαν δύο αδέρφια, τους έλεγαν Ριτζ και Μπομπ ήταν διαφορετικοί από τους υπόλοιπούς γιατί είχαν τρία μάτια και το σώμα τους ήταν σε χρώμα μπλε. Δεν είχαν οικογένεια και ντρεπόντουσαν πολύ να κυκλοφορήσουν στην πόλη λόγω της εμφάνισής τους για αυτό και έμεναν κάπου ήσυχα και απομονωμένα, δεν ήθελαν να έχουνε επαφή με τους ανθρώπους. Ήταν όλη μέρα μαζί. Παίζανε, τρώγανε, πίνανε, κοιμόντουσαν και γενικά είχαν ο ένας τον άλλον για συντροφιά.
Ένα ηλιόλουστο μεσημεράκι, τα δύο αδέρφια είπαν να πάνε ένα περίπατο σε ένα ερημωμένο μέρος της πόλης. Καθώς περπατούσαν και συζητούσαν διάφορα πράγματα, έλεγαν ότι έπρεπε να ζουν μια ζωή στα κρυφά διότι δεν είχαν την αποδοχή των ανθρώπων. Τον τελευταίο καιρό νόμιζαν πως κανένας δεν τους θέλει και η αυτοπεποίθησή τους είχε φτάσει στο μηδέν.
Κάποια στιγμή, ενώ καθόντουσαν κάτω από την σκιά ενός δέντρου, είδαν κάτω στο έδαφος μικρές μαργαρίτες, την μία μετά την άλλη στην σειρά, να οδηγούν κάπου. Αμέσως από την περιέργειά τους τις ακολούθησαν προσεκτικά και τους οδήγησαν σε ένα κορίτσι που συνέχιζε να τις πετάει μία - μία. Το φοβερό είναι ότι αυτό το κορίτσι ήταν ολόιδιο με αυτούς! Μόλις κοιτάχτηκαν έμειναν και οι τρεις με το στόμα ανοιχτό! Η καρδιά τους γέμισε από χαρά διότι κατάλαβαν ότι δεν ήταν οι μόνοι διαφορετικοί στην πόλη. Το κορίτσι τους είπε : «Το ξέρετε ότι υπάρχει μία ολόκληρη κοιλάδα που είμαστε έτσι όπως εσείς;» Ο Ριτζ και ο Μπομπ τότε έμειναν έκπληκτοι, καθώς περνούσαν πολλές χαρούμενες σκέψεις από το μυαλό τους. «Όχι» :απάντησαν.

Οι τρεις φίλοι ξεκίνησαν για την κοιλάδα. Μόλις έφτασαν ήταν όλα τόσο όμορφα και σπάνια στα μάτια των δύο αγοριών. Ένιωθαν πλέον ατελείωτη χαρά και συγκίνηση που επιτέλους βρήκαν το σπίτι τους! Ήταν ένα μικρό χωριό γεμάτο μπλε ανθρώπους και τους οδήγησε σε κάποιους ξενώνες που είχε εκεί για να κοιμηθούνε ήσυχα. Όταν έφτασε το βραδάκι τους πήγε στην πλατεία του χωριού οπού εκεί ήταν όλοι μαζεμένοι γύρω από έναν κύκλο. Το κορίτσι τους εξήγησε ότι μία παράδοσή τους λέει ότι όποιος καινούργιος έρχεται θα πρέπει να μπαίνει στην μέση του κύκλου και να συστήνει τον εαυτό του. Αυτό και έκαναν λοιπόν οι δύο αγόρια.
Μόλις τελείωσαν, μία γυναίκα και ένας άντρας μπήκαν και αυτοί στην μέση και τους είπαν με δάκρυα στα μάτια : «Γιοι μας….» Τότε ο Ριτζ και ο Μπομπ κατάλαβαν ότι ήταν οι γονείς τους και έτρεξαν συγκινημένοι να τους αγκαλιάσουν και έμειναν έτσι ως το πρωί…
Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και χαρούμενα. Ο Ριτζ και ο Μπομπ είχαν βρει την καθημερινότητά τους μαζί με τους γονείς τους και περνούσαν φανταστικά εκεί. Ώσπου ένα πρωί ένας άνθρωπος από την μεγαλούπολη είχε ανακαλύψει κατά λάθος το χωριό τους και μάζεψε μία ομάδα για να τους σκοτώσουν επειδή πίστευε πως είναι εξωγήινοι. Στην κοιλάδα χτύπησε ο συναγερμός πολέμου. Οι άντρες φόρεσαν την μπλε πανοπλία τους, μαζί και ο μπαμπάς του Ριτζ και του Μπομπ και ο πόλεμος ξεκίνησε… Γυναίκες και παιδιά έμειναν στην άκρη δίνοντας όπλα στους μπλε άντρες. Κάποια άτυχη στιγμή ο μπαμπάς των αγοριών και εκείνοι πλάνταξαν στο κλάμα.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος νικητές ήταν οι κάτοικοι της κοιλάδας και οι αντίπαλοι απογοητευμένοι και θυμωμένοι έφυγαν. Η καρδιά του Ριτζ και του Μπομπ όπως και πολλών άλλων παιδιών που έχασαν τους πατεράδες τους έγινε μαύρη και δημιουργήθηκε ένα κλίμα στενοχώριας αλλά ταυτόχρονα και χαράς επειδή νικήσανε.
Αφού πέρασε λίγος καιρός από το γεγονός και η πληγή είχε λίγο κλείσει, οι άνθρωποι της μεγαλούπολης άρχισαν σιγά - σιγά να συμπαθούν τους μπλε ανθρώπους αφού όλοι είχαν πλέον μάθει για το χωριό τους. Τότε άρχισε σταδιακά να ενώνεται η μεγαλούπολη με το χωριό και να γίνεται ένα. Άρχισαν να γίνονται φιλίες ανάμεσα τους και γενικά δέθηκαν πολύ. Επίσης ο Ριτζ και ο Μπομπ ήταν πλέον χαρούμενοι χωρίς φόβους και δυσκολίες καθώς περπατούσαν με αυτοπεποίθηση πια στους δρόμους της πόλης και έχοντας κάνει πολλούς νέους φίλους!

Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή πόλη του Μεξικού ζούσε μια όχι και τόσο κανονική οικογένεια. Το περίεργο με αυτήν ήταν ότι κάθε μέλος της είχε μία ιδιαίτερη ικανότητα. Για παράδειγμα κάποιος άλλαζε μορφές , άλλη άκουγε τα πάντα , άλλη ήταν πανέμορφη και όπου πατούσε άνθιζαν λουλούδια.
Όλοι είχαν ένα αξιοπερίεργο χαρακτηριστικό εκτός από την Τζούλια όμως δεν την πείραζε γιατί είχε την οικογένεια της και ήταν ευτυχισμένη .Η Τζούλια μια μέρα ένιωσε κάτι πήγε στο δωμάτιο της και είδε ρωγμές στους τοίχους και πίστεψε ότι θα καταστρεφόταν το σπίτι, μόλις κοίταξε πάλι οι ρωγμές είχαν εξαφανιστεί, έβλεπε συχνά τέτοια περιστατικά δεν τα έλεγα πουθενά όμως. Ένα πρωί συνάντησε έναν κύριο, που δεν τον είχε δει ξανά στην πόλη τους τον ρώτησε αν ήθελε βοήθεια και εκείνος της απάντησε ότι έψαχνε ένα έξυπνο και ευγενικό κορίτσι που το έλεγαν Τζούλια. Μόλις το άκουσε αυτό η Τζούλια ξαφνιάστηκε ήταν η μόνη στην πόλη της που την έλεγαν έτσι . Το κορίτσι συστήθηκε ο κύριος λεγόταν Μπρούνο δεν πρόλαβε να μάθει περισσότερα γιατί ο Μπρούνο έφυγε όμως διέκρινε στα χέρια του ένα πράσινο τετράγωνο που απεικόνιζε την ίδια και το σπίτι της το παράξενο ήταν μόλις κουνούσες το τετράγωνο το σπίτι ράγιζε.

Η Τζούλια γεμάτη απορίες πήγε να ρωτήσει την ξαδέρφη της που η δική της ικανότητα ήταν να ακούει τα πάντα . Η Γκαμπριέλα (η ξαδέρφη της) της είπε ότι ο θείος τους λεγόταν Μπρούνο όμως έφυγε γιατί σε ένα όραμα του είδε την Τζούλια και το σπίτι να καταρρέει .
Ακούγοντας τα όλα αυτά η Τζούλια αποφάσισε να πάει στο δωμάτιο του Μπρούνο μήπως βρει κάποιο παραπάνω στοιχείο . Φτάνοντας λοιπόν στο δωμάτιο δεν είδε κάτι που θα την βοηθήσει να βρει περισσότερες πληροφορίες ξαφνικά όμως είδε τρία ποντίκια, τα ακολουθεί με περιέργεια και την οδήγησαν σε ένα μυστικό πέρασμα προχώρησε και σε ένα τραπεζάκι που υπήρχε στον χώρο είχε ζωγραφισμένο ένα πιάτο με το όνομα Μπρούνο. Τότε κατάλαβε ότι ο θείος της την έψαχνε για να την προειδοποιήσει ότι θα κάνει κάτι και το σπίτι της θα διαλυθεί, όλοι νόμιζαν ότι είχε εξαφανιστεί όμως ήταν εκεί και έμενε μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια . Γυρνάει πίσω της και βλέπει τον Μπρούνο τον αγκαλιάζει και τον ρωτάει αν μπορεί αν δει ξανά ένα όραμα για να δει τι πρέπει να κάνει για να μην διαλυθεί αυτή η ενωμένη οικογένεια.