Σαν της γιαγιάς τα παραμύθια

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Μαρκοπούλου Μελπομένη

Κάποτε, σε μια μακρινή μεγαλούπολη ζούσαν δύο αδέρφια, τους έλεγαν Ριτζ και Μπομπ ήταν διαφορετικοί από τους υπόλοιπούς γιατί είχαν τρία μάτια και το σώμα τους ήταν σε χρώμα μπλε. Δεν είχαν οικογένεια και ντρεπόντουσαν πολύ να κυκλοφορήσουν στην πόλη λόγω της εμφάνισής τους για αυτό και έμεναν κάπου ήσυχα και απομονωμένα, δεν ήθελαν να έχουνε επαφή με τους ανθρώπους. Ήταν όλη μέρα μαζί. Παίζανε, τρώγανε, πίνανε, κοιμόντουσαν και γενικά είχαν ο ένας τον άλλον για συντροφιά.
Ένα ηλιόλουστο μεσημεράκι, τα δύο αδέρφια είπαν να πάνε ένα περίπατο σε ένα ερημωμένο μέρος της πόλης. Καθώς περπατούσαν και συζητούσαν διάφορα πράγματα, έλεγαν ότι έπρεπε να ζουν μια ζωή στα κρυφά διότι δεν είχαν την αποδοχή των ανθρώπων. Τον τελευταίο καιρό νόμιζαν πως κανένας δεν τους θέλει και η αυτοπεποίθησή τους είχε φτάσει στο μηδέν.
Κάποια στιγμή, ενώ καθόντουσαν κάτω από την σκιά ενός δέντρου, είδαν κάτω στο έδαφος μικρές μαργαρίτες, την μία μετά την άλλη στην σειρά, να οδηγούν κάπου. Αμέσως από την περιέργειά τους τις ακολούθησαν προσεκτικά και τους οδήγησαν σε ένα κορίτσι που συνέχιζε να τις πετάει μία - μία. Το φοβερό είναι ότι αυτό το κορίτσι ήταν ολόιδιο με αυτούς! Μόλις κοιτάχτηκαν έμειναν και οι τρεις με το στόμα ανοιχτό! Η καρδιά τους γέμισε από χαρά διότι κατάλαβαν ότι δεν ήταν οι μόνοι διαφορετικοί στην πόλη. Το κορίτσι τους είπε : «Το ξέρετε ότι υπάρχει μία ολόκληρη κοιλάδα που είμαστε έτσι όπως εσείς;» Ο Ριτζ και ο Μπομπ τότε έμειναν έκπληκτοι, καθώς περνούσαν πολλές χαρούμενες σκέψεις από το μυαλό τους. «Όχι» :απάντησαν.

Οι τρεις φίλοι ξεκίνησαν για την κοιλάδα. Μόλις έφτασαν ήταν όλα τόσο όμορφα και σπάνια στα μάτια των δύο αγοριών. Ένιωθαν πλέον ατελείωτη χαρά και συγκίνηση που επιτέλους βρήκαν το σπίτι τους! Ήταν ένα μικρό χωριό γεμάτο μπλε ανθρώπους και τους οδήγησε σε κάποιους ξενώνες που είχε εκεί για να κοιμηθούνε ήσυχα. Όταν έφτασε το βραδάκι τους πήγε στην πλατεία του χωριού οπού εκεί ήταν όλοι μαζεμένοι γύρω από έναν κύκλο. Το κορίτσι τους εξήγησε ότι μία παράδοσή τους λέει ότι όποιος καινούργιος έρχεται θα πρέπει να μπαίνει στην μέση του κύκλου και να συστήνει τον εαυτό του. Αυτό και έκαναν λοιπόν οι δύο αγόρια.
Μόλις τελείωσαν, μία γυναίκα και ένας άντρας μπήκαν και αυτοί στην μέση και τους είπαν με δάκρυα στα μάτια : «Γιοι μας….» Τότε ο Ριτζ και ο Μπομπ κατάλαβαν ότι ήταν οι γονείς τους και έτρεξαν συγκινημένοι να τους αγκαλιάσουν και έμειναν έτσι ως το πρωί…
Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και χαρούμενα. Ο Ριτζ και ο Μπομπ είχαν βρει την καθημερινότητά τους μαζί με τους γονείς τους και περνούσαν φανταστικά εκεί. Ώσπου ένα πρωί ένας άνθρωπος από την μεγαλούπολη είχε ανακαλύψει κατά λάθος το χωριό τους και μάζεψε μία ομάδα για να τους σκοτώσουν επειδή πίστευε πως είναι εξωγήινοι. Στην κοιλάδα χτύπησε ο συναγερμός πολέμου. Οι άντρες φόρεσαν την μπλε πανοπλία τους, μαζί και ο μπαμπάς του Ριτζ και του Μπομπ και ο πόλεμος ξεκίνησε… Γυναίκες και παιδιά έμειναν στην άκρη δίνοντας όπλα στους μπλε άντρες. Κάποια άτυχη στιγμή ο μπαμπάς των αγοριών και εκείνοι πλάνταξαν στο κλάμα.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος νικητές ήταν οι κάτοικοι της κοιλάδας και οι αντίπαλοι απογοητευμένοι και θυμωμένοι έφυγαν. Η καρδιά του Ριτζ και του Μπομπ όπως και πολλών άλλων παιδιών που έχασαν τους πατεράδες τους έγινε μαύρη και δημιουργήθηκε ένα κλίμα στενοχώριας αλλά ταυτόχρονα και χαράς επειδή νικήσανε.
Αφού πέρασε λίγος καιρός από το γεγονός και η πληγή είχε λίγο κλείσει, οι άνθρωποι της μεγαλούπολης άρχισαν σιγά - σιγά να συμπαθούν τους μπλε ανθρώπους αφού όλοι είχαν πλέον μάθει για το χωριό τους. Τότε άρχισε σταδιακά να ενώνεται η μεγαλούπολη με το χωριό και να γίνεται ένα. Άρχισαν να γίνονται φιλίες ανάμεσα τους και γενικά δέθηκαν πολύ. Επίσης ο Ριτζ και ο Μπομπ ήταν πλέον χαρούμενοι χωρίς φόβους και δυσκολίες καθώς περπατούσαν με αυτοπεποίθηση πια στους δρόμους της πόλης και έχοντας κάνει πολλούς νέους φίλους!