Loading...

Δύο Ζωές

Ένα διήγημα αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα η οποία - κάποτε, κάπου - υπέστη το βίαιο μαρτύριο του πόνου έως ότου αφήσει την τελευταία της πνοή.

Loading...

Κάποτε, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, δύο ζωές γνώρισαν το φρικτό
τέλος τους.



Η μία χάθηκε ως μία δακρυσμένη μορφή, με σώμα καλυμμένο από χτυπήματα
τα οποία στοίχειωσαν τη -σύντομη- ζωή της, μέχρι το τέλος της.



Ενώ η άλλη, ήταν τόσο τυχερή ώστε τα μάτια της να μη δακρύσουν
ποτέ, το σώμα της να μη πλαστεί με αποχρώσεις του μωβ κι αιματοβαμμένες
πινελιές να το κοσμούν.

Η βία δεν πρόλαβε να την αγγίξει.

Αφιερωμένο

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

αποτέλεσαν ένα ακόμη θύμα της βίας ενάντια των γυναικών.

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

υπέστησαν το βίαιο μαρτύριο του πόνου, έως ότου αφήσουν την τελευταία τους πνοή.

Αυτό το διήγημα,

είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες οι οποίες -κάποτε, κάπου-

ούρλιαξαν τόσο δυνατά από τον πόνο που έσχιζε βασανιστικά το κρύο τους δέρμα,

που έχασαν τη φωνή τους, κι εν τέλει, δεν ακούστηκαν ποτέ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ

     Κάπου, σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, η ώρα πλησίαζε οκτώ το βράδυ. Ήταν αρχές του φθινοπώρου, ο ήλιος δύει νωρίτερα αυτή την εποχή, κι έτσι προσφέρει ένα ειδυλλιακό σκηνικό στους κατοίκους του νησιού. Το σκοτάδι, αργά ή γρήγορα, θα κυρίευε τη -μέχρι προ ολίγου- φωτεινή πόλη. Μία μικροκαμωμένη γυναικεία μορφή φαινόταν να διχάζεται στο κέντρο ενός δυτικού δωματίου του σπιτιού της. Ευτυχώς, η μέρα φτάνει στο τέλος της. Μία φωνή μέσα της προσπαθεί να την πείσει πως τη νύχτα η ζωή της βρίσκει την ηρεμία και γαλήνη που το πρωί χάνει. Ήθελε να πιστέψει πως το βράδυ ο κόσμος δε μπορεί να δει τα μελανά σημάδια που απλώνονται  στο κατάλευκο κορμί της, το βράδυ κανείς δεντη βλέπει, κανείς δε θα τη λυπηθεί. Δυστυχώς, ένα μαρτύριο πρόκειται να με βασανίσει και πάλι. Μία άλλη φωνή ξεπηδά ανάμεσα στις σκέψεις της, προσπαθώντας να τη συνετίσει. Το φως του ήλιου μπορεί να φανερώνει στον κόσμο τις πληγές που έχουν χαραχτεί πάνω της, όμως γίνονται η φωνή της που έχει κλείσει εδώ και χρόνια.

     Η καστανόξανθη φιγούρα της νεαρής αντικρίζει το είδωλό της στον καθρέπτη του μπάνιου του σπιτιού της. Ένα ακόμη δάκρυ κυλάει από τα καταπράσινα μάτια της. Κι έπειτα ένα ακόμη. Και γίνονται τρία και μετά τέσσερα, πέντε. Αμέτρητα. Η πικρή απόδειξη του πόνου και της απόγνωσης χαράζει μία ματωμένη πορεία προς τα σχισμένα της χείλη. Το πρόσωπό της χλωμό, έδειχνε άρρωστο. Τα άκρα των χεριών της μπλέκονται με τα σχεδόν ατημέλητα μαλλιά της. Προσπαθεί να καλύψει το αποτέλεσμα των πράξεων ενός άλλου πάνω της. Μετράει πολλές τέτοιες μελανιές κατά μήκος του κορμιού της. Ο πόνος στα πλευρά της είναι οξύς. Πλέον δεν έχει τη δύναμη να αρθρώσει ούτε ένα επιφώνημα πόνου.
     Ξάφνου το πληγωμένο της βλέμμα πέφτει πάνω σε ένα κουτί στα δεξιά της. Φοβάται. Είναι εμφανές στο δισταγμό της πως ένα αίσθημα φόβου την έχει κυριεύσει. Άλλωστε δε θα ήταν η πρώτη φορά, μα ούτε και η τελευταία.  Χαμηλώνει το κεφάλι της, επιχειρεί να μην ξεσπάσει σε κλάματα, ξανά. Παίρνει μία βαθιά ανάσα, όμως δεν έχει μάθει να καταπολεμά το φόβο της.