Μια συζήτηση με το πεύκο

Μια μέρα, αποφασίσαμε με την οικογένειά μου να πάμε στο δάσος του Υμηττού, που πριν από δύο χρόνια είχε καεί. Όταν φτάσαμε στο δάσος, αυτό που αντικρίσαμε ήταν στενάχωρο.Δεν είχε καθόλου λουλούδια και τα δέντρα είχαν γίνει κάρβουνο μέχρι τις ρίζες τους!

Το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα όμορφο, καταπράσινο πεύκο.Κάτσαμε λίγο να ξαποστάσουμε στον ίσκιο του και ξαφνικά άκουσα μια περίεργη φωνή.

Μα τι ευχάριστη έκπληξη!
Πόσο καιρό είχα να δεχτώ επισκέπτες!

Μα καλά,
μπορείς και μιλάς;

Μέχρι πριν τη μεγάλη πυρκαγιά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να πω ούτε λέξη αλλά μετά τα κατάφερα, γιατί έτσι θα μπορούσα να φωνάξω βοήθεια!

Μα πώς είσαι το μόνο που κατάφερε και ξέφυγε
από την πυρκαγιά;

Να...είδα κάποιους ανθρώπους με κόκκινες στολές
που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά, μα οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες...

Ξαφνικά, έβλεπα να έρχονται κι άλλοι άνθρωποι πάλι και πάλι και να ρίχνουνε τόσο νερό όσο δε φαντάζεται κανείς. Ήρθε κι από τον ουρανό ένα τεράστιο ελικόπτερο.Όλοι μαζί έριξαν τόσο πολύ νερό και τελικά κατάφεραν να τη σβήσουν τη φωτιά.Δυστυχώς μόνο εγώ κατάφερα να γλιτώσω.

Δηλαδή θες να μου πεις ότι τώρα δεν έχεις κανένα φίλο;

Είχα εκατομμύρια φίλους αλλά όλοι χάθηκαν.

Λυπάμαι πολύ!Ξέρεις...θα μπορούσα εγώ να γίνω φίλη σου,αν το θέλεις.θα έρχομαι να σε βλέπω κάθε βδομάδα.Τώρα όμως πρέπει να σε αποχαιρετήσω γιατί με φωνάζουν οι γονείς μου.Γεια σου!

Εεεε! Στάσου!!! Δε θα μου πεις πριν φύγεις το όνομά σου;

Με όλα αυτά που είπαμε ξεχάσαμε να συστηθούμε. Εμένα με λένε Κατερίνα.
Γεια σου! Πρέπει να φύγω.Θα τα πούμε σε λίγες μέρες.