Loading...
Μια μέρα, αποφασίσαμε με την οικογένειά μου να πάμε στο δάσος του Υμηττού, που πριν από δύο χρόνια είχε καεί. Όταν φτάσαμε στο δάσος, αυτό που αντικρίσαμε ήταν στενάχωρο.Δεν είχε καθόλου λουλούδια και τα δέντρα είχαν γίνει κάρβουνο μέχρι τις ρίζες τους!
Το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα όμορφο, καταπράσινο πεύκο.Κάτσαμε λίγο να ξαποστάσουμε στον ίσκιο του και ξαφνικά άκουσα μια περίεργη φωνή.
Μα τι ευχάριστη έκπληξη!
Πόσο καιρό είχα να δεχτώ επισκέπτες!
Πόσο καιρό είχα να δεχτώ επισκέπτες!
Μα καλά,
μπορείς και μιλάς;
μπορείς και μιλάς;
Μέχρι πριν τη μεγάλη πυρκαγιά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να πω ούτε λέξη αλλά μετά τα κατάφερα, γιατί έτσι θα μπορούσα να φωνάξω βοήθεια!
Μα πώς είσαι το μόνο που κατάφερε και ξέφυγε
από την πυρκαγιά;
από την πυρκαγιά;
Να...είδα κάποιους ανθρώπους με κόκκινες στολές
που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά, μα οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες...
που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά, μα οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες...
Ξαφνικά, έβλεπα να έρχονται κι άλλοι άνθρωποι πάλι και πάλι και να ρίχνουνε τόσο νερό όσο δε φαντάζεται κανείς. Ήρθε κι από τον ουρανό ένα τεράστιο ελικόπτερο.Όλοι μαζί έριξαν τόσο πολύ νερό και τελικά κατάφεραν να τη σβήσουν τη φωτιά.Δυστυχώς μόνο εγώ κατάφερα να γλιτώσω.
