ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ 

Δημιουργική Γραφή Α΄ Γυμνασίου

Paper stack border

Ιστορία για το Φυσικό Περιβάλλον-Δημήτρης Κουλοχέρης.pdf

Από την παλιά στη νέα παιδαγωγική...

Οι μαθητές σε ρόλο δημοσιογράφου... "Να πάρετε συνέντευξη από τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας για τη δική τους σχολική ζωή."

11/09/1898 	Σήμερα ήταν μια σημαντική μέρα για τον μικρό μας Νίκο. Ξημερώνοντας είδα τον ενθουσιασμό στα μάτια του, καθώς προετοιμαζόταν για την πρώτη του μέρα στο σχολείο. Ήταν ντυμένος με τα γιορτινά του ρουχαλάκια και τον κόκκινο σκούφο του. Φορούσε τον Σταυρό που του έδωσε η μητέρα του και κρατούσε ένα βασιλικό κλωνί. Τον καμάρωσα... "Πώς περνάνε έτσι τα χρόνια", σκέφτηκα. 	Του πήρα το χέρι και τον περπάτησα από το σπίτι μέχρι την αυλή του σχολείου. Καθώς περιμέναμε παρατήρησα ότι άρχισε να τρέμει και ανησύχησα χωρίς όμως να το δείξω στην έκφραση του προσώπου μου. Έσκυψα και του χάιδεψα τα μαλλιά. Αυτός, όμως, τινάχτηκε κοιτώντας με παγωμένο βλέμμα. Τότε είναι που τράβηξα πίσω το χέρι μου. Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό... "Μήπως έκανα καμιά απότομη κίνηση και τον τρόμαξα", αναρωτήθηκα. Του εξήγησα ότι σε αυτό το κτίριο θα μάθει γράμματα και θα γίνει σπουδαίος, άμα διαβάζει σωστά. 	Είδαμε τον δάσκαλο να πλησιάζει κρατώντας μια μακριά βίτσα, τον πλησίασα και του είπα ότι έχει πλήρη εξουσία να κάνει στον γιο μου ό,τι θέλει, ακόμη και να τον δέρνει, αρκεί να τον κάνει άνθρωπο με γνώσεις. Εκείνος με κοίταξε συγκαταβατικά και τότε αποχώρησα ικανοποιημένος απ' το σχολείο. 	Εύχομαι το αποτύπωμα αυτής της μέρας να μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη του Νίκου και να έχει ένα λαμπρό μέλλον στη ζωή του!

                                     Κ. Χ.

Αποσπάσματα συνεντεύξεων

-[...]Πήγαινα σχολείο τη δεκαετία του 50. Το σχολείο μου ήταν στην κεντρική αγορά, στο σημερινό ΟΤΕ. Ήταν παλιό και στέγαζε και άλλο δημοτικό από άλλη περιοχή. Φορούσαμε ό, τι θέλαμε. Όταν ήσουν καλός μαθητής, ήταν καλοί και οι δάσκαλοι. Ο προαύλιος χώρος του σχολείου ήταν μικρός και εκεί γινόταν ένα συσσίτιο που προσφέρανε γάλα, ψωμί και τυρί για κολατσιό στο διάλειμμα. Όταν οι μαθητές ήταν ζωηροί υπήρχαν και τιμωρίες... τους χτύπαγαν ελαφρώς με έναν χάρακα στο χέρι και τους έβαζαν όρθιους για τιμωρία στον τοίχο.[...] Δ. Κ. (Α1)

-[...]Φορούσαμε φούστες και μπαλαρίνες με κάλτσες. Από πάνω φορούσαμε ένα πουκάμισο με γιλέκο και τα μαλλιά τα είχαμε πιασμένα κότσο ή πίσω πιασμένα με ένα κοκαλάκι και μια κορδέλα. Τα αγόρια φορούσαν σορτσάκια και πουκάμισα με γιλέκα.[...] Ε. Κ.

"Το μαύρο κύμα" του Λουίς Σεπούλβεδα

Ο ασβός και ο μύρμηγκας

Μην κρίνεις τον άλλο από το μέγεθός του αλλά από τις ικανότητες που έχει!

Τα "ομιλούντα" κτήρια της Χαλκίδας

Μουσείο Αρέθουσας "Επιτέλους απέκτησα φωνή! Χρόνια τώρα αναζητώ μια φωνή για να διηγηθώ τις ιστορίες και τα βιώματά μου... Εσύ τώρα κοιτάζεις με θαυμασμό τις όμορφες γεμάτες με πολύχρωμα λουλούδια γλάστρες μου και τη χαρακτηριστική πέτρινη καμινάδα μου και νομίζεις πως βρισκόμουν πάντα σε αυτή την αξιοθαύμαστη κατάσταση. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν πάντα έτσι. 	Όλα ξεκίνησαν το 1899, όταν κατασκευάστηκα. Πρώτοι ιδιοκτήτες μου ήταν τα αδέρφια Ζάχου, που με χρησιμοποίησαν ως οινοποιείο. Το παραδέχομαι πως ήταν ωραία. Όλες οι αίθουσες μου μοσχοβολούσανε κρασί και αυτό μου άρεσε πολύ. Αυτό δεν κράτησε πολύ. Σύντομα η ιδιότητά μου άλλαξε σε εργαστήριο σαπουνιού και 3 χρόνια μετά είχα την ευκαιρία να φιλοξενήσω μέσα στις ευρύχωρες αίθουσές μου οικογένειες προσφύγων απ΄ τη μακρινή Καππαδοκία. Κάποια βράδια, μάλιστα, τους κρυφάκουγα να συζητούν και να διηγούνται ιστορίες για την πατρίδα τους, που τόσο αγαπούσαν.

11/09/1898 	Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα του γιου μου στο σχολείο και δεν σου κρύβω πως ήμουν πολύ αγχωμένος. Δεν ήξερα αν ήταν έτοιμος για αυτό το βήμα... Πρωί-πρωί κουρασμένος από όλες τις χθεσινές εργασίες πρόσεξα τη σύντροφό μου να προσφέρει στον γιο μου τον σταυρό της βάπτισης του και να του εύχεται για τη νέα σχολική χρονιά. Από την άλλη μεριά ο γιος μου φαινόταν ταραγμένος αλλά συγχρόνως ενθουσιασμένος για τον νέο δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του.Τη στιγμή αυτή θέλησα πάρα πολύ να τον εμψυχώσω αλλά αντιστάθηκα και αποφάσισα απλώς να τον καμαρώσω σιωπηλά καθώς φοβόμουν μην τον ταράξω περισσότερο. 	Αφού βγήκαμε από το σπίτι και κατευθυνόμασταν προς το σχολείο παρατήρησα σφηνωμένο βαθιά στη φούχτα το χέρι του γιου μου. Έσκυψα να τον χαϊδέψω. Και εκείνος τινάχτηκε απότομα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ντροπή, γιατί πολλές φορές είχα αγνοήσει τα συναισθήματά του. Αλλά για κάποιον παράξενο λόγο δεν μπορούσα να διορθώσω την ψυχρή μου στάση απέναντί του, καθώς η καρδιά μου και η λογική μου έλεγε πως πρέπει να γίνει άνθρωπος και να μην καλομάθει. 	Μας πλησίασε ο διευθυντής. Μου φάνηκε πως τον τρόμαξε εμφανισιακά αλλά για να πω την αλήθεια και εμένα μου φάνηκε εξίσου αυστηρός. Tου ζήτησα να κάνει τον γιο μου υπεύθυνο άνθρωπο και του έδωσα τη δικαιοδοσία να μεταχειριστεί όποιον τρόπο ήθελε, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. 	Τον αγαπώ τον γιο μου και είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτόν!!! Άραγε θα το μάθει ποτέ;

Συνέντευξη από τη γιαγιά μου...

-Γεια σου γιαγιά! -Γεια σου αγόρι μου! Τι κάνεις; -Καλά είμαι. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; -Ναι μπορείς. - Πώς ήταν το σχολείο και η εκπαίδευση στη δικιά σου εποχή; -Σχολείο είχαμε από τη Δευτέρα μέχρι το Σάββατο και κάναμε πέντε ώρες από τις 8:00 μέχρι τις 12:30 αλλά είχαμε σχολείο και το απόγευμα δύο ώρες. Την Κυριακή ήταν υποχρεωτικό να πηγαίνουμε στην εκκλησία και λέγαμε το Πάτερ ημων και το Πιστεύω... αν δεν πηγαίναμε παίρναμε απουσίες. Επίσης το σχολείο ήταν εξατάξιο, ήταν έξι χρόνια το δημοτικό και 6 χρόνια το γυμνάσιο. Το λύκειο δεν υπήρχε. - Τι τρώγατε το πρωί στα διαλείμματα; -Mας έδιναν ψωμί, τυρί και γάλα για να φάμε. -Δεν είχατε κυλικείο; -Όχι παιδί μου, δεν είχαμε. -Όταν κάνετε αταξίες, σας έβαζε τιμωρία ο δάσκαλος; -Ναι αλλά με διαφορετικό τρόπο... χτυπούσε με τη βίτσα, μας τραβούσε το αυτί ή τη φαβορίτα. Το ίδιο βέβαια γινόταν και όταν ήμασταν αδιάβαστοι ή με λερωμένα ρούχα. -Θεέ μου, πώς το αντέχατε αυτό! -Έλα μου ντε... δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε κιόλας... -Τι ρούχα φορούσατε στο σχολείο; -Όλα τα παιδιά φορούσαμε μπλε ποδιά που έπρεπε πάντα να ήταν σιδερωμένη και καθαρή και τα αγόρια έπρεπε να ήταν κοντοκουρεμένα. -Τι μαθήματα είχατε τότε; -Δεν είχαμε τόσα πολλά μαθήματα, όπως εσείς. Είχαμε το αλφαβητάριο, το αναγνωστικό, την αριθμητική, την εκκλησιαστική ιστορία και το φυτολόγιο. -Σ' ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες. -Παρακαλώ παιδί μου, ήταν χαρά μου!

Ευγενία Φακίνου "Η ζωή στη Σύμη"

Δημιουργική γραφή: "Με αφορμή την περιγραφή ενός Συμιακού σπιτιού και τη σχέση της αφηγήτριας με το νησί της, δώστε "φωνή" σε εμβληματικά κτήρια της πόλης σας."

video με βιωματικές επισκέψεις των μαθητών/τριών

Εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής Α΄ Τάξης 4ου Γυμνασίου Χαλκίδαςσίου

Και κάπου εδώ... ολοκληρώθηκε το ταξίδι μας στον μαγικό κόσμο της Δημιουργικής Γραφής.

Ευχαριστούμε... Οι μαθητές/τριες της Α΄Τάξης του 4ου Γυμνασίου Χαλκίδας

Καλό Καλοκαίρι!!!

Τα "ομιλούντα" κτήρια της Χαλκίδας

Σιδηροδρομικός σταθμός Χαλκίδας (συνέχεια...) 	 	"Το πρώτο τρένο έφτασε σε μένα στις 11 π.μ. από την Αθήνα και μετέφερε τη μουσική μπάντα της αθηναϊκής φρουράς, το δεύτερο τρένο έφερε τους επίσημους προσκεκλημένους από την Αθήνα, υπουργούς, ξένους διπλωμάτες, στρατηγούς αξιωματικούς, διευθυντές αθηναϊκών εφημερίδων περίπου στις 12:30 μ.μ. Έφτασε και η βασιλική οικογένεια, ενώ στα υπόλοιπα βαγόνια της ήταν το υπουργικό συμβούλιο και οι αυλικοί. Στο λιμάνι της Χαλκίδας υπήρχαν τρία πολεμικά πλοία ένα αγγλικό, ένα γαλλικό και ένα ελληνικό που έριξαν 21 κανονιοβολισμούς το καθένα. Μετά θυμάμαι το επίσημο γεύμα που ακολούθησε στη μεγάλη μου αποθήκη που είχε μετατραπεί σε κομψότατη αίθουσα φαγητού. Αχ τι ωραίες εποχές... τα συναισθήματά μου ήταν απερίγραπτα! 	Με το πέρασμα των δεκαετιών τα δρομολόγια της δεκαετίας του 70 αποκαλούνται πια προαστιακά και το 2000 χαρακτηρίστηκα διατηρητέο μνημείο. Δυστυχώς, όμως, η μεγάλη αποθήκη μου, όπου έγινε το γεύμα των εγκαινίων μου το 1904, κάηκε το 2022. Εύχομαι οι τοπικές αρχές και η κοινωνία της Χαλκίδας να προσπαθήσουν να το ανακατασκευάσουν και να αποκτήσω ξανά την παλιά μου αποθήκη με την αίγλη που διέθετε." 													 Γ. Μ.

Αγαπημένοι μου γονείς, 	Ελπίζω να είστε καλά και να ξέρετε ότι μου λείπετε πάρα πολύ. Ζω ακόμα στην Ελλάδα και μου έχουν συμβεί πολλά πράγματα. 	Αρχικά θέλω ν' αναφέρω ότι μερικοί άνθρωποι είναι... πώς να το πω... αδιάφοροι. Ήμουν στους δρόμους και με το που έβλεπα αμάξια έτρεχα κατά πάνω τους. Πλησίαζα το τζάμι του οδηγού και προσπαθούσα να τους πουλήσω μερικά προϊόντα. Κατευθείαν μου έδιναν το κατιτί τους και έκλειναν το τζάμι για να γλιτώσουν από εμένα. Μα καλά δεν νοιάζονται καθόλου για ένα μοναχικό και φτωχό παιδί; Δεν μπορώ να το κατανοήσω... Πρέπει να βάλουν το μυαλό τους να καταλάβει πώς είναι η ζωή ενός φτωχού και μάλιστα παιδιού. 	Μια μέρα που μετρούσα τα χρήματά μου σε μια πολυκατοικία με είδε μία κυρία που ονομάζεται Δέσποινα. Η κυρία Δέσποινα μου άνοιξε την καρδιά της και με έβαλε στο σπίτι της. Μου έβαλε να φάω, μου έδωσε ρούχα να φορέσω και από τότε με φροντίζει και μου φέρεται σαν να είμαι ο εγγονός της. Ήταν η πρώτη φορά που μου φέρθηκε καλά ένας άνθρωπος εκτός από εσάς. Μακάρι να γυρίσετε και να γνωρίσετε την κυρία Δέσποινα. Θα την συμπαθήσετε πολύ. Όση αγάπη και να μου δίνει βέβαια, πάντα η δική σας θα μου λείπει. Εύχομαι να γυρίσετε σύντομα να ζήσουμε όλοι μαζί και να μη χωριστούμε ποτέ ξανά. Με αγάπη, ο γιος σας ο Κωνσταντής.

Σπίτι με τα αγάλματα (συνέχεια) 	 Στο εσωτερικό μου υπάρχει ένας μεγάλος διάδρομος με επιβλητική μαρμάρινη σκάλα. Γύρω από τον διάδρομο υπάρχουν μεγάλα δωμάτια με τζάκι και παράθυρα. Αυτό που τραβάει την προσοχή στο κτήριό μου είναι ο εντυπωσιακός διάκοσμός μου, γύψινα, ζωγραφιές, μάρμαρα και ξύλο κυριαρχούν στο σπίτι.	 	Σήμερα βλέπω μικρούς και μεγάλους να χορεύουν μέσα στις αίθουσες μου παραδοσιακούς χορούς και τις ντουλάπες μου να γεμίζουν από παραδοσιακές φορεσιές. Χαίρομαι που βλέπω τα χαμόγελα όλων από την ευχαρίστηση που τους προσφέρω. Την ημέρα μπορεί να ακούω φωνές, γέλια, μουσικές, βήματα αλλά, όταν νυχτώνει, αναζητώ συντροφιά από τους περαστικούς ή από το κόκκινο σπίτι να μου πει τη δικιά του ιστορία."

Οι μαθητές/τριες εμπνέονται από τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου "Τζιτζίκια στήσαν το χορό" και του Οδυσσέα Ελύτη "Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι" και δημιουργούν ποιήματα για "το δικό τους καλοκαίρι"

Το καλοκαίρι έφτασε τζιτζίκια τραγουδάνε Και όταν το βράδυ έρχεται... ποτέ δεν σταματάνε. η μέρα πάλι ξεκινά και εκείνα το χαβά τους αλλά ποτέ δεν ένοιαξε κανέναν η δουλειά τους Ολημερίς τραγούδισμα πονέσανε τ" αυτιά μας το καλοκαίρι είναι εδώ ελάχιστα μακριά μας B. A.

Καλοκαίρι έχει γίνει όλη η πόλη σαν καμίνι είναι πια η εποχή για να πάμε εξοχή με καρπούς γεμίζει η φύση έχουμε την πόλη αφήσει Κάπου εκεί στο ακρογιάλι όλοι θα βρεθούμε πάλι! Ε. Κ.

Καλοκαίρι μου γλυκό κάθε χρόνο σε ζητώ με παιχνίδια και κρυφτό μπάνια και σχολειό κλειστό βάζω το χρωματιστό μαγιό και στη θάλασσα βουτώ τρέχω, παίζω, κολυμπώ και ευχάριστα περνώ και το βράδυ παραλία με πορτοκαλάδα κρύα σινεμά και παγωτό τον χειμώνα τον μισώ Δ. Κ. (Α1)

11/09/1898 Αγαπητό μου ημερολόγιο, Σήμερα ο Νικόλας ξεκίνησε το σχολείο. Φαινόταν πολύ χαρούμενος το πρωί. Αχ που να ξερε τι τον περιμένει! Έβαλε, λοιπόν, τη φορεσιά του, του 'δωσε η μάνα του το σταυρουδάκι της βάφτισής του και ξεκινήσαμε για το σχολείο. Μπαίνοντας μέσα ένιωθα το χεράκι του μέσα στη χούφτα μου να τρέμει... για μια στιγμή φοβήθηκα- για να πω την αλήθεια- του χάιδεψα λίγο το κεφάλι του μπας και ηρεμήσει, τραβήχτηκε, όμως, κάτι που με παραξένεψε αλλά τον καταλαβαίνω, αφού δεν του έχω ξαναδείξει την αγάπη μου. Τον πήγα, λοιπόν, μπροστά στο δάσκαλο και του τον παρέδωσα. Ένιωθα πολύ αγωνία αφήνοντας το σχολείο, όμως δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς... Όταν γύρισα σπίτι τον περίμενα με ανυπομονησία, μέχρι να επιστρέψει και να μάθω πώς πέρασε. Ένιωθε πολύ περήφανος που ήταν πια μεγάλος και πήγαινε σχολείο. Ήμουν και εγώ τόσο περήφανος, όσο και ο γιος μου! Χάρηκα πολύ που ωρίμασε και πήγε στο Δημοτικό, ακόμα και αν δεν του το έδειχνα...

Κάστρο του Καράμπαμπα [...] "Όταν ξαποσταίνω, στρέφω το βλέμμα μου στον τάφο του αναγνωρισμένου ποιητή του τόπου μου, Γιάννη Σκαρίμπα, και αναφωνώ στίχους από το ποίημά του "Χαλκίδα": "Nαν΄σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος κι εγώ καταμόναχος και να λέω: τι πόλη!"

Σπίτι με τα αγάλματα 	 	Επιτέλους μπορώ και μιλώ! Μπορώ να σας διηγηθώ την ιστορία μου. Τόσα χρόνια σωπαίνω χωρίς να έχω την ευκαιρία να σας αποκαλύψω τα μυστικά μου. Εκατόν τριάντα δύο χρόνια τώρα οι άνθρωποι κοιτάνε μόνο τα τέσσερα πήλινα αγάλματά μου, που στολίζουν την οροφή μου και στην είσοδο τη μεγάλη ξύλινη πόρτα μου. Συνέβη, όμως, κάτι δυσάρεστο κατά την Ιταλική κατοχή. Είχα την ατυχία να γίνω τόπος βασανιστηρίων έντεκα αθώων ανθρώπων. Οι ψυχές τους τριγύριζαν ζητώντας δικαίωση και αυτό με σημάδεψε βαθιά... Λίγα χρόνια αργότερα μετά την ανακαίνισή μου βρήκαν διέξοδο οι νεκροί και έφυγαν... 	Για καλή μου τύχη στις αρχές του 80 με παρέδωσαν στο ελληνικό δημόσιο. Με περηφάνια μπορώ να πω ότι δίπλα στα αγάλματά μου κυματίζει η ελληνική σημαία.

Νίκος Καζαντζάκης "Η Νέα Παιδαγωγική"

Δημιουργική γραφή: "Ο πατέρας του μικρού Καζαντζάκη αφηγείται στο ημερολόγιό του την πρώτη μέρα στο σχολείο του γιου του."

Ο βράχος που με ταξιδεύει...

Ένα, δύο, τρία...πέσε, Άγγελε! Έλα!

Α. Γ.

Άμπρα...Κατάμπρα!

Λίτσα Ψαραύτη, "Ο Κωνσταντής"

Ο Κωνσταντής ανήκει στα διηγήματα του βιβλίου Η εκδίκηση των μανιταριών (1999) της Λίτσας Ψαραύτη. Η αγωνία για το μέλλον των σημερινών παιδιών και η κοινωνική ευαισθητοποίηση είναι τα κυρία χαρακτηριστικά του έργου της. Στο διήγημα, ο ομώνυμος ήρωας, ένα Αλβανάκι που αγωνίζεται για το ψωμί του στα φανάρια των δρόμων, βρίσκει στοργή και αγάπη στο πρόσωπο μιας μοναχικής γυναίκας. 

Δημιουργική γραφή: Υποθέστε πως είστε ο Κωνσταντής και στέλνετε μια επιστολή στους γονείς σας στην Αλβανία, προκειμένου να τους ενημερώσετε για τις συνθήκες ζωής σας στην Ελλάδα.

Οι μαθητές/τριες δημιουργούν σε κολάζ τη δική τους "αφήγηση" για την περιβαλλοντική μόλυνση

Συνεργατική γραφή: Κ. Χ. και Ρ. Τ.

Κόκκινο σπίτι "Πολλά χρόνια πριν γεννήθηκα χάρη στο όραμα του αρχιτέκτονά μου, Κωνσταντίνου Φλέγγα και αγοράστηκα από τον έμπορο, Βασίλειο Μάλλιο το 1890. Εσύ μπορεί να θαυμάζεις τις έντονες γωνίες μου, που είναι κατασκευασμένες από πέτρινους ογκόλιθους και τα εντυπωσιακά μαρμάρινα παράθυρα, που σχηματίζουν από πάνω αετώματα. Εγώ, όμως, θα σου αποκαλύψω μυστικά που για πολύ καιρό ήταν "θαμμένα" στα βάθη της ψυχής μου. Για λίγο απέκτησα βασιλική αίγλη φιλοξενώντας το 1916 τον βασιλιά Πέτρο της Σερβίας, ο οποίος διέμενε στον επάνω όροφό μου με την ακολουθία του. Είχα την ατυχία, αργότερα, να γίνω τόπος στέγασης της γερμανικής διοίκησης και καθημερινά να γίνομαι μάρτυρας βασανιστηρίων πολλών συμπατριωτών μου.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Α΄ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ 4ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Συμμετέχουν οι μαθητές των τμημάτων Α1, Α3 , Α4 Υπεύθυνη καθηγήτρια: Χαραλαμπίδου Ελένη, Φιλόλογος

Φέτος το αποφάσισα κουβέντα δε σηκώνω οι καλοκαιρινές μου διακοπές θα ναι στην Κρήτη μόνο... Ήλιος φαΐ και θάλασσα ξεκούραση όλη μέρα με τους ανθρώπους που αγαπώ και γλέντια πέρα ως πέρα...

Άρχισα κ' ανυπομονώ το καλοκαίρι να ρθει στο πλοίο πάνω να βρεθώ και να χαθώ στον χάρτη... Κι όταν στην Κρήτη θα βρεθώ όλο χαρά θα νιώσω που το καλοκαιράκι μου επιτέλους θα βιώσω!!! Γ. Κ.

Τζιτζίκια στήσαν το χορό  Γ. Ρίτσου

Δημιουργική γραφή: "Γράψτε ένα αφήγημα με τίτλο: O δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς."

Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς. Ο Γιάννης κάθε μέρα έρχεται στο σχολείο με ένα ειδικό μπαστούνι. Ενώ δεν βλέπει τίποτα, καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα. Δεν παίζει μαζί μας μπάλα αλλά, όμως, πάντα κάθεται στους αγώνες και χαίρεται, όταν κερδίζει το τμήμα μας. Φαίνεται ήσυχος αλλά έχει πολύ δύναμη μέσα του. Θυμώνει με την αδικία και ας μην τη βλέπει, την ακούει. Δεν αφήνει τίποτα να τον στενοχωρήσει για πολύ. Χαμογελαστός έρχεται και χαμογελαστός φεύγει από το σχολείο, όσο και δύσκολη να είναι η μέρα του, γιατί ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς! 							 Γ. Σ.

Αγαπημένοι μου γονείς, Σας στέλνω αυτή την επιστολή για να μάθω πώς τα περνάτε στην Αλβανία και να σας ενημερώσω για τις συνθήκες ζωής μου εδώ στην Αθήνα. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που η αστυνομία σας μάζεψε μια κρύα νύχτα του χειμώνα και σας γύρισε πίσω. Μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου... Θέλω να μάθω αν εσείς είστε καλά και όλη η οικογένεια. Ξέρετε η γιαγιά, ο παππούς και, κυρίως, για τον μικρούλη ξάδερφό μου. Μου λείπει πολύ η τσιριχτή φωνούλα του και οι γλυκές αγκαλιές του. 	Αχ και να ξέρατε τι περνάω εγώ εδώ στην Ελλάδα! Από τη στιγμή που φύγατε όλα στραβά μου πάνε. Πρώτο και κυριότερο μένω στις πυλωτές των πολυκατοικιών ή κοιμάμαι σε κανένα παγκάκι. Το βράδυ έχει πολύ κρύο και δεν αισθάνομαι το σώμα μου. Επίσης δεν έχω τίποτα να φάω, ζητιανεύω στους δρόμους μπας και κάποιος μου δώσει τίποτα... μα εδώ οι άνθρωποι είναι αγενείς και δεν με λυπούνται. Κάθε φορά που με βλέπουν μου κλείνουν το παράθυρο λες και κάτι κακό θέλω να τους κάνω. Ύστερα κάθε βράδυ μετρώ την είσπραξη της ημέρας. 	Ευτυχώς, όμως, για καλή μου τύχη εδώ και λίγες μέρες μια πολύ ευγενέστατη κυρία που μένει κοντά στη γειτονιά που ζητιάνευα με φιλοξενεί στο σπίτι της. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέστε και να ανησυχείτε για μένα. Μακάρι κάποια μέρα να σας δω. Μου έχετε λείψει πολύ, κάθε μέρα σας σκέφτομαι! 										 Σας αγαπώ πολύ 										 ο γιος σας, Κωνσταντής

"Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς"

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το ομότιτλο επιστολικό μυθιστόρημα της Μαρούλας Κλιάφα που κυκλοφόρησε το 2013. Την υπόθεση του έργου τη μαθαίνουμε μέσα από τις επιστολές που ανταλλάσσουν δύο δεκαπεντάχρονες κοπέλες, η Βερόνικα και η Ελένη. Η Βερόνικα είναι από την Αλβανία και μένει σε μια επαρχιακή πόλη. Η Ελένη κατοικεί στην Αθήνα και προέρχεται από αστική οικογένεια της πρωτεύουσας. Η καθεμία εκμυστηρεύεται στην άλλη τα προβλήματα και τις ανησυχίες της. Η Βερόνικα και η οικογένειά της λόγω της αλβανικής καταγωγής τους βιώνουν την καχυποψία και την απόρριψη της τοπικής κοινωνίας. Η Ελένη φαίνεται να μην αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση, καθώς είναι άτομο με κινητικές δυσκολίες λόγω αυτοκινητικού ατυχήματος. Το πρόβλημά της, όμως, αυτό το αποκρύπτει από τη Βερόνικα.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Κόκκινο σπίτι (συνέχεια) Το παρελθόν μου αποτυπώνεται σε κάθε τοίχο, πέτρα, κάθε παράθυρο και σκαλοπάτι... Ο τελευταίος μου κληρονόμος, ο Νικόλαος Μάλλιος, με παρέδωσε στον Δήμο Χαλκιδέων. Σήμερα είμαι το πιο επιβλητικό και κομψό κτήριο της Χαλκίδας, ένα κόσμημα-όπως περιγράφομαι- στο κρηπίδωμα της παραλίας της πόλης. Στις μεγαλοπρεπείς αίθουσές μου φιλοξενώ την Εστία Γνώσης, εκθέσεις ζωγραφικής, πολιτιστικές εκδηλώσεις και αποτελώ σημείο συνάντησης για πολλούς Χαλκιδέους και ξένους επισκέπτες."

Αγαπητοί μου γονείς, 	Ελπίζω να είστε καλά. Από τότε που σας έστειλαν πίσω στην Αλβανία, ανησυχώ για εσάς. Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω μερικά πράγματα για την καθημερινότητά μου... Η ζωή είναι πολύ δύσκολη εδώ και παλεύω πολύ σκληρά για να επιβιώσω. Τα βράδια, όταν έχει κρύο ή βροχή κοιμάμαι στα παγκάκια του μετρό. Διαφορετικά σκαρφαλώνω στην ταράτσα του εγκαταλελειμμένου σπιτιού, πλάι τον φαναριών και από κει παρατηρώ τον ξάστερο ουρανό. Τα χαράματα ξυπνώ και πηγαίνω στον φούρνο να αγοράσω κάτι να φάω με τα λιγοστά χρήματά μου. Ύστερα παίρνω την πραμάτειά μου και πάω βιαστικά να βρω κάποιο καλό φανάρι σε κάποιον κεντρικό δρόμο και ξεκινάω τη δουλειά. Οι άνθρωποι εδώ είναι ψυχροί και πολύ καχύποπτοι. Κάποιοι ανοίγουν το παράθυρο και μου πετάνε όπως, όπως μερικές δραχμές. Άλλοι απλά κλειδώνουν τις πόρτες και με αγνοούν. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Το βράδυ μαζεύω τα πράγματά μου και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Νιώθω εξαντλημένος... Μου λείπετε πολύ και περιμένω να τα πούμε από κοντά.

Με αγάπη, Κωνσταντής

Δημιουργική γραφή: "Υποθέστε πως οι δύο φίλες συναντιούνται. Γράψτε έναν διάλογο ανάμεσά τους." -Ελένη! Πολύ καιρό περίμενα να σε συναντήσω από κοντά! -Γεια σου Βερόνικα! Και εγώ ήθελα πολύ να σε δω! -Ελένη... γιατί δεν μου είπες πως δεν μπορείς να περπατήσεις; - Να... ξέρεις, εγώ δεν ήθελα να σου φανερώσω το κινητικό μου πρόβλημα, διότι νόμιζα πως ήταν ήδη δύσκολη η περίοδος που διανύεις και... ίσως και εγώ δεν ήμουν καλά με τον εαυτό μου. Συγγνώμη... - Δεν πειράζει. Απλά από εδώ και πέρα θα ήθελα να μην έχουμε μυστικά μεταξύ μας... -Συμφωνώ! Λοιπόν δεν μου είπες, πώς είναι η κατάσταση με τους γείτονες σου; -Δεν είναι τόσο άσχημη όσο τις πρώτες μέρες. Κάποιοι που μας γνώρισαν, μας συμπάθησαν αλλά ορισμένοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν αυτά τα απαίσια στερεότυπα και να μας κακολογούν. Είμαι σίγουρη πως και αυτοί θα αλλάξουν σύντομα γνώμη. Εσύ, Ελένη, αντιμετωπίζεις δυσκολίες στην καθημερινότητά σου; - Ναι οι υποδομές της ελληνικής κοινωνίας δεν βοηθούν και τόσο τον ανάπηρο, αν και το πιο άσχημο είναι τα βλέμματα και ο κόσμος που προσπαθεί να είναι διακριτικός και μου συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Αυτό είναι λίγο άβολο. Ξέρεις όμως... αυτά τα έχω συνηθίσει και δεν με ενοχλούν πια! -Πάντως να είσαι σίγουρη πως ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορείς να βασιστείς πάνω μου. Θα σε στηρίζω, όπως και εσύ έκανες τόσο καιρό. - Ευχαριστώ πολύ, Βερόνικα! -Έτσι, ενωμένες θα στηρίζουμε η μία την άλλη, ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια της ζωής και να φτάσουμε ένα ακόμα βήμα, πιο κοντά, στον παράδεισο. 													 Δ. Κ.

Μουσείο Αρέθουσας (συνέχεια) Λίγο καιρό αργότερα, τα ευνοϊκά χαρακτηριστικά μου οδήγησαν στην επίταξή μου απ΄τους Ιταλούς κατακτητές στον πόλεμο του '40 και στη λειτουργία μου ως στάβλος. 	Τώρα πια έχω την ευκαιρία να στεγάζω, το μουσείο της Αρέθουσας και στις αίθουσες μου να υπάρχουν σπάνια και ενδιαφέροντα εκθέματα που μιλούν για την ιστορία του τόπου μου. Φιλοξενώ, επίσης, πολλούς επισκέπτες και συχνά παιδικές φωνές ακούγονται στους εσωτερικούς μου χώρους, πλημμυρίζοντας με με χαρά. Όταν νυχτώνει αναζητώ συντροφιά στο γειτονικό μου θέατρο και καλωσορίζω τους επισκέπτες της πανέμορφης πόλης μου, της Χαλκίδας..."

Σιδηροδρομικός σταθμός της Χαλκίδας 	 "Βρίσκομαι στην είσοδο της Χαλκίδας δίπλα από τη γέφυρα του Ευρίπου απ΄ τη μεριά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το 1889 έπεσαν οι πρώτες υπογραφές για την ανέγερσή μου, σε μια εποχή που τα σύνορα της χώρας μας έφταναν μέχρι τη θεσσαλία. Η σύνδεση του Πειραιά με τη Λάρισα μέσω σιδηροδρόμου ήταν ένα σπουδαίο έργο για την εποχή. 	Ακόμα και σήμερα θυμάμαι την ημέρα που έγιναν τα εγκαίνιά μου, 6 Μαρτίου 1904. Όλη η πόλη ήταν ντυμένη στα γιορτινά της -παντού σημαιοστολισμοί και πανηγυρικές επιγραφές- πλήθος κόσμου παντού γύρω μου, σε κάθε διαθέσιμο χώρο-στη γέφυρα, στον λόφο του Καράμπαμπα, ακόμα και μέσα σε βάρκες-. Βλέπεις μετά την πρωτεύουσα είμαι ο πρώτος σταθμός που κατασκευάζεται και εγκαινιάζεται." (συνέχεια...) 														 Γ. Μ.

11/09/1898 Αγαπητό μου ημερολόγιο, Σήμερα θέλω να αφηγηθώ ένα γεγονός που με έκανε υπερήφανο ως πατέρα. Τα χρόνια περνάνε νερό: "Πότε ήταν ο γιόκας μου μωρό και πότε μπήκε πρώτη φορά, καμαρωτός καμαρωτός, μέσα στο σχολείο, ούτε εγώ δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα..." Ήταν τόσο όμορφος και περιποιημένος με τα σκαρπινάκια του, σαν να βλέπω εμένα μικρό. Δεν είμαι άνθρωπος που εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου αλλά με το χέρι στην καρδιά θα έδινα τα πάντα να τον έπαιρνα μια αγκαλιά και να του πω πόσο περήφανος είμαι γι' αυτόν που τον βλέπω να μεγαλώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν με ευχαριστεί το να είμαι σκληρός απέναντί του αλλά αυτό είναι το καθήκον μου, από μένα να γίνει σωστός άνθρωπος και από τον δάσκαλο να μάθει γράμματα. Του έχω αναθέσει την πλήρη ευθύνη της μόρφωσης του γιου μου. Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να αφιερώσω τετράδια για να σου πω πόσο υπερήφανος νιώθω για τον γιο μου!

Name

Safari may block some audio or video from playing automatically and ‘read to me’ will skip these. You can configure this in Safari’s preferences.