Gedichten Voor Altijd

onbekend ik altijd in jou ben ik de Ander en jouw ik kenbaar in mij vormend elkaars identiteit steeds opnieuw bestaan wij wordend anders in elkaar jij in mij ik in jou altijd blijvend onbekend voor onszelf bekend bij de Ander

metamorfose te veranderen in laurier zoals daphne wordt dan een stevige eik alsnog ter ere van de poëzie die je me schonk zo zal ik je gedenken als deel van plato's bolmens zoals we elkaar na scheiding vonden versmolten in taal tot een nieuw mens in gedichten

blauw je lippen zag ik je pijn je angst voor nieuw het blauw van de lucht onttrokken door vuur van binnen ooit zal de man ook blauw worden we weten waarom

duisterling zo hoorden we je met wegstervend gezoem van vliegtuigjes fade far away, dissolve and quite forget het is niet door afgunst of melodieus complot de wereld ongezien te vertlaten in schemerig bos vervagend, ver weg, oplossend vergetend tussen bladeren en nooit meer gekend duisterling I listen, and, for many a time Thou wast not born for death, immortel bird! was het een visioen, of wakende droom? gevlogen is de muziek, -waak of slaap ik? waar is de leeuwerik?

schoonheid het is heimwee naar verleden op schouders van traditie schilderkunst te laten aan verf, kwast, doek, talentvol genoeg om te overleven in schoonheid

wankel in blind licht verdwenen vuur water, noch zand op nietsziend zwart fantoom van liefde trillend staand

gedicht in samenwerking met anne borsboom, ontstaan in de haagse kunstkring voor de expositie tableau 2013

zwerveling een zwerveling ben ik op het land in de lucht als een vogel nooit zal ik verstollen van jou naar het volgende nu van onze liefde zichtbaar achter openingen tussen ritselende bladeren waar engelen in blauwe lucht ons troostend vertelden over ons falen

kennis wat kennis opgedaan van toenemende onwetendheid het gelaat gecamoufleerd met schoonheid geeft het geheim niet prijs nog slechts dichten in staat tot waarheid zonder bewijs

wind zal ik in de wind lopend zal ik schilderen licht gebogen recht in de wind nooit twijfelen blind schilderen blind dichten zonder woorden zonder verf zal ik lieven niet hebben

cavron saint-martin winterkou had ons dichterlijk bijeen gedreven vanuit het keukenraam opnieuw de wintervogels ik dacht jouw mond je vingers voelden ezou ik dacht je huid en tochten langs de kusten duizenden malen het hele heerlijke lopend in de weilanden wist ik je die nacht met pinksterbloemen nu de stilte van het zijn

timaeus al zou je wonen in een huis voorbij je dromen in het woud met een bordes vol gaten al sliep je onder bruggen of in een tent van gaas ik zou je lieven zonder de handen van timaeus zonder geld, omdat er niets is om te hebben niets is om te kopen alleen de liefde zonder zien, zonder gehoor omdat er niets is om te horen niets is om te zien alleen de liefde

waadvogel als een vogel zoekend op het wad van de roggenplaat natuurlijk naakt zoals de lepelaar zoekend naar voedsel gevaarlijk ver van de kust steunend op het anker van de catamaran zwemmen kon niet meer we versmolten in eenzame ruimte

muze als je niet meer bent zal ik opnieuw de zeis slijpen om het hoge gras te korten een hooimijt opbouwen en hout stapelen achter op het land tot een groot vuur elkaar verbranden zoals afgesproken om onze herinneringen te louteren tot goud

gelaat zonder kennis tekende ik de nooit geziene blik waarachter oneindig zijn van De Ander dan als ding weg van het zijn waarachter gevaarlijke samenspraak een gelaat gezien op datum door een dood getrokken paard

chronisch jij zei, ik zeg ze zei ik moest iedere keer betalen ik ben niet chronisch daar moet je voor betalen ik zei ik heb niks als je chronisch bent heb je een stempel en krijg je bijna alles gratis dan betaalt de staat ervoor arie is zo chronisch als de pest

Sein zum Tode Sein zum Tode dacht ik we brachten de krielkippen naar het veld rondbuikige mannen stopten en begonnen meteen de jacht in de modder langzaamaan kreeg ik een slechte naam ze had een lekkende tepel

nooit terug dat ik - als je wakker wordt - zal blijven - als je wakker wordt - dat we dan vinden en nooit zoeken hoe mooi jij en ik elkaar altijd zullen we... de geur van het gras... de zang van de vogels... ik wist je angst ik mijn beperking nooit kon ik denken over een einde valse tongen fluisterden in jaloezie het gesprek ging door in schrijven en dichten het denken in fantoom stand altijd naar morgen nooit terug

as as om te vergeten het schone gezicht te wassen van onzuiver denken as als een neutrillon een tussen-staat een zijn van helderheid de laatste vorm van verdriet een zonder denken zien van gebeuren waarin geen geheugen zegt wat te doen in eindeloze voortgang

afscheid zij slaan die geslagen zijn het slachtoffer offert zich ter weldaad in oplossing van pijn het welzijn van weleer kan dit offer dragen

van rood naar blauw de aarde is af bomen zullen vergrijzen op de maan wolken blauw water en warmte de rode planeet zal ook daar lucht doen blauwen in ruimte zullen we leven

oorlog ‘het oorlogt in mijn land’ zei anne dichtend een digitale oorlog zonder lood plotseling worden we allemaal ziek van elkaar in nullen en enen denk je echt dat wij bestaan? biologen zeggen dat we informatie zijn mijn moeder geloofde niet in Darwin’s evolutietheorie het schilderij bestaat alleen uit stippen de wolk is zo groot

ik weet ik weet dat ik niet weet en beschuldigt wordt van waarheid door stotteraars met zenuwtrek ik weet dat ik virussen bij me draag en zeer besmettelijk ben ook juist in taal ik weet dat jij weet hoe ik smaak naar luidende klokken aan de overkant van het kasteel en ruik naar vogelschijt dat van een valkennest

de brand I toen kwam de brand als een boodschap van gaan schreeuwend in het witte veld we waren niet meer bij elkaar zonder een woord te wisselen wisten we van gaan het vuur verslond de woorden en de dingen alsof het nooit was geweest. de slechte dichter sprak niet meer alleen het dode steen liet weten van een onbekend gebeuren dat achter de hitte was ontstaan te bang om te leven te bang om te sterven stilte van valsheid

Anne in droge verf verzameld zie ik je gaan weg van versteende woorden glijdend in vage straten met wolken overdekt in lichte wind gekoesterd wild zal ik je ontmoeten in een vergeten huis

muze je bent er nog zoals gewoonlijk op de weg aan het strand met grote burgemeesters langs de haven je lachende blik het rode haar geverfd wijsgrijs in verwachting van het nooit meer en altijd het eindeloze landschap met kwartels als fantoom en bolbuikige mannen liederlijk lachend en altijd de vogels het ruisen van geduldige bomen het eeuwige luiden van de klok iedere dag altijd aanwezig het luiden van de klok

kennis wat kennis opgedaan van toenemende onwetendheid het gelaat , gecamoufleerd met schoonheid, geeft het geheim niet prijs nog slechts dichten in staat tot waarheid, zonder bewijs

wind Zo waren we aan de kusten de fruits de mer geruis van zee nooit meer de armzalige Nietzsche met dode god en altijd het hele heerlijke naast de vluchters langs de vuile kades van Dunkirk altijd met jou je rode haar als wind&nbsp;

pan dichten leerde ik van dode Pan die me door panisch jagende wildheid als Artémis deed terugdeinzen in bijna dodelijke val even een rauwe kreet totdat Apollo de taal activeerde tot kunst geen rijm maar kadans van woorden gedachten ritmisch&nbsp; naar virtualiteit getransformeerd tot globaal zijn

Spinoza Spinoza vestigde zijn hoop op logica en verstand weg van de fictie op zoek naar een vermoedelijk eeuwige liefde en geluk zijn gekozen axioma's binnen te kennen werkelijkheid in een uitdijend niet weten met de lichtsnelheid naar sterfelijk geluk in een oneindig ongekende toekomst binnen het nu in achterhaalde geometrie vervat

plagiaat ik pleeg altijd plagiaat plagiateer altijd al mijn ouders en mijn muze vooral dat heeft ze me veel geleerd in liefde en taal we spraken over geboorte en dood nooit van waarheid wel van vuur en eeuwigheid terwijl klokken altijd blijven luiden iedere morgen

stilte winterkou had ons dichterlijk bijeen gedreven vanuit het keukenraam opnieuw de wintervogels ik dacht jouw mond je vingers meenden Ezou ik dacht je huid tochten langs de kusten duizenden malen het heerlijke wederzijds lopend in de weilanden lang geleden wist ik je met pinksterbloemen nu de stilte van het zijn

als hazen zonder gevecht zag ik in vriendschap, de andere haas ik stond niet op want hou niet van boksen hij bleef zitten trok zijn schoenen uit en dronk zijn goedkope wijn

de brand II grote brand als boodschap van een vreemdeling zijn schoenen snel in het gras gezet samen scholen we in de schaduw van het vuur onschuldig koesterend de geheimen van het nieuwe leven. alleen In de as ontstond nieuwe kunst opnieuw in eindeloze vorm zonder kleur, zonder woorden wat wisten wij van taal? alleen as werd redding.

tijd (Frévent 6 november 2018) zo zag ik haar zittend pulserend verlicht door de lptop aan de geduldige tafel stabiel dragend het leed van de dag in stilte verlangend naar versmelting van zinnen tussen woorden en dingen in het bad van de avond

melt down (1986) ik zweefde gewichtloos in oneindig zwarte ruimte met oneindig veel sterren tussen vermogen en onvermogen deze dualiteit dwong mij tot een standpunt in die zwarte leegte zag ik eerst een punt en daarna een lijn

metamorfose smeek dan te veranderen in laurier zoals Daphne dan wordt je mijn boom een stevige eik alsnog ter ere van de poëzie die je me schonk zo zal ik je gedenken van Plato's bolmens zoals we elkaar na scheiding vonden tot Hermus en Aphrodite zoals we op elkaar pasten versmolten in taal van een nieuw heel mens omkranst in gedichten

Deze gedichtenbundel geef ik gratis weg als tegenprestatie voor de ondersteuning die ik kreeg van de door de maatschappij gesteunde fondsen, zoals Stroom Den Haag, het Mondriaanfonds en de voormalige commissie voor beeldende kunsten, alsmede het voormalige ministerie van CRM Martins Sjardijn 2023

waarheid we spraken over waarheid en fictie muntgeld was het niet maar het ging altijd om geldigheid van vermeende sociale status binnen sociale bubbels alleen fictie en creativiteit zijn waarheid

bezoeker valse wachters in het veld altijd aanwezig in de bomen via aerosols verspreidend met de taal nooit afgesloten van de grote voordelen waar de jaloerse dwaas zijn kansen ziet vanuit de houtopslag de burgemeester kijkt afstandelijk toe. de schoonheid van de vogelzang dreigement van territorium zo klinkt de stem van de bezoeker met zijn schoenen in de hand achteloos recht in de ogen kijkend komt hij binnen met een ben ik welkom? het antwoord is: altijd welkom!

herinnering je stem van binnen Je stem verdwenen in gedachten je gelaat in de schaduw als een foto je zwijgen luider nog met medestanders zonder God waar dwaze haat zich verzameld de zon gedood met heidense gedachten verdwenen met regenboog en vogels achter op het vreemde land waar het besproken vuur ons wacht jij en ik als eerste of laatste waar de zeis geduldig geslepen zal zwiepen het hoge gras neervallen waar takkenbossen gereed liggen zoals afgesproken waar we ooit elkaar zullen ontmoeten in een afgebroken huis van de herinnering

geluk droom blijf droom diep verborgen prinses waarnaar ik verlng veilig en stil hooguit sms

Mars zeker zal ik je zien op het rode ijs van Mars als de aarde grijs is en wij warm geworden blauw

beeldbouwer zonder jou zal ik dichten als schilder zonder penseel de woorden vanzelf schrijven zoals een schilderij zichzelf schildert een beeld zichzelf bouwt