tussen niets en niets
een autobiografische roman over liefde, verdriet, gedichten, filosofie en kunst
work in progress
martin sjardijn
Loading...
“Dichten deed ik altijd al”, zegt Anne in een interview. “Mijn romantische geest drijft al voorbij de einder sinds mijn bewustzijn. Als een Penelope kan ik ‘wevend’ en filosoferend wachten op een groot geluk.”Loading...
Loading...
écrire c’est le dernier recours quand on a trahiAnnie Ernaux
Loading...
Martin Sjardijn 2023 - www.sjardijn.com - Foto's van schilderijen en tekeningen, Martin Sjardijn Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
Loading...
Loading...
écrire c’est le dernier recours quand on a trahiAnnie Ernaux
Loading...
Martin Sjardijn 2023 - www.sjardijn.com - Foto's van schilderijen en tekeningen, Martin Sjardijn Foto omslag, Jan Harm Bakhuys
5 serie 1987 olieverf op linnen
Weg
de wolken,
steeds de wolken
terwijl jij vertrekt
vogels zingen
terwijl jij vertrekt
en steeds
het wegstervend
vliegtuiggezoem
en het luiden
van kerkklokken
terwijl jij vertrekt
de wolken,
steeds de wolken
terwijl jij vertrekt
vogels zingen
terwijl jij vertrekt
en steeds
het wegstervend
vliegtuiggezoem
en het luiden
van kerkklokken
terwijl jij vertrekt
5 serie 1987 olieverf op linnen
Voorwoord
Beste lezer, in het nu volgende boek leest u mijn belevingen en gedachten naar aanleiding van een liefdesrelatie met vriendin, die ik Olga noem. Hoewel ik nog getrouwd was strekte de relatie zich uit over een periode van 8 jaar. Plotseling verbrak Olga onze relatie na een paar ernstige gebeurtenissen en liet niets meer van zich horen of zien. Ik moest het met herinneringen doen en begon te schrijven. Samen hadden we regelmatig op dichters podia gestaan, maar met het schrijven van proza was ik niet vertrouwd. Olga had een aantal boeken en gedichtenbundels op haar naam staan. Gedurende de vele gesprekken die we voerden kreeg ik een inzicht in wat ze daarover in haar boeken had geschreven. Ik raakte daardoor geïnteresseerd in de spanning tussen fictie en werkelijkheid.
Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij fictie, grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunst. Olga werd alsnog mijn muze. Eindeloos bleef ze me motiveren en inspireren door de fijne en liefdevolle herinneringen die we samen beleefden. Het verdriet van de verbroken
Beste lezer, in het nu volgende boek leest u mijn belevingen en gedachten naar aanleiding van een liefdesrelatie met vriendin, die ik Olga noem. Hoewel ik nog getrouwd was strekte de relatie zich uit over een periode van 8 jaar. Plotseling verbrak Olga onze relatie na een paar ernstige gebeurtenissen en liet niets meer van zich horen of zien. Ik moest het met herinneringen doen en begon te schrijven. Samen hadden we regelmatig op dichters podia gestaan, maar met het schrijven van proza was ik niet vertrouwd. Olga had een aantal boeken en gedichtenbundels op haar naam staan. Gedurende de vele gesprekken die we voerden kreeg ik een inzicht in wat ze daarover in haar boeken had geschreven. Ik raakte daardoor geïnteresseerd in de spanning tussen fictie en werkelijkheid.
Praktisch schrijven is, net zoals de wetenschap, gericht op de materiële realiteit, terwijl het schrijven met daarbij fictie, grenzen opent naar de verbeelding, zoals ik die ken binnen de beeldende kunst. Olga werd alsnog mijn muze. Eindeloos bleef ze me motiveren en inspireren door de fijne en liefdevolle herinneringen die we samen beleefden. Het verdriet van de verbroken
relatie wist ik op deze wijze te sublimeren tot iets van betekenis. Al die jaren hadden we ons verdiept in kunst, wetenschap, technologie en filosofie, terwijl we elkaar vertelden over onze belevenissen vanaf onze jeugd en de gebeurtenissen daarvoor. In haar autobiografie deed Olga als oudste dochter van een groot katholiek gezin in de jaren vijftig en zestig, deels een fictief, een verslag van het benauwde dorpsleven in haar jeugd. Haar roman las ik in die periode fragmentarisch, want mijn belangstelling ging vooral uit naar haar mondelinge verhaal, dat ze me tijdens vele intieme gesprekken toevertrouwde.
Later, tijdens het lezen van haar romans, bemerkte ik de verschillen tussen haar mondelinge verhaal en haar schrijven. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de beeldende kunst en betrok haar bij mijn kunstprojecten. Halverwege onze relatie emigreerde Olga op latere leeftijd naar Frankrijk. Ik kon vanwege mijn werk, financiële redenen en verantwoordelijkheden naar mijn familie niet mee, zonder volledig van Olga afhankelijk te worden. Na een periode van een paar jaar op en neer reizen tussen Frankrijk en Nederland, verbrak Olga plotseling onze relatie en liet niets meer van zich horen. Ik besloot het gat van de verwijdering en het
Later, tijdens het lezen van haar romans, bemerkte ik de verschillen tussen haar mondelinge verhaal en haar schrijven. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de beeldende kunst en betrok haar bij mijn kunstprojecten. Halverwege onze relatie emigreerde Olga op latere leeftijd naar Frankrijk. Ik kon vanwege mijn werk, financiële redenen en verantwoordelijkheden naar mijn familie niet mee, zonder volledig van Olga afhankelijk te worden. Na een periode van een paar jaar op en neer reizen tussen Frankrijk en Nederland, verbrak Olga plotseling onze relatie en liet niets meer van zich horen. Ik besloot het gat van de verwijdering en het
relatie wist ik op deze wijze te sublimeren tot iets van betekenis. Al die jaren hadden we ons verdiept in kunst, wetenschap, technologie en filosofie, terwijl we elkaar vertelden over onze belevenissen vanaf onze jeugd en de gebeurtenissen daarvoor. In haar autobiografie deed Olga als oudste dochter van een groot katholiek gezin in de jaren vijftig en zestig, deels een fictief, een verslag van het benauwde dorpsleven in haar jeugd. Haar roman las ik in die periode fragmentarisch, want mijn belangstelling ging vooral uit naar haar mondelinge verhaal, dat ze me tijdens vele intieme gesprekken toevertrouwde.
Later, tijdens het lezen van haar romans, bemerkte ik de verschillen tussen haar mondelinge verhaal en haar schrijven. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de beeldende kunst en betrok haar bij mijn kunstprojecten. Halverwege onze relatie emigreerde Olga op latere leeftijd naar Frankrijk. Ik kon vanwege mijn werk, financiële redenen en verantwoordelijkheden naar mijn familie niet mee, zonder volledig van Olga afhankelijk te worden. Na een periode van een paar jaar op en neer reizen tussen Frankrijk en Nederland, verbrak Olga plotseling onze relatie en liet niets meer van zich horen. Ik besloot het gat van de verwijdering en het
Later, tijdens het lezen van haar romans, bemerkte ik de verschillen tussen haar mondelinge verhaal en haar schrijven. Op mijn beurt vertelde ik haar over de bronnen van de beeldende kunst en betrok haar bij mijn kunstprojecten. Halverwege onze relatie emigreerde Olga op latere leeftijd naar Frankrijk. Ik kon vanwege mijn werk, financiële redenen en verantwoordelijkheden naar mijn familie niet mee, zonder volledig van Olga afhankelijk te worden. Na een periode van een paar jaar op en neer reizen tussen Frankrijk en Nederland, verbrak Olga plotseling onze relatie en liet niets meer van zich horen. Ik besloot het gat van de verwijdering en het
Proloog
Trillend pakte ik mijn pen op, doopte die in de inktpot en begon opnieuw te tekenen. Vlekkerig liet ik de bruine inkt uitlopen zonder de herkenbaarheid van het portret van Ana te verliezen. Met een glas rosé in de hand was Anne in de stoel bij de kachel gaan zitten, die ik eerder had opgestookt. Langzaam werd het trillen tijdens het tekenen minder. Ik wist dat tekenen me altijd hielp om een shock door te komen. "Ik had wel dood kunnen zijn, en wat had jij dan moeten doen?" zei ik. Anne reageerde met een schrille lach en zei niets. "Wat had je de politie moeten vertellen, die mij daar onder aan de trap zou hebben zien liggen? Men zou zich afvragen hoe dat zo gekomen was. Ik heb het gelukkig overleefd, maar ik zou je kunnen aangeven en vertellen dat je me bedreigde. Anders zou het dood door schuld genoemd kunnen worden." Verward probeerde ik Anne te laten weten hoe ik de val ervaren heb. Ik tekende door aan het portret en het trillen werd langzaam minder.
"Ik heb je niet bedreigd" zei Anne en lachte weer een zenuwachtige, schrille onechte lach, om weg te lachen wat er was gebeurd leek het.
Trillend pakte ik mijn pen op, doopte die in de inktpot en begon opnieuw te tekenen. Vlekkerig liet ik de bruine inkt uitlopen zonder de herkenbaarheid van het portret van Ana te verliezen. Met een glas rosé in de hand was Anne in de stoel bij de kachel gaan zitten, die ik eerder had opgestookt. Langzaam werd het trillen tijdens het tekenen minder. Ik wist dat tekenen me altijd hielp om een shock door te komen. "Ik had wel dood kunnen zijn, en wat had jij dan moeten doen?" zei ik. Anne reageerde met een schrille lach en zei niets. "Wat had je de politie moeten vertellen, die mij daar onder aan de trap zou hebben zien liggen? Men zou zich afvragen hoe dat zo gekomen was. Ik heb het gelukkig overleefd, maar ik zou je kunnen aangeven en vertellen dat je me bedreigde. Anders zou het dood door schuld genoemd kunnen worden." Verward probeerde ik Anne te laten weten hoe ik de val ervaren heb. Ik tekende door aan het portret en het trillen werd langzaam minder.
"Ik heb je niet bedreigd" zei Anne en lachte weer een zenuwachtige, schrille onechte lach, om weg te lachen wat er was gebeurd leek het.
tekening