Loading...
Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallarken eski zamanlarda adı sanı unutulmuş bir köy varmış. Bu köyün bahçeli bir evinde üç kızıyla anaları yaşarmış. Sabahtan akşama kadar iş güç bilmeden sadece çıkrık eğirirlermiş. Kızlardan bir tanesi ise hiç iş yapmazmış. Ne çıkrık eğirirmiş ne de başka bir iş görürmüş. Akşamdan sabaha külden, ocaktan çıkmazmış. Bundan dolayı da adını “Küllü Fatma” koymuşlar. Günlerden bir gün yine çıkrık eğirirken kızlardan birisi, “Anne, aklıma bir oyun geldi. Kimin urganı koparsa onu üç dağ ardına suya gönderelim.” demiş. Bu fikir herkese eğlenceli gelmiş ve hepsi de tamam demişler. Oturmuşlar bir araya, urganlarını yenileyip eğirmeye başlamışlar.
Annenin urganı iki çevirmeye kopmuş kalmış elinde. Anneleri, “Bu sayılmaz, ipim kötüydü. Bir daha yapalım.” demiş. Kızlar tamam demişler ve yeniden eğirmeye başlamışlar. İkincisinde de annelerinin urganı hemen kopuvermiş. Anneleri bu sefer mecbur “Tamam, verilen söz tutulmazsa olmaz. Giderim üç dağ ardından su getiririm.” demiş.
